ปัญหาทางญาณวิทยาเกี่ยวกับวรรณะในพระไตรปิฎก

 Epistemological problems regarding castes in Tripitaka  

คำสำคัญ ญาณวิทยา  วรรณะ พระไตรปิฎกมหาจุฬา

๑.บทนำ          

              โดยทั่วไปแล้ว   แม้ว่าชาวพุทธทั่วโลก    จะเคยได้ยินเรื่อง "วรรณะ" ที่เกิดขึ้นจริงในประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาหรือเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับวรรณะในอนุทวีปอินเดีย จากหลักฐานในคัมภีร์พระพุทธศาสนา   หนังสือเรียนพุทธศาสนา     และพระธรรมเทศนาของพระสงฆ์นิกายเถรวาทและมหายานในวัดต่าง ๆ   ทั่วโลกมานานกว่า  ๒,๕๐๐ ปี  เมื่อชาวพุทธทั่วโลกได้ยินเรื่องวรรณะที่เกิดขึ้นในสมัยศาสนาพราหมณ์เจริญรุ่งเรือง   ก็ยอมรับการแบ่งวรรณะในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณว่าโดยปริยายทันทีว่าเป็นความจริง      ไม่มีเหตุที่จะสงสัยข้อเท็จจริงในเรื่องนี้อีกต่อไป  โดยไม่มีความจำเป็นที่จะตรวจสอบข้อเท็จจริงและรวบรวมหลักฐานเพื่มเติมเพื่อพิสูจน์ความจริงอีกต่อไป   

           อย่างไรก็ตาม   พระพุทธเจ้าทรงสอนว่าเมื่อเราได้ยินข้อเท็จจริงในเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่ได้ฟังตามกันมา     เราไม่ควรเชือทันทีว่าเป็นเรื่องจริง    เราควรสงสัยเรื่องนั้นเสียก่อน  จนกว่าเราจะได้ตรวจสอบข้อเท็จจริงและรวบรวมหลักฐานเสียก่อน        เมื่อมีหลักฐานเพียงพอแล้ว เราจะก็นำมาใช้เป็นข้อมูลในการวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้    หรือคาดคะเนความจริงตามหลักเหตุผล เพื่อพิสูจน์ความจริงในเรื่องนั้น  โดยใช้เหตุผล  ซึ่งเป็นเครื่องมือของนักปรัชญา       ในการอธิบายความจริงในเรื่องนั้นอย่างสมเหตุสมผลว่าจริงหรือเท็จ   หากไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์ความจริงในเรื่องนั้น    ความจริงนั้นก็ไม่น่าเชื่อถือเพราะการได้ยินความจริงจากพยานเพียงคนเดียวไม่น่าเชื่อถือ      เพราะมนุษย์มีอคติต่อผู้อื่นเนื่องจากความรัก  ความเกลียดชัง ความกลัว   ความโง่เขลา    เป็นต้น  นอกจากนี้         อายตนะภายในร่างกายมีข้อจำกัดในการรับรู้สิ่งต่าง  ๆ  ที่เกิดขึ้นในชีวิตของตนเอง    อาจยืนยันข้อเท็จจริงโดยมีความลำเอียงเข้าข้างฝ่ายฝ่ายหนึ่งใดในการพิสูจน์ความจริงในเรื่องนั้น     ดังนั้น เมื่อข้อเท็จจริงเรื่อง "วรรณะ"ที่ได้ยินมานั้น      ยังน่าสงสัยเพราะขาดพยานหลักฐานไม่เป็นที่ยอมรับของทุกฝ่าย   และมันไม่สามารถเป็นความจริงได้ เป็นต้น             

๒. ญาณวิทยา    เป็นสาขาหนึ่งของปรัชญา  นักวิชาการสมัยใหม่มักเรียก "ญาณวิทยา"   ว่า "ทฤษฎีความรู้" โดยทั่วไป            แม้ว่านักปรัชญาจะยอมรับข้อเท็จจริงโดยปริยายว่าเป็นความจริง   แต่นักปรัชญาก็ยังสงสัยต่อไปอีกว่า    "เราจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งนี้เป็นจริง"      เนื่องจากนักปรัชญาและนักตรรกะเป็นมนุษย์คนหนึ่ง     พวกเขามักจะสร้างภาพขึ้นในจิตใจของตนเองที่เรียกว่า  "จินตนาการ"    เพื่อแสดงทัศนะในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง  สิ่งนี้ทำให้ความรู้ในเรื่องนั้น   มีขอบเขตความรู้ที่ไม่ชัดเจนว่าเป็นอย่างไร   ด้วยเหตุนี้ นักปรัชญาสร้างญาณวิทยาขึ้น           เพื่อกำหนดขอบเขตของความรู้ทางญาณวิทยาขึ้นมา    โดยนักปรัชญาสนใจศึกษาปัญหาความจริงของต้นกำเนิดของความรู้ของมนุษย์  องค์ประกอบของความรู้ของมนุษย์      หน้าที่ของความรู้ของมนุษย์  ประเภทของความรู้ของมนุษย์  วิธีแสวงหาความรู้ของมนุษย์   และความสมเหตุสมผลของความรู้ของมนุษย์   

            ตามหลักฐานการนิยามที่ระบุในพจนานุกรมราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔    แม้นิยามดังกล่าวจะครอบคลุมขอบเขตความหมายของคำว่า   "ญาณวิทยา"     แล้วก็ตาม  แต่นิยามดังกล่าวยังขาดข้อเท็จจริงในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง     ที่จะนำมาเป็นเกณฑ์ตัดสินความจริง โดยการใช้เหตุผล  ซึ่งเป็นเครื่องมือของนักปรัชญาในการอธิบายความจริงในเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้น อย่างสมเหตุสมผล เป็นต้น     เพื่อตอบคำถามว่า "เราจะรู้ได้อย่างไรเรื่องนั้นเป็นจริง"      เช่น ที่มาของความรู้ของมนุษย์ในเรื่องนั้น   องค์ประกอบของความรู้ของมนุษย์        หน้าที่ของความรู้ของมนุษย์ในเรื่องนั้น       ประเภทของความรู้ของมนุษย์   วิธีพิจารณาความจริงของความรู้ของมนุษย์   และความสมเหตุสมผลของความรู้ เป็นต้น   

                 ในการศึกษาปัญหาความจริงของปรัชญานั้น  พระพุทธเจ้าทรงสอนว่าในสมัยพุทธกาลนั้น      พราหมณ์บางคนเป็นนักตรรกะและนักปรัชญา  เมื่อฟังข้อเท็จจริงในเรื่องที่เล่าต่อ ๆ กันมา      พวกเขาจะอธิบายธรรมะ(สัจธรรม) ตามปฏิภาณของตน   และคาดคะเนความจริงตามหลักเหตุผล        แต่การใช้เหตุผลบางครั้งก็อาจจะถูกบ้างหรือผิดก็ได้การใช้เหตุผลเป็นอย่างนั้นหรืออย่างนี้ก็ได้      เมื่อข้อเท็จจริงทางอภิปรัชญาเป็นอย่างนี้   นักปรัชญาจึงได้ศึกษาค้นคว้าเรื่องนี้     โดยใช้เหตุผล  ซึ่งเป็นเครื่องเครื่องมือของนักปรัชญาในการอธิบายความจริงของคำตอบในเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้อย่างสมเหตุสมผลชัดเจนยิ่งขึ้นไป 

             ๒.๑ บ่อเกิดความรู้ของมนุษย์         โดยหลักทั่วไปแล้ว   วิชาญาณวิทยาเป็นความรู้ของมนุษย์บางคนที่เรียกว่า       "นักปรัชญาและนักตรรกะ"    คำว่า "มนุษย์ "   ตามคำสอนของพระพุทธเจ้านั้น เกิดจากปัจจัยร่างกายและจิตใจ ทั้งสองปัจจัยต่างอาศัยซึ่งกันและกัน กล่าวคือ จิตใจของมนุษย์อาศัยอายตนะภายในร่างกายในการรับรู้เรื่องราวต่าง ๆ  ที่เกิดขึ้นในชีวิตของตนเอง    เมื่อรับรู้แล้ว    ก็เก็บอารมณ์ของเรื่องราวต่าง ๆนั้นไว้ในจิตใจ   แต่ทำธรรมชาติของจิตใจของมนุษย์    เพียงแต่รับรู้และเก็บเรื่องราวต่าง ๆ เป็นอารมณ์อยู่ในจิตของตน   ยังมีหน้าที่คิดวิเคราะห์อารมณ์เรื่องราวต่าง ๆ    ที่มีอยู่ในจิตใจโดยการอนุมานความรู้จากหลักฐานต่าง ๆนั้น    โดยใช้เหตุผล  เป็นเครื่องมืออธิบายความจริงในเรื่องเหล่านั้นอย่างสมเหตุผล       

          แต่เมื่อข้อเท็จจริงได้ยินจากพยานเพียงปากเดียวนั้น  ขาดความสมเหตุสมผล        เพราะพยานที่เป็นบุคคลนั้น เป็นมนุษย์ที่มีข้อจำกัด ในการรับรู้สิ่งที่ห่างไกลออกไปเกินขอบเขตประสาทสัมผัส  และมีอคติต่อผู้อื่น    ทำให้ชีวิตของมนุษย์เต็มไปด้วยมืดมนจึงขาดความสามารถในการรับรู้ เก็บข้อเท็จจริงนั้น      และคิดหาเหตุผลเพื่อใช้ในการแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นได้ด้วยตนเอง                เมื่อวิชาที่สอนในโรงเรียนและมหาวิทยาลัยทั่วโลก   เป็นความรู้ของมนุษย์ ตัวอย่างเช่น  ความรู้เกี่ยวกับความเชื่อเรื่องเทพเจ้าหลายองค์ในศาสนาพราหมณ์เป็นความรู้ของมนุษย์ที่เราเรียกว่า "พราหมณ์" ซึ่งเป็นนักตรรกะและนักปรัชญา ความรู้ในพระพุทธศาสนาก็เป็นความรู้ของมนุษย์ที่เราเรียกกันว่า "พระพุทธเจ้า"  ส่วนปรัชญาตะวันตกก็เป็นความรู้ของนักปรัชญาตะวันตกซึ่งเป็นมนุษย์เช่นกัน  

            มีปัญหาหนึ่งที่ผู้เขียนต้องพิจารณา       นั่นคือมนุษย์คือใคร ?  เมื่อเราศึกษาข้อเท็จจริงเกี่ยวกับมนุษย์    จากหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณ    เราได้ยินข้อเท็จจริงเบื้องต้นว่าเมื่อศาสนาพราหมณ์เจริญรุ่งเรืองพราหมณ์บางคนซึ่งเป็นนักตรรกศาสตร์และนักอภิปรัชญา  สามารถใช้เหตุผลอธิบายความจริงของมนุษย์ได้ว่า       พระพรหมและพระอิศวรสร้างมนุษย์ขึ้นมาจากร่างกายของพระองค์  และพระพรหมได้สร้างวรรณะให้มนุษย์ที่พระองค์ทรงสร้างขึ้นมา     และพวกเขาก็ปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเองเกิดมาเท่านั้น         ดังนั้นเมื่อพระพรหมและพระอิศวรได้ทรงสร้างมนุษย์           บ่อเกิดความรู้ของมนุษย์จึงมาจากพระพรหมเป็นผู้สร้างให้    

            ตามทฤษฎีความรู์ของประสบการณ์นิยม   แนวคิดดังกล่าวได้ให้คำจำกัดความของแนวคิดที่ว่า "บ่อเกิดของความรู้ของมนุษย์นั้นต้องรับรู้ผ่านประสาทสัมผัสเท่านั้นและสั่งสมไว้ในใจของตนเอง "      ดังนั้น บุคคลใดจะเป็นพยานหลักฐานที่สามารถยืนยันข้อเท็จจริงของชีวิตของมนุษย์ ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ โลก  และหลักฐานการมีอยู่ของเทพเจ้าได้ หากบุคคลใดไม่มีความรู้ผ่านประสาทสัมผัสของตนเองเขาก็ไม่สามารถเป็นพยานเพื่อยืนยันข้อเท็จจริงในเรื่องนั้นได้ กล่าวโดยสรุป  การกล่าวถึงข้อเท็จจริงในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง   จะต้องมีหลักฐานเพื่อยืนยันหรือพิสูจน์ความจริงในเรื่องนั้น          เมื่อผู้เขียนศึกษาข้อเท็จจริงจากหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณ   แผนที่อนุทวีปอินเดียโบราณและแผนที่โลกของกูเกิล   

             ผู้เขียนได้ฟังข้อเท็จจริงเบื้องต้นแล้วว่า   ดินแดนของอนุทวีปภายนอกที่เรียกว่า "ปัจจันตชนบท"     เป็นที่ตั้งของรัฐสักกะ รัฐโกลิยะ  รัฐโกศล ฯลฯ   ซึ่งเป็นที่อยู่ของชาวอารยันและชาวมิลักขะซึ่งรัฐเหล่านี้ มีระบบการปกครองแบบรัฐศาสนาแบบพราหมณ์   เนื่องจากรัฐสภาแห่งรัฐโกลิยะและรัฐสักกะรับเอาคำสอนของพราหมณ์   ได้บัญญัติกฎหมายจารีตประเพณีสูงสุดในการบริหารประเทศที่เรียกว่า "หลักอปรินิยธรรม" ซึ่งเป็นกฎหมายจารีตประเพณี  ที่เทียบเท่ากับกฎหมายรัฐธรรมนูญลายลักษณ์อักษรในสมัยปัจจุบัน      เมื่อมีการตรากฎหมายใด ๆ แล้ว  จะไม่สามารถยกเลิกได้          เพราะขัดต่อกฎหมายจารีตประเพณีสูงสุด 

           เมื่อประชาชนทั่วอนุทวีปอินเดียเชื่อ   ตามคำสอนของพราหมณ์อารยันและดราวิเดียนว่าเทพเจ้าและเทวดา      ช่วยให้พวกเขาประสบความสำเร็จในชีวิตได้       ในยามมีความทุกข์มักจะไปหาพราหมณ์สำนักที่พวกเขาเคารพนับถือเพื่อทำการเซ่นสังเวยเทพเจ้า ช่วยให้พวกเขาประสบความสำเร็จในสิ่งที่ปรารถนา   ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันของผู้คนในยุคนั้น  การแก้ปัญหาความไม่น่าเชื่อถือของผู้เห็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสังคม       

             ตามหลักการญาณวิทยานักปรัชญา   ได้กำหนดทฤษฎีความรู้ไว้หลายประการ      ในการเขียนบทความนี้ ผู้เขียนใช้ทฤษฎีความรู้เชิงประจักษ์นิยม   เพื่อกำหนดความน่าเชื่อของพยานบุคคลว่า     จะต้องมีความรู้จากประสบการณ์ชีวิตผ่านประสาทสัมผัสและสั่งสมอารมณ์อยู่ในจิตใจของผู้นั้น"         ตามหลักการทฤษฎีความรู้เชิงประจักษ์นั้นผู้เขียนตีความว่าพยานบุคคล  ที่จะยืนยันข้อเท็จจริงในเรื่องที่เป็นจริงจะต้องมีความรู้จากประสบการณ์ชีวิตผ่านประสาทสัมผัส  และสั่งสมอยู่ในจิตใจของตนเองเท่านั้น จึงเป็นหลักฐานน่าเชื่อถือเป็นที่ยอมรับของนักปรัชญาได้

            พระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณ     เป็นพยานเอกสารที่เชื่อถือ  เพราะพระอานนท์เป็นผู้อุปฐากของพระพุทธเจ้า  และได้เห็นเหตุการณ์ต่าง ๆ  ที่เกี่ยวข้องกับการเผยแผ่ของพระพุทธเจ้าตลอด ๔๕  พรรษา    เมื่อพระอานนท์ได้รับรู้ถึงงานเผยแผ่พระธรรมวินัยของพระพุทธเจ้าจนเสด็จปรินิพพาน และท่านได้รวบรวมหลักฐานการเผยแผ่พระธรรมวินัยของพระพุทธเจ้าเป็นหลักฐานทางอารมณ์       ที่สั่งสมไว้ในจิตใจและติดตามตัวพระอานนท์ไปทุกหนทุกแห่งในอนุทวีปอินเดีย   พระอานนท์ได้พัฒนาศักยภาพชีวิตด้วยการปฏิบัติธรรมตามมรรคมีองค์ ๘    จนได้บรรลุสัจธรรมแห่งชีวิตมนุษย์      ในการสังคายนาพระไตรปิฎกครั้งแรก พระอานนท์ได้ถ่ายทอดพระธรรมวินัยของพระพุทธเจ้าด้วยการมุขปาฐะให้พระอรหันต์     ๕๐๐     รูปได้ฟังและได้ท่องจำพระธรรมวินัยของพระพุทธเจ้า  ที่สืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน  เป็นต้น  

              เมื่อผู้เขียนได้ยินข้อเท็จจริงว่า   สาเหตุที่ประชาชนในแคว้นสักกะ (Sakka country) และแคว้นโกฬิยะ  (koliya country) ถูกแบ่งออกเป็นวรรณะ    ก็เนื่องมาจากการบูชาเทพเจ้าที่สร้างความมั่งคั่งให้กับพราหมณ์อารยันและพราหมณ์ดราวิเดียน       เมื่อพราหมณ์อารยันประกอบพิธีสักการะเทพเจ้าแล้ว     มหาราชาของอาณาจักรสักกะทรงประสบความสำเร็จในการบริหารบ้านเมือง  และแต่งตั้งพราหมณ์นิกายนั้นเป็นปุโรหิต (priest้hood)     คือพราหมณ์ที่ปรึกษาของมหาราชาในด้านกฎหมาย  ขนบธรรมเนียม  และจารีตประเพณี           ส่งผลให้พวกพราหมณ์อารยันต้องการผูกขาดการบูชาเทพเจ้าเพื่อความเจริญรุ่งเรืองของตนฝ่ายเดียว  ในฐานะปุโรหิต (priesthood)  จึงถวายคำแนะนำต่อสมาชิกรัฐสภาศากยวงศ์ควรตรากฎหมายวรรณะจารีตประเพณี เพื่อแบ่งประชาชนออกเป็น ๔ วรรณะ คือ         วรรณะกษัตริย์  วรรณะพราหมณ์ วรรณะแพศย์  และวรรณะศูทร  เป็นต้น   เพื่อมั่นคงของประเทศที่เจริญรุ่งเรืองฝ่ายเดียว  เมื่อบัญญัติกฎหมายวรรณะจารีตประเพณี    ที่มีสาระสำคัญของกฎหมายฉบับนี้        ห้ามมิให้ประชาชนแต่งงานข้ามวรรณะ  และห้ามประชาชนปฏิบัติหน้าที่วรรณะอื่น   เมื่อเกิดการสมสู่ข้ามวรรณะตามกฎหมายให้อำนาจคนในสังคมตรวจสอบข้อเท็จจริงกันเอง     และรวบรวมหลักฐานต่าง ๆ    เพื่อเป็นข้อมูลมาวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้ เพื่อหาเหตุผลมาพิสูจน์ความจริงในเรื่องเหล่านี้    โดยมีอำนาจไต่สวนลงโทษผู้กระทำผิดได้ด้วยการขับไล่ออกจากสังคม      ที่เป็นถิ่นพำนักของพวกเขาได้ต่อไปนี้ กฎหมายฉบับนี้จะถูกยกเลิกไม่ได้     เพราะเป็นสิ่งต้องห้ามตามกฎหมายรัฐธรรมนูญจารีตประเพณีของประเทศ  

        เมื่อผู้เขียนศึกษาหลักฐานในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานพ.ศ. ๒๕๕๔ ได้นิยามคำว่า  "ปรัชญาคือหลักแห่งความรู้  และความจริง"  จากคำจำกัดความ       ผู้เขียนตีความว่า  ปรัชญาคือหลักการ หรือแก่นแท้ของความรู้ของมนุษย์    ซึ่งเป็นความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่นอีกต่อไป  มันเกิดขึ้นจากประสบการณ์ชีวิตผ่านประสาทสัมผัส และสั่งสมอยู่ในจิตใจของมนุษย์       แล้วความรู้และความจริงเกี่ยวกับมนุษย์เป็นอย่างไร? เช่น เนื้อหาความรู้เกี่ยวกับมนุษย์มีอะไรบ้าง?  เมื่อเราศึกษาหลักฐานในพระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬา ฯ        เราพบว่าความรู้เกี่ยวกับมนุษย์นั้น    มีทั้งรับรู้ผ่านประสาทสัมผัสของมนุษย์ และความรู้ที่อยู่เหนือประสาทสัมผัสของมนุษย์เกินกว่าที่มนุษย์จะรับรู้ได้        เมื่อนักปรัชญากล่าวถึงข้อเท็จจริงเกี่ยวกับมนุษย์   จะต้องมีหลักฐานพิสูจน์ความจริงในเรื่องของมนุษย์นี้           หากไม่มีหลักฐานพิสูจน์ความจริงเกี่ยวกับมนุษย์นี้ ข้อเท็จจริงที่นักปรัชญากล่าวถึง   ขาดความน่าเชื่อถือและไม่สามารถยืนยันข้อเท็จจริงในเรื่องนั้นได้  เป็นต้น      

              ตัวอย่างเช่น พวกพราหมณ์อารยันสอนชาวอนุทวีปอินเดียว่า   มนุษย์ถูกสร้างขึ้นโดยพระพรหมและพระอิศวร ซึ่งเป็นความรู้ที่อยู่นอกเหนือขอบเขตประสาทสัมผัสเกินกว่าที่มนุษย์จะรับรู้ได้  แม้ชาวอนุทวีปอินเดียก็ไม่เคยรู้โดยตรงถึงการมีอยู่ของเทพเจ้าเลยแต่พวกเขาก็ตกลงที่จะปฏิบัติตาม โดยถวายเครื่องบูชายัญตามคำสอนของพราหมณ์  เมื่อการบูชาเทพสร้างรายได้มหาศาลให้กับพราหมณ์อารยันและพราหมณ์มิลักขะ เพื่อรักษาผลประโยชน์ของการบูชา และหาทางจำกัดสิทธิและหน้าที่ชาวมิลักขะ เพื่อความมั่นคงทางการเมืองของชาวอารยัน  รัฐสภาแห่งราชวงศ์ศากยะ     จึงตราคำสอนของพราหมณ์อารยันเป็นกฎหมายจารีตประเพณีเกี่ยวกับวรรณะโดยอ้างว่า       พระพรหมสร้างมนุษย์และวรรณะให้มนุษย์ปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเกิดมา   ห้ามการแต่งงานระหว่างวรรณะ          และห้ามประชาชนปฏิบัติหน้าที่ของวรรณะอื่นแต่ประชาชนมีตัณหาราะและขาดสติปัญญาในการดำเนินชีวิต  จึงสมัครรักใคร่กับคนต่างวรรณะ      จึงถูกสังคมตรวจสอบข้อเท็จจริงและรวบรวมพยานหลักฐานมาวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้     เพื่อหาเหตุผลอธิบายความจริงของคำตอบในเรื่องการสมสู่กับคนต่างวรรณะ เป็นต้น  

              เมื่อปรัชญาเป็นเรื่องเกี่ยวกับหลักความรู้และความจริง       ในการศึกษาปัญหาญาณวิทยา เกี่ยวกับต้นกำเนิดของความรู้เกี่ยวกับชีวิตมนุษย์ โลก ธรรมชาติ       และการพิสูจน์การมีอยู่ของเทพเจ้า  เป็นต้น ในปัญหาความจริงของมนุษย์          ตามแนวคิดทางอภิปรัชญาศาสนา พราหมณ์    พวกพราหมณ์สอนว่าพรหมสร้างมนุษย์   และวรรณะให้กับมนุษย์ทำงานตามหน้าที่ของวรรณะของตนเอง   เมื่อวรรณะกษัตริย์เชื่อว่าพระพรหมมีอยู่จริง            ได้นำหลักคำสอนในเรื่องนี้ไปบัญญัติเป็นกฎหมายจารีตว่าด้วยวรรณะตามคำแนะนำของพราหมณ์ปุโรหิต โดยมีบทลงโทษผู้ละเมิดกฎหมายจารีตประเพณีว่าด้วยวรรณะด้วยข้อหาการแต่งงานข้ามวรรณะ   จะต้องถูกคนในสังคมลงโทษด้วยการขับไล่ออกจากถิ่นพำนักอาศัย       ไปอยู่ข้างถนนในพระนครกบิลพัสดุ์ตลอดชีวิต  

                เมื่อพระพุทธเจ้าทรงเห็นปัญหาจัณฑาล และดำริคิดจะช่วยให้พวกเขาพ้นจากความจัณฑาล        มีสิทธิและหน้าที่เช่นเดียวกับคนวรรณะอื่น  แม้จะได้ยินข้อเท็จจริงข้างต้นว่าเป็นความจริง     แต่ตามคำสอนของพระพุทธเจ้าทรงสอนมิให้เชื่อข้อเท็จจริงทันที ให้ตั้งข้อสงสัยไว้ก่อนยังมิใช่ความจริง    จนกว่าจะมีพยานหลักฐานพิสูจน์ความจริงในเรื่องนี้  สาเหตุการแบ่งวรรณะ     การอพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานในอนุทวีปอินเดียของชาวอารยัน      ต้องทำสงครามกับชาวดราวิเดียนซึ่งเจ้าของท้องถิ่นเดิม   แม้พวกเขาจะมีอำนาจอธิปไตยเหนือดินแดนแห่งนี้   การอำนาจทางศาสนาพราหมณ์ยังเป็นของชาวดราวิเดียน   มหาราชา   ในแต่ละปีพราหมณ์อารยัน  และพราหมณ์ดราวิเดียนได้ประโยชน์จากการถวายเครื่องบูชายัญที่มีมูลค่าสูงเช่น โค แพะ  แกะ   ข้าวหลายพันตัน เมล็ดพันธุ์ อัญมณี และเครื่องประดับอื่น ๆ ในการทำพิธีบูชายัญทั้งนี้ขึ้นอยู่พราหมณ์ผู้ทำพิธีกรรมบูชายัญจะเรียกร้องเอาเครื่องบูชายัญเหล่านี้เมื่อทำพิธีเสร็จ  เครื่องบูชาเหล่านี้ตกเป็นพราหมณ์ผู้ทำพิธีสร้างความมั่งคั่งให้กับพราหมณ์อารยันและพราหมณ์ดราวิเดียน     

            เมื่อปรากฏการณ์ทางสังคมของแคว้นต่าง ๆ เป็นเช่นนี้    ทำให้เกิดการแย่งผลประโยชน์จากการบูชายัญระหว่างพราหมณ์อารยัน  และพราหมณ์ดราวิเดียน     และหาทางจำกัดสิทธิและหน้าที่ในการบูชายัญซึ่งกันและกัน  ดังนั้นเมื่อพราหมณ์อารยัน    ได้รับแต่งตั้งเป็นปุโรหิตที่ปรึกษากษัตริย์ในด้านขนบธรรมเนียมจารีตประเพณี จึงเสนอนำคำสอนของพราหมณ์อารยันไปบัญัติเป็นกฎหมายจารีตประเพณีว่าด้วยวรรณะเพื่อจำกัดสิทธิและหน้าที่ของพราหมณ์ดราวิเดียนในการบูชาเทวดา    และบัญญัติไว้แล้วต่อมาภายหลังจะยกเลิกกฎหมายนี้ไม่ได้เพราะต้องห้ามหลักปริหานิยธรรม  ซึ่งเป็นหลักนิติศาสตร์ในการปกครองประเทศ  ทำให้แคว้นต่าง ๆ        ในอนุทวีปอินเดียกลายเป็นรัฐศาสนาพราหมณ์ เพราะประชาชนเชื่อคำสอนของพราหมณ์อารยันว่าพรหมและอิศวรเป็นเทพเจ้ามีอยู่  และพวกเขาสามารถติดต่อกับเทพเจ้า เพื่อขอให้เทพเจ้าช่วยมนุษย์สำเร็จในการทำงานและชีวิตได้  เมื่อพราหมณ์อารยันเห็นสถานการณ์ทางการเมืองในการแต่งตั้งพราหมณ์ดราวิเดียนเป็นปุโรหิตและมองเห็นอนาคตทางการเมืองของแต่ละรัฐนั้น       จะเข้าสู่สงคราม  เพื่อขยายอาณาเขตและยึดอำนาจอธิปไตยคืนจากชาวอารยันไปสู่ชาวมิลักขะดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะปกครองรัฐ เพื่อความเจริญรุ่งเรืองของชาวอารยันเพียงฝ่ายเดียวการเห็นความจริงเกี่ยวกับอนาคตของรัฐแล้ว  พราหมณ์ปุโรหิตอารยันจึงถวายคำแนะนำแก่รัฐสภาแห่งวรรณะกษัตริย์ให้บัญญัติกฎหมายจารีตประเพณีเพื่อแบ่งชั้นวรรณะเพื่อจำกัดสิทธิและหน้าที่ของชาวมิลักขะที่จะมีส่วนร่วมในการปกครองประเทศ          การประกอบอาชีพ       การศึกษาศาสนาพราหมณ์และการทำพิธีกรรมทางศาสนาของของตน เป็นต้น       โดยแบ่งประชาชนเป็น ๔ วรรณะได้แก่วรรณะกษัตริย์  วรรณะพราหมณ์   วรรณะแพศย์และวรรณะศูทธ     เพื่อความเจริญรุ่งเรืองของชาวอารยันเท่านั้น  เมื่อสมาชิกรัฐสภาเข้าประชุมพร้อมเพียงกัน          และเห็นชอบต่อการบัญญัติกฎหมายวรรณะจารีตประเพณีเพื่อแบ่งชั้นวรรณะ เป็นต้น   

                เมื่อประกาศบังคับใช้กฎหมายจารีตประเพณีแบ่งชั้นวรรณะนั้น ชาวดราวิเดียน (มิลักขะ) ถูกจัดอยู่ในวรรณะศูทร (S้hudra)      โดยทำหน้าที่เป็นเพียงคนรับใช้ชนวรรณะสูงกว่าเท่านั้น     แต่คนทุกวรรณะมีตัณหาซ่อนอยู่ในจิตใจ    เมื่อวรรณะศูทร (S้hudra)   ทำงานรับใช้คนวรรณะพราหมณ์ในปราสาทเกิดความใกล้ชิดกัน      และมีความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวข้ามวรรณะมีหลักฐานในพระไตรปิฎกหลายเรื่องให้ศึกษา โดยเฉพาะหญิงวรรณะพราหมณ์กับชายวรรณะศูทร (Shudra)  การแต่งงานข้ามวรรณะทำให้เกิดปัญหาในสังคมไม่รู้ว่า   จะจัดอยู่ในวรรณะใด เกิดการดูหมิ่นกัน    ซึ่งเป็นการขัดต่อความสงบเรียบร้อยศีลธรรมอันดีของประชาชน       นอกจากยังห้ามคนต่างวรรณะทำงานในหน้าที่ของวรรณะอื่น      ดังปรากฎหลักฐานในพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๘  พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๒๐  ขุททกนิกายชาดก  (มหานิบาต)       ๖. ภูทัตตชาดกข้อ.๙๐๖ กล่าวว่า "พวกพราหมณ์ถือเอา    การสาธยายพระเวท    พวกกษัตริย์ปกครองแผ่นดิน  พวกแพศย์ยึดเกษตรกรรมพวกศูทรยึดการรับใช้วรรณะทั้ง ๔         เข้าถึงการงานที่อ้างมาแต่อย่างนั้นพระพรหมผู้มีอำนาจสร้างขึ้นไว้"            เมื่อผู้เขียนศึกษาข้อมูลจากแหล่งความรู้ในพระไตรปิฎกรับฟังข้อเท็จจริงได้ว่า   รัฐสภาแห่งแคว้นสักกะได้บัญญัติกฎหมายวรรณะจารีตแบ่งคนเป็น ๔ วรรณะอ้างว่าเป็นเจตจำนงแห่งพระพรหมสร้างขึ้นไว้ให้สิทธิและหน้าที่ทำงานตามวรรณะที่ตนเกิดมา  โดยพวกวรรณะพราหมณ์มีสิทธิและหน้าที่สาธยายพระเวท       พวกวรรณะกษัตริย์มีสิทธิและหน้าที่ในการปกครองประเทศ     พวกวรรณะแพศย์มีสิทธิและหน้าที่  ในการทำการเกษตรกรรมและค้าขาย     ส่วนพวกศูทรมีหน้าที่รับใช้พวกวรรณะทั้ง ๔ และมีข้อความว่าวรรณะทั้ง๔ พระพรหมผู้มีอำนาจสร้างไว้ ผู้เขียนตีความได้ว่ารัฐในสมัยพุทธกาลเป็นรัฐศาสนา เพราะมีการแบ่งวรรณะในสังคม    และปฏิบัติตามหน้าที่ตามวรรณะของตนเกิดมาจะไม่ยืนยาวมาจนถึงทุกวันนี้           หากไม่มีการบัญญัติเป็นกฎหมายรับรองให้มีสภาพบังคับ           ที่คนทุกวรรณะต้องปฏิบัติตาม นอกจากนี้วรรณะที่เกิดขึ้นนั้นจากหลักฐานในพระไตรปิฎกนั้น     กล่าวถึงว่า พระพรหมเป็นผู้สร้างวรรณะขึ้นไว้แสดงให้ว่า     กฎหมายวรรณะจารีตประเพณีบัญญัติ        ขึ้นมาจากความเชื่อในศาสนาพราหมณ์และประกาศใช้บังคับในแคว้นโกลิยะและแคว้นสักกะถือว่ารัฐโกลิยะและรัฐสักกะเป็นรัฐศาสนาพราหมณ์  เป็นต้น   

            แม้การแต่งงานข้ามวรรณะระหว่างพวกพราหมณ์กับพวกวรรณะศูทร เป็นสิ่งต้องห้ามตามกฎหมาย แต่มนุษย์เป็นคนมีตัณหาซ่อนอยู่ในจิตกันทุกคน เมื่อขาดสติย่อมขาดความยับยั้งช่างใจ ไม่สามารถระลึกถึงปัญหาจากการแต่งงานข้ามวรรณะที่เคยขึ้นก่อนอย่างเท่าทัน และเมื่อเท่าทันพิจารณาว่ากรณีศึกษาที่ผ่านมา ผลของการฝ่าฝืนบทบัญญัติกฎหมมายวรรณะเป็นอย่างไร จิตผู้คนจึงหลงใหลไปตามอารมณ์ตัณหาของตัวเองในความรักที่ตนเองสร้างขึ้นมาให้ผูกพันธ์กัน แม้บุคคลในครอบครัวจะห้ามปรามมิให้กระทำและไม่ยอมเชื่อฟัง ตัดสินใจหนีไปตามกันไป เมื่่อไม่มีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย กฎสังคมในยุคนั้นมีการตรวจสอบค่อนข้างเคร่งครัด คู่รักต่างวรรณะจึงต้องออกไปใ้ช้ชีวิตต่างเมืองเพื่อรับจ้างเทขยะ และงานอื่น และต้องใช้ชีวิตในวัยชรา เจ็บป่วย และตายข้างถนนนั้นเช่น พระนครกบิลพัสดุ์ เป็นต้น จนกลายเป็นต้นแบบชุมชนไร้บ้านมาจนถึงทุกวันนี้ 

          คำว่า"พรหมทัณฑ์"นั้นมีความหมายว่าอย่างไร เมื่อวิเคราะห์จากพยานหลักฐานในพระไตรปิฎกเล่มที่ ๗ พระวินัยปิฎกเล่มที่ ๗ [ฉบับมหาจุฬา ฯ] จุลวรรค [พรหมทัณฑกถา] ข้อ๔๔๕ กล่าวว่า "ครั้งนั้นท่านพระอานนท์ได้กล่าวกับพระภิกษุเถระทั้งหลายดัง นี้ว่า" ท่านผู้เจริญในเวลาจะปรินิพพานพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้ว่า"ภิกษุทั้งหลายเมื่อเราลวงไปสงฆ์จงลงพรหมทัณฑ์แก่ภิกษุฉันนะ ภิกษุผู้เถระทั้งหลายถามว่าท่านอานนท์ท่านทูลถามพระผู้มีพระภาคหรือว่าพระพุทธเจ้าข้า พรหมทัณฑ์เป็นอย่างไร "ท่านพระอานนท์ตอบว่า"ท่านผู้เจริญกระผมทูลถามพระผู้มีพระภาคแล้วว่า "พระพุทธเจ้าข้าพรหมทัณฑ์เป็นอย่างไร พระองค์รับสั่งว่าอานนท์พระภิกษุฉันนะพึงพูดได้ตามที่ปรารถนา ภิกษุทั้งหลายไม่พึ่งว่ากล่าว ไม่พึ่งตักเตือน ไม่พึ่งพร่ำสอนภิกษุฉันนะ ภิกษุ ผู้เถระทั้งหลายถามว่า ท่านอานนท์ถ้าอย่างนั้น  ท่านนั่นแลจงลงพรหมทัณฑ์แก่ภิกษุฉันนะ" 

         จากข้อมูลในพระไตรปิฎกคำว่า "ลงพรหมทัณฑ์"เป็นบทลงโทษภิกษุสงฆ์ผู้ว่ายากสอนยากประพฤติฝ่าฝืนพระธรรมวินัยเป็นประจำน่าจะได้แนวคิดมา จากการลงโทษผู้ฝ่าฝืนความเชื่อเรื่องวรรณะในสังคมคนทั่วไปในสมัยก่อนพุทธกาล ที่มีผู้ฝ่าฝืนกฎหมายแบ่งวรรณะด้วยการแต่งงานข้ามวรรณะทำให้ลูกที่กำเนิดมานั้น กลายเป็นชนไร้วรรณะเรียกว่า"พวกจัณฑาล" ผู้แต่งงานข้ามวรรณะต้องสละวรรณะหมดสิทธิหน้าที่ในการประกอบอาชีพต่อไป  (ยังมีต่อ)