องค์ประกอบที่๒. : หลักธรรมทางพระพุทธศาสนา

Element 2: ฺBuddhist Principles  based on Buddhaphumi Philosophy

คำสำคัญ: หลักธรรม  พระพุทธศาสนา

บทนำ

   

            โดยทั่วไปแล้ว   มนุษย์ทุกคนมักจะได้ยินข้อเท็จจริง (fact) เกี่ยวกับเหตุการณ์ต่าง ๆ ในชีวิตผ่านอายตนะภายใน และรวบรวมเหตุการณ์เหล่านี้ไว้เป็นหลักฐานทางอารมณ์ในจิตใจ อย่างไรก็ตาม  ธรรมชาติของจิตใจมนุษย์ไม่เพียงแต่รับรู้   และรวบรวมเรื่องราวต่าง ๆ  ไว้เป็นหลักฐานทางอารมณ์เท่านั้น  แต่ยังมีลักษณะของการเป็นนักคิดอีกด้วย    เมื่อเรียนรู้สิ่งใด  จิตใจจะไตร่ตรองโดยการอนุมานความรู้ หรือคาดคะเนความจริงจากหลักฐานทางอารมณ์ในจิตใจ   เพื่อพิสูจน์ความจริงของเรื่องนั้น        ซึ่งทำได้โดยใช้เหตุผลซึ่งเป็นเครื่องมือที่นักปรัชญาใช้เพื่ออธิบายความจริงของคำตอบ อย่างไรก็ตาม  การใช้เหตุผลของมนุษย์บางคนที่เป็นนักตรรกะและนักปรัชญา บางคนให้เหตุผลได้อย่างถูกต้อง บางคนใช้เหตุผลไม่ถูกต้อง บางคนก็ให้เหตุผลในลักษณะนี้ หรือบางคนก็ให้เหตุผลในลักษณะนั้น เมื่อเหตุผลอธิบายความจริงของนักตรรกะและนักปรัชญายังคงคลุมเครือ และยังไม่แน่ชัดว่าข้อเท็จจริงของเรื่องนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร    วิญญูชนเช่นเจ้าชายสิทธัตถะทรงได้ยินความคิดของนักตรรกะและนักปรัชญาแล้ว ทรงไม่เชื่อว่าเป็นความจริง เป็นต้น  

                เมื่อเราศึกษาความเป็นของศาสนาพราหมณ์ จากหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย   เราจึงได้ยินข้อเท็จจริงในเบื้องต้นที่ว่า ในช่วงเวลาที่ศาสนาพราหมณ์เจริญรุ่งเรืองที่สุด ผู้คนในภูมิภาคต่าง ๆต้องเผชิญกับภัยอันตราย  ๕  ประการได้แก่ อัคคีภัย  อุทกภัย ภัยพิบัติจากการบูชายัญสัตว์ การลักขโมย การ ประพฤติผิดในกาม  การโกหกและความประมาท  เป็นต้น  เมื่อชาวเมืองสักกะเผชิญกับความยากลำบากของชีวิต   ชีวิตของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความมืดมน เพราะมีอายตนะภายในของร่างกายมีความสามารถจำกัดในการรับรู้ และมักมีอคติต่อผู้อื่นเนื่องจากความไม่รู้ของตนเอง  ชีวิตของชาวสักกะ จึงขาดปัญญาที่จะเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์  จึงขาดความสามารถในการใช้เหตุผลอธิบายความจริงของชีวิตได้อย่างมีเหตุผล พวกเขาจำเป็นต้องแสวงหาที่พึ่งอันประเสริฐของตนเอง  

                  เมื่อชาวอนุทวีปอินเดียเคารพนับถือพราหมณ์อารยัน ผู้มีชื่อเสียง  พวกเขาจึงเดินทางไปยังวัดต่าง ๆ  เพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับปัญหาชีวิต  ซึ่งพวกเขาเชื่อว่าพราหมณ์เหล่านั้น มีความสามารถพิเศษหรือปัญญาที่เรียกว่า "ญาณหยังรู้" (insight)  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับการมีอยู่ของเทพเจ้า   เช่น  พระพรหม  พระอิศวร เป็นต้น เนื่องจากพราหมณ์เหล่านี้ บางคนเป็นนักปรัชญาและนักตรรกวิทยาพวกเขามักแสดงความคิดเห็นของตนเอง และคาดคะเนความจริงของเรื่องราวเหล่านี้ โดยใช้เหตุผล ซึ่งเป็นเครื่องมือที่นักปรัชญา ใช้เพื่ออธิบายความจริงของการมีอยู่ของเทพเจ้าหลายองค์ พวกเขายังสื่อสารกับเทพเจ้าผ่านการบูชายัญถวายวัตถุล้ำค่าต่าง ๆ  เพื่อขอความช่วยเหลือให้บรรลุความปรารถนาในชีวิต  เป็นต้น    

         อย่างไรก็ตาม การใช้เหตุผลของพราหมณ์ซึ่งเป็นนักตรรกวิทยาและนักปรัชญา ซึ่งเป็นมนุษย์ที่มีความสามารถในการรับรู้ผ่านอายตนะภายในจำกัดและมีอคติต่อผู้อื่น ได้นำพาชีวิตของนักตรรกวิทยาและนักปรัชญาเหล่านี้ไปสู่ความมืดมน พวกเขาจึงขาดปัญญาที่จะเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์ พวกเขาจึงขาดความสามารถในการใช้เหตุผลอย่างมีเหตุผล  เมื่อแสดงทัศนะของตนเองในฐานะนักปรัชญาและนักตรรกวิทยาต่อสังคม บางคนอาจใช้เหตุผลได้อย่างถูกต้อง  บางคนอาจใช้เหตุผลอย่างไม่ถูกต้อง  บางคนอาจใช้เหตุผลในลักษณะนี้หรือลักษณะนั้นก็ได้   เมื่อนักปรัชญาและนักตรรกวิทยาใช้เหตุผลเพื่ออธิบายความจริงอย่างคลุมเครือและไม่ชัดเจนแล้ว วิญญูชนเช่นเจ้าชายสิทธัตถะ เมื่อได้ฟังความคิดเห็นของนักปรัชญาและนักตรรกวิทยาแล้ว  จะไม่เชื่อความคิดเห็นเหล่านั้นเป็นความจริงของเรื่องนั้น     ๆ           

             ดังนั้นในสมัยพุทธกาล ผู้คนจึงแสวงหาที่พึ่งทางจิตวิญญาณ เช่น พราหมณ์อารยันและพราหมณ์มิลักขะ เพื่อคำแนะนำในการแก้ปัญหาชีวิต โดยการบูชาพระพรหมและพระอิศวร เพื่อช่วยให้พวกเขาบรรลุความปรารถนา     อย่างไรก็ตาม ผลประโยชน์ของการบูชาเทพเจ้ากลับกลายเป็นประเด็นทางการเมือง เมื่อการบูชาเทพเจ้าของพราหมณ์อารยันและเทวดาของพราหมณ์มิลักขะสร้างรายได้มหาศาล เพือความปลอดภัยของประเทศ  และเพื่อรักษาผลประโยชน์ของการบูชาสำหรับพราหมณ์อารยัน      มหาราชาแห่งรัฐต่าง ๆ ประกาศคำสอนของศาสนาพราหมณ์เป็นกฎหมายวรรณะ ขนบธรรมเนียมและจารีตประเพณี โดยอ้างว่าเมื่อพระพรหมสร้างมนุษย์จากร่างกายของพระองค์  พระพรหมจึงสร้างวรรณะสำหรับมนุษย์ที่พระองค์ทรงสร้างขึ้น เพื่อปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่พวกเขาเกิดมา  เมื่อประกาศคำสอนเหล่านี้เป็นกฎหมายวรรณะแล้ว   ย่อมมีสภาพบังคับที่ประชาชนจะต้องปฏิบัติตามกฎหมาย  กล่าวคือ ห้ามมิให้บุคคลเพศสัมพันธ์กับบุคคลในวรรณะอื่น หรือปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะอื่น  หากผู้ใดกระทำการดังกล่าว ถือว่าเป็นผู้ละเมิดคำสอนของศาสนาและกฎหมายวรรณะอย่างร้ายแรง และพระพรหมจะลงโทษ โดยสังคมจะขับไล่ออกจากบ้านเรือนตลอดชีวิต พวกเขาจะสูญเสียสิทธิและหน้าที่ตามวรรณะเดิมไปตลอดชีวิต ไม่สามารถกลับคืนสู่สังคมเดิมเพื่อรับสิทธิและหน้าที่ตามวรรณะเดิมได้ 

           เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะทรงเห็นการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างร้ายแรงที่ชาวสักกะเผชิญอยู่       พวกเขาไม่มีทางเลือกในเส้นทางของชีวิตตนเอง  ชีวิตของพวกเขาถูกกำหนดให้มืดมนชั่วนิรันดร์  อย่างไรก็ตาม    พระองค์ทรงเมตตากรุณาต่อชาวสักกะและทรงช่วยให้พวกเขาพ้นจากความมืดมนนี้     แม้ว่าพระองค์จะทรงสำเร็จการศึกษาด้านศิลปศาสตร์  แต่พระองค์ก็ทรงไม่สามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของเทพเจ้าได้โดยตรงผ่านพิธีกรรมบูชาด้วยพระองค์เอง เพราะหากพระองค์ทรงทำพิธีกรรมบูชาเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของวรรณะอื่น    ถือเป็นความผิดร้ายแรงต่อคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะ เมื่อข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการมีอยู่ของเทพเจ้ายังไม่ชัดเจน   พระองค์จึงทรงสืบเสาะหาข้อเท็จจริงและรวบรวมพยานหลักฐาน เช่น คำให้การของปุโรหิตที่ปรึกษาของมหาราชาแห่งแคว้นสักกะ  เป็นข้อมูลในการวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้เพื่อพิสูจน์ความจริง  โดยการใช้เหตุผลซึ่งเป็นเครื่องมือของนักปรัชญา มาอธิบายความจริงของคำตอบในเรื่องนี้ 

            เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะทรงทราบปัญหาจัณฑาลในแคว้นสักกะนั้น  เกิดจากการที่ผู้คนทุกวรรณะในแคว้นสักกะกระทำผิดอย่างร้ายแรงต่อคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะ ด้วยการมีเพศสัมพันธ์์กับผู้คนต่างวรรณะ พวกเขาจึงถูกสังคมลงโทษด้วยการขับไล่ออกจากบ้านเรือนไปตลอดชีวิต พวกเขาต้องหลบหนีไปอยู่ตามท้องถนนในเมืองใหญ่ ๆ เช่นพระนครกบิลพัสดุ์ พระนครเทวทหะ      เป็นต้นเมื่อพระองค์ทรงถามพราหมณ์ว่า พวกเขาสร้างทฤษฎีกำเนิดของโลกขึ้นโดยอาศัยคำสอนของครูบาอาจารย์ของตน     โดยพวกเขาเชื่อว่ามีพระพรหมและพระอิศวรเนื่องจากพราหมณ์ในรุ่นก่อนเคยเห็นพระพรหมและพระอิศวรในแคว้นสักกะมาก่อน    พระพรหมเป็นผู้ที่สร้างมนุษย์ และวรรณะให้มนุษย์ปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเกิดมา แต่เจ้าชายสิทธัตถะตรัสถามว่า พระพรหมมีประวัติความเป็นมาอย่างไร ? แต่ไม่มีใครตอบได้  

        

            เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะทรงพิจารณาข้อเท็จจริงจากคำให้การของปุโรหิตแล้ว  พระองค์ก็ทรงตระหนักว่าแม้ปุโรหิต จะอ้างว่าสื่อสารกับเทพเจ้าเป็นประจำผ่านการบูชายัญแต่เนื่องจากไม่มีพราหมณ์คนใดสามารถตอบคำถามเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของพระพรหมได้ คำให้การของปุโรหิตเหล่านั้น จึงไม่น่าเชื่อถือว่าพวกเขาสามารถสื่อสารกับเทพเจ้าได้อย่างแท้จริง เจ้าชายสิทธัตถะทรงไม่เชื่อการมีอยู่ของเทพเจ้า   หากพระองค์จะทรงบูชายัญเทพเจ้าด้วยพระองค์เอง เพื่อขอให้พระพรหมยกเลิกกฎหมายวรรณะ แต่พระองค์ก็ทรงไม่สามารถทำได้ จะเป็นการละเมิดคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะอย่างร้ายแรง เพราะกฎหมายห้ามมิให้ผู้ใดปฏิบัติหน้าที่ของวรรณะอื่น  

         เมื่อความจริงเกี่ยวกับการมีอยู่ของเทพเจ้าตามที่ปุโรหิตกล่าวอ้าง  กลายเป็นสงสัยและพระองค์ไม่ทรงเชื่อว่าเป็นความจริง พระองค์จึงทรงตัดสินพระทัยปฏิรูปสังคมในแคว้นสักกะ โดยเสนอร่างกฎหมายยกเลิกวรรณะในแคว้นสักกะ อย่างไรก็ตาม เมื่อสมาชิกรัฐสภาแห่งราชวงศ์ศากยะ พิจารณาร่างกฎหมายดังกล่าว ที่เจ้าชายสิทธัตถะทรงเสนอนั้น  เป็นการยกเลิกกฎหมายที่บัญญัติไว้แล้วและเป็นร่างกฎหมายที่ขัดแย้ง หรือขัดต่อกฎหมายรัฐธรรมนูญจารีตประเพณีของราชอาณาจักรสักกะ   พวกเขาจึงลงมติเป็นเอกฉันท์ ปฏิเสขร่างกฎหมายยกเลิกวรรณะในแคว้นสักกะตามที่เจ้าชายสิทธัตถะทรงเสนอ เป็นต้น

          เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะเสด็จออกจากพระราชวังกบิลพัสดุ์เพื่อผนวชเป็นพระโพธิสัตว์เพื่อแสวงหาสัจธรรมของชีวิตว่าพระพรหมสร้างมนุษย์   และวรรณะให้มนุษย์ปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเกิดมาตามคำสอนของพราหมณ์หรือไม่   อย่างไรก็ตาม  เมื่อพระองค์ทรงศึกษาในอาฬารดาบส กาลามโคตร  ใช้เวลาหลายปีในการค้นพบหลักมรรคมีองค์ ๘    พระองค์ทรงปฏิบัติธรรมจนบรรลุความจริงของชีวิตมนุษย์ ซึ่งก็คือความรู้ในระดับอภิญญา ๖ ประการ      ดังที่ได้กล่าวมาแล้วข้างต้น

ผู้เขียนตีความคำสอนของพระพุทธเจ้า ซึ่งเป็นศาสดาในพระพุทธศาสนานั้น มีทั้งหลักคำสอนและวิธีปฏิบัติ เพื่อเข้าถึงความจริงของชีวิตเป็นหลักสากลที่มนุษย์ทุกคนสามารถนำปฏิบัติให้เข้าถึงความจริงของชีวิตได้โดยไม่มีการเลือกปฏิบัติตามกฎหมายชนชั้นวรรณะ   ส่วนคำสอนในศาสนาพราหมณ์      แม้ว่าคำสอนของศาสนาพราหมณ์จะมีหลักการ      และแนวปฏิบัติที่ช่วยให้บรรลุสัจธรรมแห่งการมีอยู่ของเทพเจ้าผ่านการบูชายัญเช่นเดียวกับพุทธศาสนา     แต่สิทธิและหน้าที่ของศึกษาคำสอนของศาสนา และการบูชายัญเป็นของวรรณะพราหมณ์เท่านั้นการบูชายัญ  เพื่อเข้าถึงความจริงของการมีอยู่ของเทพเจ้า จึงไม่เป็นหลักสากลที่ทุกคนสามารถปฏิบัติได้   หากผู้ใดฝ่าฝืนคำสอนทางศาสนาและกฎหมายวรรณะด้วยการปฏิบัติจะถูกพระพรหมลงโทษ จะต้องสูญเสียสิทธิ และหน้าที่ตามกฎหมายไปตลอดชีวิตและไม่มีวันกลบคืนสู่สถานะเดิมทางสังคมได้  เป็นต้น  

        เราสามารถอธิบายได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องลงรายละเอียด" ตัวอย่างเช่น พระพุทธเจ้าทรงนำหลักปฏิจสมุปบาทมาอธิบายในรูปแบบคำสอนต่าง ๆ เพื่อให้สาวกเข้าใจคำสอนของพระองค์ได้ง่ายขึ้น ซึ่งรวมถึงวัฏจักรแห่งความตายและการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสาร, วิชชา ๓, และหลักแห่ง "กรรม" เป็นต้น   เมื่อพระปัญจวัคคีย์ได้ฟังพระธรรมเทศนา พวกเขาเชื่อในคำสอนของพระพุทธเจ้าและปฏิบัติตามอริยมรรคมีองค์ ๘ จนกระทั่งบรรลุความรู้ในระดับอภิญญา ๖ เช่นเดียวกับการตรัสรู้ของพระพุทธองค์ปัญหาที่ควรวิเคราะห์ต่อไป พระศากยมุนีพุทธเจ้าทรงแสดงปฐมเทศนาแก่ปัญจวัคคีย์ทั้ง๕ ด้วยคำสอนอะไร  

         เมื่อผู้เขียนศึกษาการแสดงพระธรรมเทศนาครั้งแรก หลักฐานในไตรปิฎกเล่มที่ ๔ พระวินัยปิฎกเล่มที่ ๔ มหาวรรคภาค ๑ ธัมมจักปปวัตตนสูตร ปฐมเทศนา ข้อ ๑๓.ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคได้รับสั่งกับพระภิกษุปัญจวัคคีย์ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลายที่สุดสองอย่างนี้บรรพชิตไม่พึ่งเสพคือ (๑) กามสุขัลลิกานุโยคในกามทั้งหลาย (การหมกมุ่นกับกามตัณหา) เป็นธรรมอันทรามเป็นของชาวบ้าน เป็นของปุถุชน ไม่ใช่ของพระอริยไม่ประกอบด้วยประโยชน์ (๒) อัตตกิลมถานุโยค (การประกอบความลำบากเดือดร้อนแก่ตน) เป็นทุกข์ไม่ใช่ของพระอริย ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ 

         ดูก่อนภิกษุทั้งหลายปฏิปทาสายกลาง ไม่เข้าใกล้ที่สุดทั้งสองอย่างนั้น นั่นตถาคตได้ตรัสรู้แล้วด้วยปัญญาอันยิ่ง ทำดวงตาให้เกิด ทำญาณให้เกิดย่อมเป็นไปเพื่อสงบเพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้เพื่อนิพพาน

         ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็ปฏิปทาสายกลาง ที่ตถาคตได้ตรัสรู้แล้วด้วยปัญญาอันยิ่ง ทำดวงตาให้เกิด ทำญาณให้เกิด ย่อมเป็นไปเพื่อสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพานนั่น เป็นไฉน  ? ปฏิปทาสายกลาง ได้แก่ อริยมรรคมีองค์ ๘ นี้แหละคือปัญญาอันเห็นชอบ๑ ความดำริชอบ เจรจาชอบ ๑ การงานชอบ๑ เลี้ยงชีวิตชอบ พยายามชอบ๑ ระลึกชอบ ๑ ตั้งจิตชอบ ๑  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็แลคือ ปฏิปทาสายกลางนั้นที่ตถาคตได้ตรัสรู้แล้วด้วยปัญญาอันยิ่ง ทำดวงตาให้เกิด ทำญาณให้เกิดย่อมเป็นไปเพื่อสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน".  

          เมื่อผู้เขียนได้ศึกษาหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยที่กล่าวถึงข้างต้นและได้ฟังข้อเท็จจริงว่า พระพุทธเจ้าทรงแสดงปฐมเทศนาแก่พระปัญจวัคคีย์คือ "ธัมมจักรกัปวัตนสูตร" มีสาระสำคัญว่าชีวิตของภิกษุไม่ควรดำเนินวิถีชีวิตแบบฆราวาส กล่าวคือ       

                ๑. การหมกมุ่นในกามทั้งหลาย   หรือความมัวเมาในกามราคะ    กล่าวคือ การใช้ชีวิตเกี่ยวพันกับสิ่งที่ปรารถนา เช่น ผัสสะในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส เป็นต้น

         - คำว่า เกี่ยวพันกับรูปเกินความจำเป็นของชีวิต เช่น มีรถยนต์เกินความจำเป็นมากกว่า ๑ คันในการใช้ในชีวิตประจำวัน ต้องเสียค่าใช้จ่ายในการดูแลรักษาตลอดเวลาหรือเครื่องประดับมีราคาแพงเกินความจำเป็น เป็นต้น  

          - คำว่า"เสียง"  ต้องใช้ชีวิตจมปลักกับการเที่ยวกลางคืนในสถานเริงรมย์ทุกค่ำคืน   ต้องเสียค่าใช้จ่ายมากในแต่ละวัน 

          -  กลิ่น น้ำหอมต้นไม้ต่าง  ๆ   มีหลายชนิด  ผู้คนมักแสวงหามาชื่นชมและดมกลิ่นตลอดเวลา เป็นต้น.  

          - รสชาติของอาหารที่มีราคาแพง และเขาก็แสวงหาอาหารนั้นมารับประทาน  

          - กามราคะ  การพัวพันผัสสะกับร่างกายของมนุษย์  ราคะคือความลุ่มหลงกับสิ่งตต่าง ๆ   ไม่เที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ชั่วระยะเวลาสั้น ๆ  เท่านั้นแล้วก็สลายหายไป    ไม่เหลือรูปให้เห็นอีกต่อไป เป็นต้น

         ๒. การปฏิบัติธรรมแบบเคร่งครัดจนเกินควร ทรมานร่างกาย    จนผอมแห้งและทุกข์ทรมาณ  จนแทบจะอดทนข์ไม่ได้ เป็นการแรงกระทำในชีวิตที่สูญเปล่า    ในบางกรณีอาจถึงขั้นเสียชีวิตได้ เช่น พ่อแม่ของพระมหาวีระ ผู็ก่อตั้งศาสนาเชน  มีความศรัทธาในการปฏิบัติธรรมแบบเคร่งครัดจนเสียชีวิต     โดยจิตไม่สามารถสำรอกกิเลสออกจากจิตของตนได้  ดังนั้น    การปฏิบัติแบบเคร่งครัดจึงเป็นการลงแรงกระทำที่สูญเปล่าและไม่นำไปสู่หนทางที่จะเกิดมรรคและเกิดผลใด ๆได้. 

 

                 จากพยานหลักฐานในพระไตรปิฎกนั้นผู้เขียนวิเคราะห์ได้ว่าพระพุทธเจ้าทรงนำความรู้จากการประพฤติวัตรและปฏิบัติธรรมของพระองค์ ที่เป็นประสบการณ์ของชีวิตของพระองค์ทรงเคยปฏิบัติมานั้นมาสอนแก่ปัญจวัคคีย์ทั้ง ๕ ว่าเป็นวิธีการที่ไม่ควรปฏิบัติเพราะว่านำวิธีการไปใช้ปฏิบัติแล้วไม่เกิดมรรคผลบรรลุถึงความรู้ในระดับอภิญญาได้