บทนำ: ปัญหาวรรณะในพระไตรปิฎก

introduction:  The Caste problem  in the Tripitaka

๑.บทนำความเป็นมาและความสำคัญของวรรณะ

          โดยทั่วไป    ชาวพุทธทั่วโลกจะเดินทางไปยังเมืองศักดิ์สิทธิทั้ง ๔ ในสาธารณรัฐอินเดีย และสหพันธ์สาธารณรัฐประชาธิปไตยเนปาล    เพื่อรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณของพระพุทธเจ้าในการช่วยเหลือมนุษยพ้นจากความทุกข์ที่ดวงวิญญาณของมนุษย์ต้องเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสารอย่างไม่มีที่สิ้นสุด  

              นอกจากนี้ พระองค์ยังทรงมีพระปัญญาธิคุณอันประเสริฐ เพราะทรงสำเร็จการศึกษาศิลปศาสตร์จากสถาบันวิศวามิตร ๑๘ สาขาวิชา  เมื่อพระองค์ทรงเห็นปัญหาของคนจัณฑาลที่ถูกละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างรุนแรงเพราะถูกสังคมลงโทษไปตลอดชีวิต และไม่สามารถกลับคืนสู่สถานะเดิมตามกฎหมายจารีตประเพณีแบ่งวรรณะ    เมื่อพระองค์ได้ทรงสดับความจริงเรื่องต้นกำเนิดของคนจัณฑาลซึ่งเกิดจากการฝ่าฝืนคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายจารีตประเพณีแบ่งแยกวรรณะอย่างร้ายแรง  เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะทรงสงสัยในการมีอยู่ของเทพเจ้าหลายองค์ซึ่งเป็นความรู้เหนือขอบเขตการรับรู้ของมนุษย์ แต่เมื่อพระองค์ทรงมีอายตนะภายในมีข้อจำกัดในการรับรู้เรื่องนี้ และมนุษย์ มักมีอคติต่อผู้อื่น ทำให้ชีวิตเต็มไปด้วยความมืดมน ไม่สามารถใช้เหตุผลเพื่ออธิบายความจริงเรื่องนี้ได้อย่างสมเหตุสมผล พระองค์ทรงผนวชเป็นพระโพธิสัตว์  ทรงค้นพบหลักปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘  เมื่อพระองค์ทรงปฏิบัติตามมรรคมีองค์ ๘ จนตรัสรู้ความจริงขั้นปรมัตถ์เรียกว่าอภิญญา๖  เมื่อความรู้ทางโลกที่มนุษย์ศึกษาจากสถาบันการศึกษาทั่วโลกไม่สามารถพัฒนาศักยภาพของมนุษย์ ให้มองเห็นความจริงขั้นปรมัตถ์ได้ ก็ทำให้ผู้คนติดอยู่ในความมืดมนของชีวิต และถูกละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างร้ายแรงในด้านการศึกษา  การประกอบอาชีพ การมีส่วนร่วมในการปกครองประเทศ และประกอบพิธีกรรมทางศาสนา  เป็นต้น 

       ก่อนที่พระพุทธเจ้าจะปรินิพพาน พระองค์ได้ทรงยกย่องเมืองสังเวชนียสถานทั้ง ๔ แห่งในสาธารณรัฐอินเดียและสหพันธ์สาธารณรัฐประชาธิปไตยเนปาล เพื่อให้พุทธศาสนิกชนที่ระลึกถึงพระกรุณาธิคุณของพระองค์ ได้พัฒนาศักยภาพในชีวิตด้วยการปฏิบัติธรรมตามมรรคมีองค์ ๘ เพื่อบรรลุธรรมคือความจริงขั้นปรมัติหรือภาวะแห่งพุทธะเช่นพระองค์ ในระหว่างการเดินทางไปที่เมืองศักดิ์สิทธิ์ทั้ง ๔ แห่ง จะมีการเทศนาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของพระพุทธศาสนาเพื่อให้พุทธศาสนิกชนไทยได้ฟังและเข้าใจพระพุทธศาสนาได้ดีขึ้น

            อีกประเด็นหนึ่งที่ชาวพุทธไทยให้ความสนใจคือเรื่อง "วรรณะ" ในสาธารณรัฐอินเดีย  ชาวพุทธไทยมักตั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเราไม่ได้ศึกษาเรื่อง"วรรณะ"อย่างจริงจัง ในหลักสูตรของมหาวิทยาลัยพระพุทธศาสนาแม้ว่าการแบ่งวรรณะ จะมีบทบาทสำคัญในการเกิดขึ้นของพุทธศาสนาเพื่อปฏิรูปสังคมในยุคอินเดียโบราณ แต่ในหลักสูตรของพระพุทธศาสนาในราชอาณาจักรไทย แทบจะไม่มีการกล่าวถึงเรื่องวรรณะในตำราเรียนเลย นั่นอาจเป็นเพราะนักปรัชญาชาวพุทธส่วนใหญ่เชื่อว่า "วรรณะ" ไม่เกี่ยวข้องกับการเกิดขึ้นของพุทธศาสนาในอนุทวีปอินเดียดังนั้น ชาวไทยพุทธจึงสนใจศึกษาพระพุทธศาสนา ในการปฏิบัติตามมรรคมีองค์ ๘ เพื่อหลีกหนีจากวัฏจักรของการเกิดขึ้นและการตายในวัฏสังสารให้ได้เสียก่อน

๒.ความเป็นมาของวรรณะ  

       เมื่อเราศึกษาเรื่องความเป็นมาของวรรณะจากพยานหลักฐานเอกสารที่เก่าแก่ที่สุดในโลก คือพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณแล้ว เราจะพบข้อเท็จจริงบันทึกไว้อย่างน่าสนใจว่า สังคมมนุษย์ทุกยุคทุกสมัยล้วนกับความเลื่อมล้ำ ไม่ว่าจะเป็นความเลื่อมล้ำ  ทางเศรษฐกิจ อำนาจทางการเมืองหรือแม้แต่สถานะทางสังคม    ในสังคมอินเดียโบราณ ระบบวรรณะได้ก่อรูปชึ้นเป็นโครงสร้างทางสังคมที่เข้มแข็ง       มีอิทธิต่อชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนอย่างลึกซึ้ง พระไตรปิฎกซึ่งเป็นคัมภีร์สำคัญของพระพุทธศาสนา และมีอิทธิพลอย่างมากต่อประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของอนุทวีปอินเดียโบราณ ระบบวรรณะนี้ไม่ได้เกิดขึ้นมาอย่างฉับพลัน แต่ค่อย ๆ พัฒนาขึ้นมาเป็นเวลานานโดยมีรากฐานมาจากหลายปัจจัยทั้งทางเศรษฐกิจ สังคมและศาสนาเป็นต้น

        แม้สาเหตุการกำเนิดของวรรณะนั้น ยังคงเป็นถกเถียงกันอยู่  แต่ทฤษฎีที่ได้รับการยอมรับมาก ที่สุดคือการแบ่งชั้นทางสังคม ที่สะท้อนถึงการแบ่งงานในสังคมยุคเริ่มแรก โดยแบ่งงานในสังคมยุคเริ่มแรก โดยแบ่งออกเป็น ๔ วรรณะหลักได้แก่ 

         ๒.๑ วรรณะพราหมณ์เป็นวรรณะสูงสุดประกอบด้วยนักบวชและปุโรหิต มีหน้าที่ในการประกอบพิธีกรรมทางศาสนาและการศึกษา ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้มีความรู้ และปัญญาสูงสุด 

       ๒.๒วรรณะกษัตริย์   เป็นวรรณะของผู้ปกครองและนักรบ มีหน้าที่ปกป้องประเทศและดูแลประชาชน มีความกล้าหาญ และความสามารถในการปกครอง

        ๒.๓ วรรณะไวศยะ  เป็นวรรณะของพ่อค้าและเษตรกร มีหน้าที่ในการผลิต และค้าขาย  มีความขยันหมั่นเพียรและความสามารถในการทำมาหากิน  

       ๒.๔ วรรณะศูทร  เป็นวรรณะของผู้ใช้แรงงาน มีหน้าที่ในการทำงานต่าง ๆ  เช่นการก่อสร้าง  การเกษตรและการบริหาร มักถูกมองว่าเป็นวรรณะต่ำสุด  นอกจากเหนือจาก ๔วรรณะหลักแล้ว   ยังมีลุ่มคนที่อยู่ต่ำกว่าวรรณะศูทร เรียกว่า "ดาลิด (Dalit) หรือสัมผัสไม่ได้ กลุ่มนี้ถูกกิดกันทางสังคมแลละถูกมองว่าเป็นผู้ไม่บริสุทธิ์  ไม่มีสิทธิเข้าร่วมกิจกรรมทางสังคมและศาสนา เป็นต้น

 

๓.ความสำคัญของวรรณะในสังคมอนุทวีปอินเดีย

        ในยุคอินเดียโบราณระบบวรระมีอิทธิพลอย่างมากต่อชีวิตประจำของคนในสังคมอนุทวีป  กำหนดสถานะทางสังคมสิทธิและหน้าที่ของแต่ละบุคคล   การแต่งงาน   การประกอบอาชีพแและการเข้าสังคมล้วนถูกจำกัดด้วยระบบวรรณะ  การแต่งงานระหว่างวรรณะที่แตกต่างกันเป็นสิ่งไม่พึ่งประสงค์ และการเปลี่ยนแปลงวรรณะนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้ ระบบวรรณะยังมีบทบาทสำคัญในศาสนาฮินดูโดยพิธีกรรมทางศาสนาต่าง ๆ มักถูกจำกัดไว้เฉพาะวรรณะพราหมณ์และวรรณะอื่น ๆ ต้องปฏิบัติตามกฎระเบียบและข้อห้ามต่าง ๆ ที่กำหนดไว้

     อย่างไรก็ตาม  ในปัจจุบันระบบวรรณะในอินเดียได้ลดบทบาทสำคัญลงไปมาก แม้ว่ายังคงมีการแบ่งแยกทางสังคมอยู่บ้าง  แต่สาธารณรัฐอินเดียไม่ได้บัญญัติเรื่องวรรณะไว้ในรัฐธรรมฉบับปัจจุบันแต่อย่างใดแสดงให้เห็นว่าระบบวรรณะถูกยกเลิกไปโดยปริยาย  และรัฐบาลอินเดียได้ออกกฎหมายเพื่อคุ้มครองสิทธิของพวกดาลิด และต่อต้านการเลือกปฏิบัติทางวรรณะ  การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและเศรษฐกิจ    ก็มีส่วนช่วยลดความสำคัญของระบบวรรณะลง แต่ร่องรอยของวรรณะยังคงปรากฎให้เห็นอยู่ในสังคมอินเดียจนปัจจุบัน    

     โดยสรุป ระบบวรรณะในอินเดียโบราณเป็นระบบแบ่งชั้นทางสังคมที่ซับซ้อนและมีอิทธิพลอย่างมากต่อประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของอนุทวีปอินเดีย แม้ว่าในปัจจุบันระบบนี้จะลดความสำคัญลงไปมาก  แต่ก็ยังส่งอิทธิพลต่อสังคมอินเดียในระดับหนึ่ง  การทำความเข้าใจระบบวรรณะ จึงเป็นสิ่งสำคัญในการทำความเข้าใจประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของอินเดียอย่างลึกซึ้ง  

         เมื่อชาวอารยันสามารถก่อตั้งชุมชนทางการเมืองของตนได้ เช่น แคว้นโกลิยะและแคว้นสักกะรวมทั้งแคว้นอื่นๆอีก ๒๐ แคว้น เพื่อปกป้องชีวิตและทรัพย์สินของตนในอนุทวีปอินเดีย   ซึ่งเดิมเป็นดินแดนของชาวมิลักขะ แม้ว่าชาวอารยันจะมีอำนาจอธิปไตยก็ตาม ชาวอารยันได้สร้างระบบวรรณะขึ้นมา โดยบัญญัติเป็นกฎหมายจารีตประเพณีเกี่ยวกับวรรณะ เพื่อจำกัดสิทธิและหน้าที่ของชาวดราวิเดียนในการประกอบพิธีกรรมทางศาสนา  การศึกษา  การมีส่วนร่วมทางการเมือง    เป็นต้น  เมื่อคำสอนของพราหมณ์เกี่ยวกับการบูชาเทพเจ้า (God) และเทวดา (Deva) เป็นผลให้พราหมณ์อารยันและพราหมณ์มิลักขะมีรายได้มหาศาลจากการบูชาและสวดพระเวท     เมื่อพราหมณ์ทั้งสองนิกายมีรายได้มหาศาลจากการบูชา  ทำให้เกิดปัญหาทางการเมืองในภูมิภาคต่าง ๆ ทั่วทั้งอนุทวีปอินเดีย เนื่องจากความโลภของพราหมณ์อารยันที่ต้องการผูกขาดการบูชา พวกเขาจึงพยายามหาวิธีจำกัดสิทธิ เสรีภาพและหน้าที่ของพราหมณ์มิลักขะในการบูชา ต่อมาเมื่อพวกพราหมณ์อารยันมีอำนาจทางการเมือง และได้รับแต่งตั้งเป็นปุโรหิตมีหน้าที่ให้คำแนะนำแก่มหาราชาแห่งแคว้นสักกะในเรื่องกฎหมาย ประเพณี และขนบธรรมเนียม เป็นต้น เมื่อพวกเขาก็มีอิทธิพลทางการเมืองและเห็นว่า เมื่อพวกพราหมณ์มิลักขะได้รับความศรัทธาจากประชาชน ในอนาคต  มหาราชาแห่งแคว้นสักกะ  พระองค์อาจทรงแต่งตั้งพราหมณ์มิลักขะเป็นปุโรหิตแทนพราหมณ์อารยันก็ได้ ก็คงยากที่มหาราชาจะปกครองแคว้นสักกะโดยสงบสุขตามหลักศีลธรรมและกฎหมาย เพื่อให้ประเทศมีเสถียรภาพ และรักษารายได้จากการบูชาเทพเจ้า 

      พราหมณ์อารยันได้เสนอคำสอนของพราหมณ์อารยันต่อรัฐสภาแห่งชาติสักกะ เพื่อประกาศใช้เป็นทั้งคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะตามจารีตประเพณี    เพื่อกำหนดสิทธิและหน้าที่ของชาวสักกะอย่างชัดเจน   ผู้คนจึงถูกแบ่งออกเป็น ๔ วรรณะ คือ วรรณะพราหมณ์มีหน้าที่บูชาและสวดพระเวท วรรณะกษัตริย์มีหน้าที่ปกครอง วรรณะแพศย์มีหน้าที่ทำการเกษตรและค้าขาย และวรรณะศูทรมีหน้าที่รับใช้วรรณะที่สูงกว่า เป็นต้น เมื่อตรากฎหมายจารีตประเพณีแบ่งวรรณะ  ย่อมมีสภาพบังคับให้ประชาชนต้องปฏิบัติตามกฎหมายโดยกำหนดเงื่อนไขที่ห้ามมีเพศสัมพันธ์กับผู้คนจากวรรณะอื่น และห้ามมิให้ปฏิบัติหน้าที่ของวรรณะอื่น 

       เมื่อมนุษย์มีความปรารถนา  (ตัณหา) มาก พวกเขาก็ไม่สามารถควบคุมตนเองได้ พวกเขาจึงกระทำความผิดอย่างร้ายแรงในการละเมิดคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะ  เมื่อพวกเขาถูกสังคมลงโทษ เนื่องจากความเชื่อในเทพเจ้าหลายองค์ เป็นความรู้จากประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านประสาทสัมผัสที่สั่งสมในจิตใจของมนุษย์ จึงกลายเป็นความเชื่อที่หยั่งรากลึกในจิตใจของผู้คนในอนุทวีปอินเดียตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน แม้ว่าวิญญาณของพวกเขาจะผ่านวัฏจักรแห่งความตาย และการเกิดใหม่มาแล้วนับไม่ถ้วนแต่ความรู้สึกเหล่านั้นไม่เคยหายไปจากจิตใจของพวกเขา ดังนั้น จึงไม่น่าแปลกใจที่ทุกวันนี้ยังมีการบูชาเทพเจ้าเป็นประจำทั่วโลก 

        ในการศึกษาปัญหาอภิปรัชญาเกี่ยวกับสาเหตุของการแบ่งชนชั้นวรรณะในอนุทวีปอินเดีย แม้ว่าเราจะได้ยินความคิดเห็นเกี่ยวกับวรรณะ ตามคำสอนของศาสนาพราหมณ์จากการแสดงพระธรรมเทศนาของพระภิกษุสงฆ์เถรวาท และการสอนวิชาพระพุทธศาสนาในโรงเรียนและมหาวิทยาลัยในราชอาณาจักรไทย แม้ว่าข้อเท็จจริงในเรื่องวรรณะนี้จะถูกยอมรับโดยปริยายว่าเป็นความจริง          

       แต่ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า เมื่อเราได้ยินความคิดเห็นในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เราไม่ควรเชื่อทันที เราควรสงสัยก่อน จนกว่าเราจะได้ตรวจสอบข้อเท็จจริงและรวบรวมหลักฐาน  เมื่อมีหลักฐานเพียงพอแล้ว  ก็จะนำมาใช้เป็นข้อมูลในการวิเคราะห์ โดยอนุมานความรู้จากหลักฐาน เพื่อหาเหตุผลมาพิสูจน์ความจริงในเรื่องนั้นอย่างสมเหตุสมผล  หากไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์ความจริงของคำตอบ การให้การของพยานเพียงคนเดียว ถือว่าไม่น่าเชื่อถือและข้อเท็จจริงในเรื่องนั้นไม่สามารถยอมรับว่าเป็นความจริงได้เพราะมนุษย์อคติต่อกันและอายตนะภายในร่างกาย มีข้อจำกัดในการรับรู้ประสบการณ์ชีวิตผ่านประสาทสัมผัส และสั่งสมความรู้ในจิตใจของตนเอง      เพื่อแก้ปัญหาความไม่น่าถือของหลักฐานโดยเฉพาะคำให้การของประจักษ์พยาน ญาณวิทยาจึงสร้างทฤษฎีความรู้แบบประสบการณ์นิยมขึ้นเพื่อแก้ปัญหาการได้ยินข้อเท็จจริงว่า ผู้ที่ให้การต้องมีความรู้จากประสบการณ์ผ่านประสาทสัมผัส และสั่งสมไว้ในจิตใจเท่านั้น   

       เมื่อผู้เขียนได้ศึกษาหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณและพระไตรปิฎกฉบับหลวงได้ยินข้อเท็จจริงเบื้องต้นว่า ในรัชสมัยของพระเจ้าโอกกากราชแห่งอาณาจักรโกฬิยะ (Koliya Kingdom) ชาวโกลิยะ (Koliya people) มีความเชื่อในคำสอนของพราหมณ์อารยันเกี่ยวกับความมีอยู่ของพระพรหม พระอิศวร พระอินทร์ เป็นต้น ชาวโกลิยะเชื้อสายมิลักขะบูชาเทวดาเป็นประจำทุกปี ชาวโกลิยะเชื้อสายอารยัน จะประกอบพิธีบูชาเทพเจ้าด้วยของมีค่าต่างๆ   เมื่อพิธีบูชาเสร็จสิ้นเครื่องบูชาจะตกเป็นของพราหมณ์ ผู้ประกอบพิธีโดยปริยาย   

 เมื่อการบูชายัญจึงนำมาซึ่งความมั่งคั่งให้กับทั้งพราหมณ์อารยันและมิลักขะ  เมื่อสถานการณ์ทางสังคมเป็นเช่นนี้     พราหมณ์อารยันก็ต้องการผูกขาดศรัทธาของประชาชน และผลประโยชน์จากการบูชาเทพเจ้า  พราหมณ์บางคนจากนิกายต่าง ๆซึ่งเป็นนักตรรกะและนักปรัชญา จึงแสดงธรรมะตามปฏิภาณของตนเอง ในการใช้เหตุผล ซึ่งเป็นเครื่องมือของตนเองอธิบายคุณค่าของเทพเจ้าตามหลักเหตุผลและการคาดคะเนความจริงว่า พระพรหมและพระอิศวรมีอำนาจเหนือกว่าเทพเจ้าอื่น ๆ เพื่อเรียกร้องค่าบูชาด้วยด้วยของมีค่าต่าง ๆ เป็นต้น เมื่อการเมืองเป็นเรื่องของนักการเมืองที่แสวงหาผลประโยชน์จากนโยบายทางการเมือง ทำให้การบูชาเทพเจ้าจึงกลายเป็นประเด็นทางการเมืองระหว่างชาวอารยันกับชาวมิลักขะ เมื่อมหาราชของแคว้นใดทรงมีความศรัทธาในเทพเจ้า หากพราหมณ์อารยันหรือพราหมณ์ดราวิเดียนประกอบพิธีกรรมบูชายัญเทพเจ้าองค์นั้น มหาราชาทรงประสบความสำเร็จในการปกครองประเทศ พระองค์จะทรงแต่งตั้งพราหมณ์ให้เป็นปุโรหิต (priesthood) ซึ่งมีหน้าที่จะให้คำปรึกษาแก่มหาราชเกี่ยวกับกฏหมาย ขนบธรรมเนียม และจารีตประเพณี  เป็นต้น       

        ดังนั้นเมื่อพวกพราหมณ์อารยันหยิบยกกรณีของพราหมณ์มิลักะมาเป็นกรณีศึกษาและร่วมกันพิจารณาว่า    หากยังเปิดโอกาสให้พราหมณ์ดราวิเดียนประกอบพิธีบูชาเทวดา (Deva) แก่มหาราชาแห่งแคว้นของตน หากพระองค์ทรงปกครองประเทศสำเร็จ พระองค์ก็จะทรงแต่งตั้งพราหมณ์ดราวิเดียนเป็นปุโรหิต ซึ่งกระทบต่อนโยบายทางการเมืองของรัฐนั้น  เพื่อผูกขาดผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจจากการบูชาเทพเจ้า ความมั่นคงของชาติ และป้องกันไม่ให้พวกดราวิเดียน กลับมามีอิทธิพลทางการเมืองในแคว้นสักกะอีก หากปล่อยให้สถานการณ์ทางการเมืองของแคว้นสักกะดำเนินต่อไปตามกฎธรรมชาติพวกเขาอารยันก็จะใช้อำนาจอธิปไตยปกครองประเทศให้เจริญรุ่งเรืองตามหลักศาสนาพราหมณ์และกฎหมาย ได้โดยชาวอารยันเพียงกลุ่มเดียวได้ยาก  พวกปุโรหิตจึงเสนอให้บัญญัติกฎหมายจารีตประเพณีและขนบธรรมว่าด้วยวรรณะ  เพื่อแบ่งประชาชนออกเป็น ๔ วรรณะเพื่อปฏิบัติหน้าที่ตามที่กฎหมายวรรณะกำหนดไว้ หากประชาชนฝ่าฝืนคำสอนของศาสนาพราหมณ์ และกฎหมายวรรณะให้สิทธิในการลงโทษผู้คนในสังคมด้วยการเนรเทศตลอดชีวิต ผู้คนหวาดกลัวจนต้องใช่ชีวิตเร่ร่อนบนท้องถนนในพระนครกบิลพัสดุ์  เป็นต้น 

      เมื่อผู้เขียนได้ศึกษาเรื่อง"วรรณะ"จากหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณออนไลน์ทั้ง ๔๕ เล่มและอรรถกถา  ก็ได้ยินข้อเท็จจริงเบื้องต้นว่าอาณาจักรโกลิยะและสักกะ ได้ประกาศใช้กฎหมายวรรณะ โดยแบ่งประชาชนออกเป็น  ๔ วรรณะ   คือ    วรรณะกษัตริย์  วรรณะพราหมณ์     วรรณะแพศย์และวรรณะศูทร เป็นต้น  แม้ผู้เขียนจะยอมรับความจริงข้อนี้โดยปริยาย  แต่เมื่อวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้จากหลักฐานทางอารมณ์ในใจ  เพื่อหาเหตุผลอธิบายความจริงของคำตอบเรื่องวรรณะ  ก็ยังคงมีหลักฐานไม่เพียงพอ     ที่จะยืนยันต้นกำเนิดของวรรณะในอาณาจักรสักกะและอาณาจักรโกลิยะได้    ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า  เมื่อได้ฟังข้อเท็จจริงของเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่สืบทอดกันมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน  หรือสิ่งที่ปฏิบัติกันมาตามขนบธรรมเนียม      ประเพณีที่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น  ด้วยข่าวลือ   ด้วยอ้างอิงตำราหรือคัมภีร์   ด้วยการใช้เหตุผล (คิดเอาเอง)  อย่าได้เชื่อทันที  เราควรตั้งข้อสงสัยไว้ก่อน   จนกว่าจะได้สืบเสาะหาข้อเท็จจริงและรวบรวมหลักฐาน    วิเคราะห์โดยอนุมานความรู้เพื่อหาเหตุผล พิสูจน์ความจริงของคำตอบในเรื่องนั้น  เป็นต้น

       ดังนั้น  เมื่อข้อเท็จจริงเรื่อง "วรรณะ" ตามคำสอนของพระพุทธเจ้านั้น  ยังมีข้อสงสัยและผู้เขียนชอบศึกษาในเรื่องนี้เพิ่มเติม  ผู้เขียนจึงสืบเสาะหาข้อเท็จจริง  และรวบรวมหลักฐานเพิ่มเติมเกี่ยวกับการแบ่งชนชั้นในแคว้นต่าง ๆ  ในพระไตรปิฎก  อรรถกถา และข่าวสารเกี่ยวกับวรรณะตามเว็บไซต์ต่าง ๆ ไว้      เมื่อมีหลักฐานเพียงพอแล้ว ผู้เขียนจึงวิเคราะห์โดยการอนุมานความรู้จากหลักฐาน  เพื่อหาเหตุผลพิสูจน์ความจริงของคำตอบเกี่ยวกับสาเหตุของการแบ่งวรรณะในอนุทวีปอินเดียโดยเขียนคำอธิบายในรูปแบบบทความวิเคราะห์ บทความนี้จะเป็นประโยชน์แก่พระธรรมทูตสายต่างประเทศในอินเดีย  และเนปาลใช้บรรยายประวัติพระพุทธศาสนา แก่ผู้แสวงบุญชาวไทยในเมืองศักดิ์สิทธิ์ทั้ง   ๔ แห่งในสาธารณรัฐอินเดียและสหพันธ์สาธารณรัฐประชาธิปไตยเนปาล    วิธีการพิจารณาความจริงของพระพุทธเจ้า  จะเป็นประโยชน์ต่อนักศึกษาปริญญาเอกด้านปรัชญา พุทธศาสนา  และนิติศาสตร์เป็นแนวทางในการวิเคราะห์ข้อมูลการวิจัยในระดับปริญญาเอก   เพื่อให้ได้มาซึ่งความรู้ และความจริงที่ผ่านเกณฑ์ตัดสินความรู้ที่แท้จริงอย่างสมเหตุสมผลโดยไม่มีข้อสงสัยใด  ๆ   เพิ่มเติมเกี่ยวกับความจริงของคำตอบในปัญหานั้น