ปัญหาทางญาณวิทยาเกี่ยวกับวรรณะในพระไตรปิฎก

 Epistemological problems regarding castes in Tripitaka  

คำสำคัญ ญาณวิทยา  วรรณะ พระไตรปิฎกมหาจุฬา 

บทนำ          

                  โดยทั่วไปแล้ว  ชาวพุทธทั่วโลกมักได้ยินข้อเท็จจริงเกี่ยวกับวรรณะในอนุทวีปอินเดีย จากคัมภีร์พระพุทธศาสนา       หนังสือพุทธศาสนาและพระธรรมเทศนาของพระภิกษุตามวัดต่าง      ๆ ทั่วโลกอย่างต่อเนื่องยาวนานกว่า  ๒,๕๐๐ ปีแล้ว     หลังจากชาวพุทธทั่วโลกได้ยินข้อเท็จจริงในเรื่องวรรณะแล้ว   ก็ยอมรับโดยปริยายว่าเป็นความจริงโดยไม่มีการตรวจสอบข้อเท็จจริง        และรวบรวมหลักฐานให้เพียงพอ เพื่อเป็นข้อมูลในการวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้จากหลักฐานต่าง ๆ         เพื่อหาเหตุผลมาอธิบายความจริงของคำตอบพิสูจน์ความจริงในเรื่องวรรณะนี้อย่างสมเหตุสมผล        แต่ตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้านั้น  พระพุทธเจ้าตรัสสอนว่าเมื่อเราได้ยินข้อเท็จจริงเรื่องใดเรื่องหนึ่ง      เราไม่ควรเชื่อทันทีว่าเป็นเรื่องจริง  เราควรสงสัยไว้ก่อน     จนกว่าจะได้รับการตรวจสอบและรวบรวมหลักฐานเพื่อพิสูจน์ความจริงในเรื่องนั้น  หากไม่มีหลักฐานที่จะพิสูจน์ความจริง  ข้อเท็จจริงนั้นก็ขาดความน่าเชื่อถือ  เพราะได้ยินข้อเท็จจริงจากพยานเพียงคนเดียว   ข้อเท็จจริงเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อถือ   โดยเนื้อแท้ มนุษย์มีอคติต่อผู้อื่นเพราะความรัก  ความเกลียดชัง ความกลัว   ความโง่เขลา  เป็นต้น     และอวัยวะอินทรีย์ทั้ง ๖ ของร่างกาย        ล้วนมีข้อจำกัดในการรับรู้ผ่านประสาทสัมผัสของตนเอง       อาจยืนยันข้อเท็จจริงโดยมีอคติด้านใดด้านหนึ่งในการพิสูจน์ความจริงในเรื่องนั้น     ดังนั้นข้อเท็จจริงที่ได้ยินมาจึงไม่เป็นที่ยอมรับของทุกฝ่ายและมันไม่สามารถเป็นจริงได้ เป็นต้น       การแก้ปัญหาความไม่น่าเชื่อถือของผู้เห็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสังคม ตามหลักการญาณวิทยานักปรัชญาได้กำหนดทฤษฎีความรู้ไว้หลายประการ           ในการเขียนบทความนี้           ผู้เขียนใช้ทฤษฎีความรู้เชิงประจักษ์นิยม เพื่อกำหนดความน่าเชื่อของพยานบุคคลว่า    จะต้องมีความรู้จากประสบการณ์ชีวิตผ่านประสาทสัมผัสของตนเอง และสั่งสมอารมณ์อยู่ในจิตใจของผู้นั้น"  ตามหลักการทฤษฎีความรู้เชิงประจักษ์นั้นผู้เขียนตีความว่าพยานบุคคล ที่จะยืนยันข้อเท็จจริงในเรื่องที่เป็นจริงจะต้องมีความรู้จากประสบการณ์ชีวิตผ่านประสาทสัมผัส และสั่งสมอยู่ในจิตใจของตนเองเท่านั้น จึงเป็นหลักฐานน่าเชื่อถือเป็นที่ยอมรับของนักปรัชญาได้       ตัวอย่าง     เช่นพระไตรปิฎกมหาจุฬา ฯ เป็นเอกสารที่เชื่อถือได้    เพราะ   พระอานนท์เป็นผู้อุปฐากของพระพุทธเจ้า      เป็นผู้เห็นเหตุการณ์เกี่ยวข้องกับการเผยแผ่ของพระพุทธเจ้าตลอด  ๔๕  พรรษาของพระองค์        เมื่อพระอานนท์ได้รับรู้การทรงงานเผยแผ่ของพระพุทธเจ้า  จนถึงวาระสุดท้ายของพระชนม์ชีพ   ดังนั้น อารมณ์ของการทรงงานเผยแผ่ของพระพุทธองค์  ย่อมเป็นหลักฐานทางอารมณ์ที่สั่งสมอยู่ในจิตใจของพระอานนท์  และติดตามไปทุกหนทุกแห่งในอนุทวีปอินเดีย       พระอานนท์พัฒนาศักยภาพชีวิตของตนด้วยการปฏิบัติธรรมตามอริมรรคมีองค์ ๘ จนบรรลุสัจธรรมเกี่ยวกับชีวิตมนุษย์ในการสังคายนาพระไตรปิฎกครั้งแรก  พระอานนท์จึงถ่ายทอดคำสอนของพระพุทธเจ้า         โดยการมุขปาฐะแก่พระอรหันต์ ๕๐๐ รูป     จดจำพระธรรมและพระวินัยของพระพุทธเจ้าที่สืบทอดมาจนถึงปัจจุบันนี้   เป็นต้น  

              เมื่อผู้เขียนได้ยินข้อเท็จจริงว่า   สาเหตุที่ประชาชนในแคว้นสักกะ (Sakka country) และแคว้นโกฬิยะ  (koliya country) ถูกแบ่งออกเป็นวรรณะ    ก็เนื่องมาจากการบูชาเทพเจ้าที่สร้างความมั่งคั่งให้กับพราหมณ์อารยันและพราหมณ์ดราวิเดียน       เมื่อพราหมณ์อารยันประกอบพิธีสักการะเทพเจ้าแล้ว     มหาราชาของอาณาจักรสักกะทรงประสบความสำเร็จในการบริหารบ้านเมือง  และแต่งตั้งพราหมณ์นิกายนั้นเป็นปุโรหิต (priest้hood)     คือพราหมณ์ที่ปรึกษาของมหาราชาในด้านกฎหมาย  ขนบธรรมเนียม  และจารีตประเพณี           ส่งผลให้พวกพราหมณ์อารยันต้องการผูกขาดการบูชาเทพเจ้าเพื่อความเจริญรุ่งเรืองของตนฝ่ายเดียว  ในฐานะปุโรหิต (priesthood)  จึงถวายคำแนะนำต่อสมาชิกรัฐสภาศากยวงศ์ควรตรากฎหมายวรรณะจารีตประเพณี เพื่อแบ่งประชาชนออกเป็น ๔ วรรณะ      คือกษัตริย์  พราหมณ์ แพศย์ และศูทร เป็นต้น      เพื่อมั่นคงของประเทศที่เจริญรุ่งเรืองฝ่ายเดียว  เมื่อบัญญัติกฎหมายวรรณะจารีตประเพณี        ที่มีสาระสำคัญของกฎหมายฉบับนี้  ห้ามมิให้ประชาชนแต่งงานข้ามวรรณะ  และห้ามประชาชนปฏิบัติหน้าที่วรรณะอื่น      เมื่อเกิดการสมสู่ข้ามวรรณะตามกฎหมายให้อำนาจคนในสังคมตรวจสอบข้อเท็จจริงกันเอง และรวบรวมหลักฐานต่าง ๆ เพื่อเป็นข้อมูลมาวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้ เพื่อหาเหตุผลมาพิสูจน์ความจริงในเรื่องเหล่านี้   โดยมีอำนาจไต่สวนลงโทษผู้กระทำผิดได้ด้วยการขับไล่ออกจากสังคมที่เป็นถิ่นพำนักของพวกเขาได้ต่อไปนี้ กฎหมายฉบับนี้จะถูกยกเลิกไม่ได้      เพราะเป็นสิ่งต้องห้ามตามกฎหมายรัฐธรรมนูญจารีตประเพณีของประเทศ  

        เมื่อผู้เขียนศึกษาหลักฐานในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานพ.ศ. ๒๕๕๔ ได้นิยามคำว่า  "ปรัชญาคือหลักแห่งความรู้  และความจริง"  จากคำจำกัดความ       ผู้เขียนตีความว่า  ปรัชญาคือหลักการ หรือแก่นแท้ของความรู้ของมนุษย์    ซึ่งเป็นความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่นอีกต่อไป  มันเกิดขึ้นจากประสบการณ์ชีวิตผ่านประสาทสัมผัส และสั่งสมอยู่ในจิตใจของมนุษย์       แล้วความรู้และความจริงเกี่ยวกับมนุษย์เป็นอย่างไร? เช่น เนื้อหาความรู้เกี่ยวกับมนุษย์มีอะไรบ้าง?  เมื่อเราศึกษาหลักฐานในพระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬา ฯ        เราพบว่าความรู้เกี่ยวกับมนุษย์นั้น    มีทั้งรับรู้ผ่านประสาทสัมผัสของมนุษย์ และความรู้ที่อยู่เหนือประสาทสัมผัสของมนุษย์เกินกว่าที่มนุษย์จะรับรู้ได้        เมื่อนักปรัชญากล่าวถึงข้อเท็จจริงเกี่ยวกับมนุษย์   จะต้องมีหลักฐานพิสูจน์ความจริงในเรื่องของมนุษย์นี้           หากไม่มีหลักฐานพิสูจน์ความจริงเกี่ยวกับมนุษย์นี้ ข้อเท็จจริงที่นักปรัชญากล่าวถึง   ขาดความน่าเชื่อถือและไม่สามารถยืนยันข้อเท็จจริงในเรื่องนั้นได้  เป็นต้น      

              ตัวอย่างเช่น พวกพราหมณ์อารยันสอนชาวอนุทวีปอินเดียว่า   มนุษย์ถูกสร้างขึ้นโดยพระพรหมและพระอิศวร ซึ่งเป็นความรู้ที่อยู่นอกเหนือขอบเขตประสาทสัมผัสเกินกว่าที่มนุษย์จะรับรู้ได้  แม้ชาวอนุทวีปอินเดียก็ไม่เคยรู้โดยตรงถึงการมีอยู่ของเทพเจ้าเลยแต่พวกเขาก็ตกลงที่จะปฏิบัติตาม โดยถวายเครื่องบูชายัญตามคำสอนของพราหมณ์  เมื่อการบูชาเทพสร้างรายได้มหาศาลให้กับพราหมณ์อารยันและพราหมณ์มิลักขะ เพื่อรักษาผลประโยชน์ของการบูชา และหาทางจำกัดสิทธิและหน้าที่ชาวมิลักขะ เพื่อความมั่นคงทางการเมืองของชาวอารยัน  รัฐสภาแห่งราชวงศ์ศากยะ     จึงตราคำสอนของพราหมณ์อารยันเป็นกฎหมายจารีตประเพณีเกี่ยวกับวรรณะโดยอ้างว่า       พระพรหมสร้างมนุษย์และวรรณะให้มนุษย์ปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเกิดมา   ห้ามการแต่งงานระหว่างวรรณะ          และห้ามประชาชนปฏิบัติหน้าที่ของวรรณะอื่นแต่ประชาชนมีตัณหาราะและขาดสติปัญญาในการดำเนินชีวิต  จึงสมัครรักใคร่กับคนต่างวรรณะ      จึงถูกสังคมตรวจสอบข้อเท็จจริงและรวบรวมพยานหลักฐานมาวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้     เพื่อหาเหตุผลอธิบายความจริงของคำตอบในเรื่องการสมสู่กับคนต่างวรรณะ เป็นต้น  

              เมื่อปรัชญาเป็นเรื่องเกี่ยวกับหลักความรู้และความจริง       ในการศึกษาปัญหาญาณวิทยา เกี่ยวกับต้นกำเนิดของความรู้เกี่ยวกับชีวิตมนุษย์ โลก ธรรมชาติ       และการพิสูจน์การมีอยู่ของเทพเจ้า  เป็นต้น ในปัญหาความจริงของมนุษย์          ตามแนวคิดทางอภิปรัชญาศาสนา พราหมณ์    พวกพราหมณ์สอนว่าพรหมสร้างมนุษย์   และวรรณะให้กับมนุษย์ทำงานตามหน้าที่ของวรรณะของตนเอง   เมื่อวรรณะกษัตริย์เชื่อว่าพระพรหมมีอยู่จริง            ได้นำหลักคำสอนในเรื่องนี้ไปบัญญัติเป็นกฎหมายจารีตว่าด้วยวรรณะตามคำแนะนำของพราหมณ์ปุโรหิต โดยมีบทลงโทษผู้ละเมิดกฎหมายจารีตประเพณีว่าด้วยวรรณะด้วยข้อหาการแต่งงานข้ามวรรณะ   จะต้องถูกคนในสังคมลงโทษด้วยการขับไล่ออกจากถิ่นพำนักอาศัย       ไปอยู่ข้างถนนในพระนครกบิลพัสดุ์ตลอดชีวิต  เมื่อพระพุทธเจ้าทรงเห็นปัญหาจัณฑาล และดำริคิดจะช่วยให้พวกเขาพ้นจากความจัณฑาล มีสิทธิและหน้าที่เช่นเดียวกับคนวรรณะอื่น   แม้จะได้ยินข้อเท็จจริงข้างต้นว่าเป็นความจริง            แต่ตามคำสอนของพระพุทธเจ้าทรงสอนมิให้เชื่อข้อเท็จจริงทันที    ให้ตั้งข้อสงสัยไว้ก่อนยังมิใช่ความจริง    จนกว่าจะมีพยานหลักฐานพิสูจน์ความจริงในเรื่องนี้    

              ญาณวิทยาเกี่ยวกับต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์     บางคนก็เรียกว่า "ทฤษฎีความรู้"        ญาณวิทยามีความสนใจศึกษาปัญหาต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์   โครงสร้างหรือองค์ประกอบของความรู้ของมนุษย์  วิธีการของมนุษย์ในการแสวงหาความรู้ ความสมเหตุสมผลของความรู้  ญาณวิทยามีหน้าที่ตอบคำถามนั้นว่า  "เราจะรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นเรื่องจริง  เป็นต้น  เมื่อความรู้ทางญาณวิทยาคือความรู้ของมนุษย์  

             ๑.ปัญหาคือมนุษย์เป็นต้นกำเนิดความรู้ได้อย่างไร?โดยทั่วไปแล้ว   ตามทฤษฎีความรู้เชิงประจักษ์นิยมให้นิยามแนวคิดที่ว่า "บ่อเกิดความรู้ของมนุษย์    จะต้องรับรู้ผ่านประสาทสัมผัสเท่านั้น และสั่งสมอยู่ในใจของตนเอง "   จึงถือว่าบุคคลนั้นเป็นพยานหลักฐานสามารถยืนยันข้อเท็จจริงในเรื่องโลก ชีวิตมนุษย์       ปรากฎการณ์ทางธรรมชาติและข้อพิสูจน์การเป็นอยู่ของเทพเจ้าได้ หากบุคคลไม่มีความรู้ผ่านประสาทสัมผัสของตนเอง     ก็ไม่สามารถเป็นพยานยืนยันข้อเท็จจริงในเรื่องนั้นได้        กล่าวโดยสรุปการกล่าวถึงข้อเท็จจริงในเรื่อง    ต้องมีหลักฐานยืนยันหรือพิสูจน์ความจริงในเรื่องนั้น   เมื่อผู้เขียนศึกษาข้อเท็จจริงจากหลักฐานที่มาของความรู้ในพระไตรปิฎกมหาจุฬา ฯ         แผนที่อินเดียโบราณของอนุทวีปอินเดีย,และแผนที่โลกของกูเกิล   ผู้เขียนได้ฟังข้อเท็จจริงเบื้องต้นได้ว่า อาณาเขตของอนุทวีปภายนอกที่เรียกว่า  ปัจจันตชนบทเป็นที่ตั้งของรัฐสักกะ รัฐโกลิยะ  รัฐโกศล ฯลฯ     เป็นที่พำนักของชาวอารยันและชาวมิลักขะซึ่งรัฐเหล่านี้มีระบอบการปกครองแบบรัฐศาสนาของพราหมณ์    เพราะรัฐสภาแห่งรัฐโกลิยะและรัฐสักกะรับเอาคำสอนของพราหมณ์    ตราเป็นกฎหมายจารีตประเพณีสูงสุดในการบริหารปกครองประเทศที่เรียกว่า หลักอปรินิยธรรมซึ่งเป็นกฎหมายจารีตประเพณี  ที่เทียบเท่ากับกฎหมายรัฐธรรมนูญลายลักษณ์อักษรในสมัยปัจจุบัน  เมื่อมีการตรากฎหมายใด ๆ แล้ว  จะไม่สามารถยกเลิกได้เพราะขัดต่อกฎหมายจารีตประเพณีสูงสุด      เมื่อประชาชนทั่วอนุทวีปอินเดียเชื่อตามคำสอนของพราหมณ์อารยันและดราวิเดียนว่าเทพเจ้า  และเทวดา     ช่วยให้พวกเขาประสบความสำเร็จในชีวิตได้    ในยามมีความทุกข์มักจะไปหาพราหมณ์สำนักที่พวกเขาเคารพนับถือ         เพื่อทำการเซ่นสังเวยเทพเจ้า      ช่วยให้พวกเขาประสบความสำเร็จในสิ่งที่ปรารถนาซึ่งเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันของผู้คนในยุคนั้น  

                สาเหตุการแบ่งวรรณะ           การอพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานในอนุทวีปอินเดียของชาวอารยัน      ต้องทำสงครามกับชาวดราวิเดียนซึ่งเจ้าของท้องถิ่นเดิม   แม้พวกเขาจะมีอำนาจอธิปไตยเหนือดินแดนแห่งนี้         การอำนาจทางศาสนาพราหมณ์ยังเป็นของชาวดราวิเดียน มหาราชา   ในแต่ละปีพราหมณ์อารยันและพราหมณ์ดราวิเดียนได้ประโยชน์จากการถวายเครื่องบูชายัญที่มีมูลค่าสูงเช่น โค แพะ  แกะ   ข้าวหลายพันตัน เมล็ดพันธุ์ อัญมณี และเครื่องประดับอื่น ๆ ในการทำพิธีบูชายัญ  ทั้งนี้ขึ้นอยู่พราหมณ์ผู้ทำพิธีกรรมบูชายัญจะเรียกร้องเอาเครื่องบูชายัญเหล่านี้เมื่อทำพิธีเสร็จ  เครื่องบูชาเหล่านี้ตกเป็นพราหมณ์       ผู้ทำพิธีสร้างความมั่งคั่งให้กับพราหมณ์อารยันและพราหมณ์ดราวิเดียน     เมื่อปรากฏการณ์ทางสังคมของแคว้นต่าง ๆ เป็นเช่นนี้    ทำให้เกิดการแย่งผลประโยชน์จากการบูชายัญระหว่างพราหมณ์อารยันและพราหมณ์ดราวิเดียน    และหาทางจำกัดสิทธิและหน้าที่ในการบูชายัญซึ่งกันและกัน  ดังนั้นเมื่อพราหมณ์อารยัน    ได้รับแต่งตั้งเป็นปุโรหิตที่ปรึกษากษัตริย์ในด้านขนบธรรมเนียมจารีตประเพณี   จึงเสนอนำคำสอนของพราหมณ์อารยันไปบัญัติเป็นกฎหมายจารีตประเพณีว่าด้วยวรรณะเพื่อจำกัดสิทธิและหน้าที่ของพราหมณ์ดราวิเดียนในการบูชาเทวดา     และบัญญัติไว้แล้วต่อมาภายหลังจะยกเลิกกฎหมายนี้ไม่ได้เพราะต้องห้ามหลักปริหานิยธรรม  ซึ่งเป็นหลักนิติศาสตร์ในการปกครองประเทศ     ทำให้แคว้นต่าง ๆ ในอนุทวีปอินเดียกลายเป็นรัฐศาสนาพราหมณ์ เพราะประชาชนเชื่อคำสอนของพราหมณ์อารยันว่า    พรหมและอิศวรเป็นเทพเจ้ามีอยู่  และพวกเขาสามารถติดต่อกับเทพเจ้า    เพื่อขอให้เทพเจ้าช่วยมนุษย์สำเร็จในการทำงานและชีวิตได้  เมื่อพราหมณ์อารยันเห็นสถานการณ์ทางการเมืองในการแต่งตั้งพราหมณ์ดราวิเดียนเป็นปุโรหิตและมองเห็นอนาคตทางการเมืองของแต่ละรัฐนั้นจะเข้าสู่สงคราม           เพื่อขยายอาณาเขตและยึดอำนาจอธิปไตยคืนจากชาวอารยันไปสู่ชาวมิลักขะดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะปกครองรัฐ        เพื่อความเจริญรุ่งเรืองของชาวอารยันเพียงฝ่ายเดียว      การเห็นความจริงเกี่ยวกับอนาคตของรัฐแล้ว   พราหมณ์ปุโรหิตอารยันจึงถวายคำแนะนำแก่รัฐสภาแห่งวรรณะกษัตริย์ให้บัญญัติกฎหมายจารีตประเพณีเพื่อแบ่งชั้นวรรณะ      และจำกัดสิทธิและหน้าที่ของชาวมิลักขะที่จะมีส่วนร่วมในการปกครองประเทศ   การประกอบอาชีพ       การศึกษาศาสนาพราหมณ์และการทำพิธีกรรมทางศาสนาของของตน เป็นต้น      โดยแบ่งประชาชนเป็น ๔ วรรณะได้แก่วรรณะกษัตริย์  วรรณะพราหมณ์   วรรณะแพศย์และวรรณะศูทธ     เพื่อความเจริญรุ่งเรืองของชาวอารยันเท่านั้น  เมื่อสมาชิกรัฐสภาเข้าประชุมพร้อมเพียงกัน          และเห็นชอบต่อการบัญญัติกฎหมายวรรณะจารีตประเพณีเพื่อแบ่งชั้นวรรณะ เป็นต้น   

                เมื่อประกาศบังคับใช้กฎหมายจารีตประเพณีแบ่งชั้นวรรณะนั้น ชาวดราวิเดียน (มิลักขะ) ถูกจัดอยู่ในวรรณะศูทร (S้hudra)      โดยทำหน้าที่เป็นเพียงคนรับใช้ชนวรรณะสูงกว่าเท่านั้น     แต่คนทุกวรรณะมีตัณหาซ่อนอยู่ในจิตใจ    เมื่อวรรณะศูทร (S้hudra)   ทำงานรับใช้คนวรรณะพราหมณ์ในปราสาทเกิดความใกล้ชิดกัน      และมีความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวข้ามวรรณะมีหลักฐานในพระไตรปิฎกหลายเรื่องให้ศึกษา โดยเฉพาะหญิงวรรณะพราหมณ์กับชายวรรณะศูทร (Shudra)  การแต่งงานข้ามวรรณะทำให้เกิดปัญหาในสังคมไม่รู้ว่า   จะจัดอยู่ในวรรณะใด เกิดการดูหมิ่นกัน    ซึ่งเป็นการขัดต่อความสงบเรียบร้อยศีลธรรมอันดีของประชาชน       นอกจากยังห้ามคนต่างวรรณะทำงานในหน้าที่ของวรรณะอื่น      ดังปรากฎหลักฐานในพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๘  พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๒๐  ขุททกนิกายชาดก  (มหานิบาต)       ๖. ภูทัตตชาดกข้อ.๙๐๖ กล่าวว่า "พวกพราหมณ์ถือเอา    การสาธยายพระเวท    พวกกษัตริย์ปกครองแผ่นดิน  พวกแพศย์ยึดเกษตรกรรมพวกศูทรยึดการรับใช้วรรณะทั้ง ๔         เข้าถึงการงานที่อ้างมาแต่อย่างนั้นพระพรหมผู้มีอำนาจสร้างขึ้นไว้"            เมื่อผู้เขียนศึกษาข้อมูลจากแหล่งความรู้ในพระไตรปิฎกรับฟังข้อเท็จจริงได้ว่า   รัฐสภาแห่งแคว้นสักกะได้บัญญัติกฎหมายวรรณะจารีตแบ่งคนเป็น ๔ วรรณะอ้างว่าเป็นเจตจำนงแห่งพระพรหมสร้างขึ้นไว้ให้สิทธิและหน้าที่ทำงานตามวรรณะที่ตนเกิดมา  โดยพวกวรรณะพราหมณ์มีสิทธิและหน้าที่สาธยายพระเวท       พวกวรรณะกษัตริย์มีสิทธิและหน้าที่ในการปกครองประเทศ     พวกวรรณะแพศย์มีสิทธิและหน้าที่  ในการทำการเกษตรกรรมและค้าขาย     ส่วนพวกศูทรมีหน้าที่รับใช้พวกวรรณะทั้ง ๔ และมีข้อความว่าวรรณะทั้ง๔ พระพรหมผู้มีอำนาจสร้างไว้ ผู้เขียนตีความได้ว่ารัฐในสมัยพุทธกาลเป็นรัฐศาสนา เพราะมีการแบ่งวรรณะในสังคม    และปฏิบัติตามหน้าที่ตามวรรณะของตนเกิดมาจะไม่ยืนยาวมาจนถึงทุกวันนี้           หากไม่มีการบัญญัติเป็นกฎหมายรับรองให้มีสภาพบังคับ           ที่คนทุกวรรณะต้องปฏิบัติตาม นอกจากนี้วรรณะที่เกิดขึ้นนั้นจากหลักฐานในพระไตรปิฎกนั้น     กล่าวถึงว่า พระพรหมเป็นผู้สร้างวรรณะขึ้นไว้แสดงให้ว่า     กฎหมายวรรณะจารีตประเพณีบัญญัติ        ขึ้นมาจากความเชื่อในศาสนาพราหมณ์และประกาศใช้บังคับในแคว้นโกลิยะและแคว้นสักกะถือว่ารัฐโกลิยะและรัฐสักกะเป็นรัฐศาสนาพราหมณ์  เป็นต้น   

            แม้การแต่งงานข้ามวรรณะระหว่างพวกพราหมณ์กับพวกวรรณะศูทร เป็นสิ่งต้องห้ามตามกฎหมาย แต่มนุษย์เป็นคนมีตัณหาซ่อนอยู่ในจิตกันทุกคน เมื่อขาดสติย่อมขาดความยับยั้งช่างใจ ไม่สามารถระลึกถึงปัญหาจากการแต่งงานข้ามวรรณะที่เคยขึ้นก่อนอย่างเท่าทัน และเมื่อเท่าทันพิจารณาว่ากรณีศึกษาที่ผ่านมา ผลของการฝ่าฝืนบทบัญญัติกฎหมมายวรรณะเป็นอย่างไร จิตผู้คนจึงหลงใหลไปตามอารมณ์ตัณหาของตัวเองในความรักที่ตนเองสร้างขึ้นมาให้ผูกพันธ์กัน แม้บุคคลในครอบครัวจะห้ามปรามมิให้กระทำและไม่ยอมเชื่อฟัง ตัดสินใจหนีไปตามกันไป เมื่่อไม่มีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย กฎสังคมในยุคนั้นมีการตรวจสอบค่อนข้างเคร่งครัด คู่รักต่างวรรณะจึงต้องออกไปใ้ช้ชีวิตต่างเมืองเพื่อรับจ้างเทขยะ และงานอื่น และต้องใช้ชีวิตในวัยชรา เจ็บป่วย และตายข้างถนนนั้นเช่น พระนครกบิลพัสดุ์ เป็นต้น จนกลายเป็นต้นแบบชุมชนไร้บ้านมาจนถึงทุกวันนี้ คำว่า"พรหมทัณฑ์"นั้นมีความหมายว่าอย่างไร เมื่อวิเคราะห์จากพยานหลักฐานในพระไตรปิฎกเล่มที่ ๗ พระวินัยปิฎกเล่มที่ ๗ [ฉบับมหาจุฬา ฯ] จุลวรรค [พรหมทัณฑกถา] ข้อ๔๔๕ กล่าวว่า "ครั้งนั้นท่านพระอานนท์ได้กล่าวกับพระภิกษุเถระทั้งหลายดัง นี้ว่า" ท่านผู้เจริญในเวลาจะปรินิพพานพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้ว่า"ภิกษุทั้งหลายเมื่อเราลวงไปสงฆ์จงลงพรหมทัณฑ์แก่ภิกษุฉันนะ ภิกษุผู้เถระทั้งหลายถามว่าท่านอานนท์ท่านทูลถามพระผู้มีพระภาคหรือว่าพระพุทธเจ้าข้า พรหมทัณฑ์เป็นอย่างไร "ท่านพระอานนท์ตอบว่า"ท่านผู้เจริญกระผมทูลถามพระผู้มีพระภาคแล้วว่า "พระพุทธเจ้าข้าพรหมทัณฑ์เป็นอย่างไร พระองค์รับสั่งว่าอานนท์พระภิกษุฉันนะพึงพูดได้ตามที่ปรารถนา ภิกษุทั้งหลายไม่พึ่งว่ากล่าว ไม่พึ่งตักเตือน ไม่พึ่งพร่ำสอนภิกษุฉันนะ ภิกษุ ผู้เถระทั้งหลายถามว่า ท่านอานนท์ถ้าอย่างนั้น  ท่านนั่นแลจงลงพรหมทัณฑ์แก่ภิกษุฉันนะ" 

         จากข้อมูลในพระไตรปิฎกคำว่า "ลงพรหมทัณฑ์"เป็นบทลงโทษภิกษุสงฆ์ผู้ว่ายากสอนยากประพฤติฝ่าฝืนพระธรรมวินัยเป็นประจำน่าจะได้แนวคิดมา จากการลงโทษผู้ฝ่าฝืนความเชื่อเรื่องวรรณะในสังคมคนทั่วไปในสมัยก่อนพุทธกาล ที่มีผู้ฝ่าฝืนกฎหมายแบ่งวรรณะด้วยการแต่งงานข้ามวรรณะทำให้ลูกที่กำเนิดมานั้น กลายเป็นชนไร้วรรณะเรียกว่า"พวกจัณฑาล" ผู้แต่งงานข้ามวรรณะต้องสละวรรณะหมดสิทธิหน้าที่ในการประกอบอาชีพต่อไป  (ยังมีต่อ)