ปัญหาความจริงของการปฎิรูปสังคมของพระพุทธเจ้าในอนุทวีปอินเดีย

The Real problems of The Buddha's Social Reforms in the Indian subcontinent

บทนำ ที่มาและความสำคัญของปัญหา " ทำไมต้องปฏิรูปสังคม"    

              เมื่อเราศึกษาเหตุการณ์ทางการเมืองและสังคมที่เกิดขึ้นก่อนสมัยพุทธกาล   โดยอาศัยหลักฐานในพระไตรปิฏกฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย และพระไตรปิฎกฉบับหลวงแล้ว   เราจะได้ยินข้อเท็จจริงในเบื้องต้นว่า สมัยนั้นเป็นยุคมืดมนของชาวอนุทวีปอินเดีย  อาณาจักรต่าง ๆ  เช่น  อาณาจักรโกลิยะและอาณาจักรสักกะได้ก่อตั้งขึ้นภายในอนุทวีปอินเดีย อาณาจักรเหล่านี้เป็นรัฐอิสระที่มีอำนาจอธิปไตยเป็นของตนเอง โดยใช้รัฐธรรมนูญจารีตประเพณีเป็นหลักกฎหมายในการปกครองประเทศ   ในเวลานั้นนักปรัชญาชาวเรียกรัฐธรรมนูญจารีตประเพณีว่า  "ธรรมกษัตริย์" และถือว่ารัฐธรรมนูญจารีตประเพณีนั้น   เป็นหลักธรรมสำหรับผู้บริหารเรียกว่า "ราชอปริหานิยธรรม"  สำหรับนักบริหารในสมัยนั้นคือวรรณะกษัตริย์ซึ่งมีหน้าที่ในการบริหารประเทศตามกฎหมายวรรณะ  ขนบธรรมเนียมและประเพณีนั่นเอง   

         อาณาจักรเหล่านี้ภายใต้ระบบการปกครองแบบศูนย์รวม ซึ่งนักปรัชญาชาวไทยมักเรียกกันว่า "ระบบสามัคคีธรรม"  ตามกฎหมายวรรณะจารีตประเพณี   ประชาชนในประเทศถูกแบ่งออกเป็น ๔  วรรณะได้แก่  วรรณะกษัตริย์  วรรณะพราหมณ์  วรรณะแพศย์  และวรรณะศูทร  เป็นต้น  ทั้งโดยประชาชนมีหน้าที่ต้องปฏิบัติต่อชาติตามวรรณะที่ตนเกิดมา  เนื่องจากคำสอนทางศาสนาถูกบัญญัติเป็นกฎหมายวรรณะจารีตประเพณีแล้ว   ประชาชนจึงต้องมีหน้าที่ปฏิบัติตามกฎหมายเหล่านั้น ตัวอย่างเช่น ชาวสักกะถูกห้ามมีเพศสัมพันธ์กับผู้คนในวรรณะอื่น และห้ามปฏิบัติหน้าที่ของวรรณะอื่น  การฝ่าฝืนกฎหมายวรรณะและจารีตประเพณีเหล่านี้   ส่งผลให้พวกเขาถูกพระพรหมลงโทษที่เรียกว่า "พรหมทัณฑ์"  ซึ่งส่งผลให้พวกเขาสูญเสียสิทธิ  เสรีภาพ  และหน้าที่ตามวรรณะไปตลอดชีวิต  พวกเขาจะไม่สามารถกลับคืนสู่สถานะทางสังคมเดิม ตามที่กฎหมายวรรณะและจารีตประเพณีกำหนดไว้ได้ 

            ต้นกำเนิดของพุทธศาสนา   โดยทั่วไป ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในโลก ไม่ได้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ แต่มีปัจจัยบางประการที่ส่งเสริมให้เกิดขึ้นในทำนองเดียวกัน   พระพุทธศาสนาไม่ได้เกิดจากพระพุทธเจ้าเพียงองค์เดียว  แต่ยังรวมถึงปัจจัยต่าง ๆ เช่น  คำสอนของศาสดา สาวกที่ปฏิบัติตามคำสอนของพระองค์   พิธีกรรมทางศาสนาและสถานที่ทางศาสนาต่าง ๆ อีกด้วย   ปัจจัยแห่งความรู้เหล่านี้เอง  ที่นำไปสู่การกำเนิดพระพุทธศาสนาในโลกมนุษย์ ในสมัยอินเดียโบราณนั้น  ความเจริญรุ่งเรืองในศาสนาพราหมณ์      เกิดขึ้นเมื่อพราหมณ์ ซึ่งเป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญา รู้จักใช้เหตุผล เป็นเครื่องมือในอธิบายความจริงที่สมมติขึ้น และความจริงขั้นปรมัตถ์ซึ่งเป็นความรู้ที่อยู่เหนือการรับรู้ของมนุษย์ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น  ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงได้รับการเคารพนับถือจากชาวอนุทวีปอินเดีย ซึ่งเต็มใจที่จะประกอบพิธีบูชายัญด้วยต่าง ๆ ตามคำสอนของพราหมณ์อารยันและดราวิเดียน  สร้างความมั่งคั่งมหาศาลจากถวายเครื่องบูชาเหล่านี้ ให้แก่พราหมณ์ทั้งสองนิกาย

  มันทำให้จิตใจมนุษย์เต็มไปด้วยความมืดมนอันเนื่องจากตัณหาที่ครอบงำชีวิตของพวกเขา  เมื่อมนุษย์จึงขาดปัญญาที่จะเข้าใจความที่สมมติขึ้นในภาษาไทยเรียกว่า "สมมติสัจจะ และความขั้นปรมัตถ์ในพระพุทธศาสนาหมายถึงความจริงสูงสุด พวกเขาจึงไม่สามารถใช้เหตุผล ซึ่งเป็นเครื่องมือของนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญาในการอธิบายความจริงได้อย่างสมเหตุสมผล  ดังนั้น เมื่อพวกเขาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการมีอยู่ของเทพเจ้า ที่ได้ยินสืบทอดกันมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน  บางครั้งพวกเขาก็ใช้เหตุผลอธิบายความจริงอย่างถูกต้อง  บางครั้งพวกเขาใช้เหตุผล อธิบายความจริงอย่างผิด ๆ   บางครั้งพวกเขาก็ใช้เหตุผลอธิบายความจริงในลักษณะนี้  บางครั้งพวกเขาก็ใช้เหตุผลอธิบายความจริงในลักษณะนั้น เมื่อการใช้เหตุผลอธิบายความจริงของคำตอบอย่างคลุมเครือและไม่ชัดเจนเกี่ยวกับความเป็นมาของเทพเจ้าแล้ว  วิญญูชนเช่นเจ้าชายสิทธัตถะทรงจะไม่เชื่อความคิดเห็นของพราหมณ์ ซึ่งเป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญาและไม่ยอมข้อเท็จจริงในเรื่องนั้นเป็นความรู้ที่แท้จริง  

       ตัวอย่างเช่น เมื่อชาวอารยันอพยพลงไปทิศใต้ของเทือกเขาหิมาลัย และทำสงครามกับชาวพื้นเมืองดราวิเดียน พวกเขาสามารถยึดครองดินแดน ที่อุดมสมบูรณ์ด้วยทรัพยากรธรรมชาติเป็นของตนเองได้ จากนั้นจึงก่อตั้งชุมชนทางการเมืองของตนเอง มีอำนาจทางเศรษฐกิจและสามารถส่งข้าวไปขายยังอาณาจักรต่าง ๆ  ทั่วอนุทวีปอินเดีย  พวกเขายังเชื่อในศาสนาพราหมณ์   เพื่อพึ่งพาเทพเจ้าช่วยเหลือในยามยากลำบาก ชาวสักกะไม่เคยหยุดคิดที่จะพัฒนาตนเองและพัฒนาสังคม ปัญหาทางการเมือง เศรษฐกิจ สังคม ศาสนาและวัฒนธรรม เกิดจากคนในสังคมอนุทวีปได้สร้างปัญหาอย่างต่อเนื่อง ซึ่งจำเป็นต้องปฏิรูปสังคม  เมื่อผู้คนเกิดด้วยมาความไม่รู้ตัวว่าชีวิตเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานจากการฆ่า  การทำร้ายร่างกาย  การลักขโมยและการฉ้อโกงเพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพย์สิน  การใช้ถ้อยคำดูหมิ่น  การดื่มสุราและการเสพยา     แม้จะนำมาซึ่งความสุข  แต่ก็เป็นเพียงสิ่งชั่วคราวและ ต้องแลกท่ด้วยการสูญเสียสุขภาพ  เราต้องใช้เงินซื้อสุขภาพของเรากลับคืนมา สิ่งเหล่านี้เป็นผลมาจากทัศนคติที่ผิดร้ายแรง  ซึ่งนำไปสู่ปัญหาสังคมมากมายทั่วอนุทวีปอินเดีย สังคมจึงขาดความสงบสุขตามหลักศีลธรรมอันดีงามของประชาชนและกฎหมายของประเทศ 

             ประมาณ ๑,๐๐๐ ปีก่อนพุทธกาล ศาสนาพราหมณ์เจริญรุ่งเรือง     มีการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างร้ายแรงในสังคมของอนุทวีปอินเดีย  ตัวอย่างเช่น เมื่อกษัตริย์แห่งรัฐต่าง ๆ ได้บัญญัติกฎหมายจารีตประเพณีแบ่งชนชั้นวรรณะ เพื่อความมั่นคงของชาติและปกป้องผลประโยชน์จากการบูชายัญโดยการฆ่าสัตว์ทั้งเล็กทั้งใหญ่ และหลอกลวงผู้คนด้วยความเชื่อในเทพเจ้าหลายองค์  เมื่อชีวิตมนุษย์เต็มไปด้วยความมืดมน พวกเขาจึงขาดปัญญาเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์ พวกเขาจึงไม่สามารถใช้เหตุผล ซึ่งเป็นเครื่องมือของนักปรัชญาและนักตรรกะ ในการอธิบายความจริงของสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของตนเองอย่างสมเหตุสมผล  ความไม่รู้แจ้ง (อวิชชา) เกี่ยวกับความทุกข์ทรมานของชีวิตของตนเอง อันเนื่องมาจากคำสอนของพราหมณ์ที่สอนว่า การบูชายัญด้วยฆ่าสัตว์แและมนุษย์ไม่ก่อเกิดบาปต่อกัน  และการลักทรัพย์ไม่ก่อให้เกิดบาปต่อกัน  เมื่อพวกเขาไม่รู้จักทุกข์   ไม่รู้จักต้นตอความทุกข์ของตนเอง  ไม่รู้เป้าหมายที่จะดับทุกข์ในชีวิต    ดวงวิญญาณต้องเวียนว่ายตายเกิดไม่รู้จบสิ้น ซึ่งหมายถึงการขาดความเข้าใจในชีวิตของตนเอง เพราะไม่สนใจศึกษาค้นคว้าและแสวงหาความรู้เกี่ยวกับธรรมะ  พวกเขาจึงไม่รู้จักวิธีปฏิบัติธรรมเพื่อบรรลุความจริงของชีวิต   พวกเขาจึงมีศรัทธาอันมั่นคงในเทพเจ้าหลายองค์ และตกลงประกอบพิธีกรรมบูชาเทพเจ้าด้วยของมีค่าต่าง ๆ ตามคำสอนของพราหมณ์อารยัน    เมื่อพิธีกรรมเสร็จสิ้นลง เครื่องบูชาเหล่านี้ ก็ตกเป็นสมบัติของพราหมณ์ผู้ประกอบพิธี  สร้างความมั่งคั่งให้กับพราหมณ์ทุกนิกาย ไม่ว่าจะเป็นอารยันหรือมิลักขะ 

          เมื่อ พระพุทธเจ้าตรัสรู้ถึงกฎธรรมชาติแห่งชีวิตมนุษย์  อันเป็นสัจธรรมสูงสุดที่คนธรรมดาสามัญไม่สามารถเข้าใจได้        พระองค์ก็ทรงตระหนักว่าเมื่อถึงเวลาที่พระองค์ต้องแสดงพระธรรม เกี่ยวกับกฎธรรมชาติอันหาได้ยากของชีวิตมนุษย์ เพราะพระองค์ทรงใช้เวลานาน ๖ ปีในการศึกษา ค้นคว้าและลงมือปฏิบัติตามมรรคมีองค์ ๘   ด้วยพระองค์เอง ความรู้อาจสูญหายไป พร้อมกับการปรินิพพานของพระองค์เอง  อย่างไรก็ตาม พระองค์ทรงระลึกถึงปัญหาของพวกจัณฑาลในอาณาจักรสักกะ และทรงเห็นว่าชีวิตจัณฑาลยังคงเต็มไปด้วยความมืดมน เพราะพวกเขาขาดปัญญาเข้าใจความจริงของชีวิต จึงไม่สามารถใช้เหตุผลเพื่ออธิบายความจริงของชีวิต และพวกเขาจึงไม่สามารถหาทางออกให้กับปัญหาได้ เนื่องจากพวกเขาไม่ได้รับการพัฒนาศักยภาพผ่านระบบการศึกษาของอาณาจักรสักกะ พวกเขาขาดการมีส่วนร่วมในการปกครองประเทศ  เพื่อแก้ไขปัญหาการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างร้ายแรง และไม่สามารถประกอบพิธีกรรมทางศาสนาตามความเชื่อของตนได้ 

          เนื่องจากรัฐสภาแห่งราชวงศ์สักกะนั้น ประกาศบังคับใช้กฎหมายวรรณะได้กำหนดสิทธิและหน้าที่ของประชาชนในการทำงานตามวรรณะโดยกำเนิด   เมื่อคำสอนของพราหมณ์เป็นทั้งคำสอนในศาสนาพราหมณ์ และกฎหมายว่าด้วยวรรณะ        จึงมีเงื่อนไขบังคับให้ประชาชนปฏิบัติตามกฎหมาย และการลงโทษสำหรับผู้ที่ละเมิดคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะอย่างร้ายแรง โดยพวกเขาจะถูกขับออกจากชุมชนและต้องตัดขาดจากบุคคลในครอบครัวไปตลอดชีวิต และจะถูกคนในสังคมเรียกว่า "จัณฑาล"  เมื่อจัณฑาลไม่ได้ประโยชน์จากกฎหมายวรรณะนี้เพราะพวกเขาถูกสังคมลงโทษ ส่วนผู้ที่ได้รับประโยชน์จากกฎหมายนี้ก็ใช้ชีวิตอย่างไม่ระมัดระวัง (ประมาท) และไม่สามารถพัฒนาศักยภาพชีวิตได้ ส่วนวรรณะกษัตริย์เป็นผู้ที่ใช้อำนาจอธิปไตยในการบัญญัติกฎหมาย  การบริหารประเทศและอำนาจตุลาการ ก็มีกำลังทหารเพียงเล็กน้อย  ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถปกป้องผลประโยชน์ของประเทศและประชาชนได้ ส่วนวรรณะศูทร (shudra) แม้ว่าพวกเขาจะพัฒนาศักยภาพชีวิตและทักษะการทำงานแล้วก็ตาม ก็ไม่มีสิทธิปฏิบัติหน้าที่ของวรรณะอื่นได้เพราะต้องห้ามตามกฎหมายว่าด้วยวรรณะ จึงเป็นเพียงคนรับใช้ของวรรณะสูงเท่านั้น            

    

             ดังนั้น เมื่อระบบการเมืองของแคว้นสักกะเป็นรัฐศาสนา และมหาราชาแห่งแคว้นสักกะอาศัยความเชื่อในศาสนาพราหมณ์ เป็นหลักการปกครองประเทศ โดยอ้างว่าพระพรหมเป็นผู้กำหนดชะตากรรมของประชาชน เพราะเทพเจ้าเป็นผู้สร้างมนุษย์จากพระวรกายของพระองค์ และสร้างวรรณะให้ประชาชนปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเองเกิดมา  เนื่องจากคำสอนของพราหมณ์เป็นทั้งคำสอนในศาสนาพราหมณ์ และกฎหมายจารีตประเพณีแบ่งวรรณะจึงถือเป็นการละเมิดสิทธิของประชาชนอย่างร้ายแรง การแก้ปัญหาจัณฑาลในแคว้นสักกะเป็นเรื่องยาก เพราะการยกเลิกกฎหมายจารีตประเพณีแบ่งวรรณะ  ถูกห้ามโดยกฎหมายรัฐธรรมนูญจารีตประเพณีของแคว้นสักกะ เป็นต้น การศึกษาเพื่อพัฒนาโลก ในวันที่ ๔ ของการเสด็จเยี่ยมเยียนประชาชนในพระนครกบิลพัสดุ์ เจ้าชายสิทธัตถะทรงได้พบกับพระภิกษุผู้ละทิ้งวรรณะและออกจากเรือนไม่เกี่ยวข้องกับสังคม ครอบครัวและหมู่บ้านอีกต่อไปเพื่อแสวงหาสัจธรรมแห่งชีวิต การเป็นพระโพธิสัตว์จึงเป็นหนทางเดียว ที่พระองค์จะทรงศึกษาสัจธรรมแห่งชีวิตได้อย่างเต็มที่ และพระองค์ทรงทำพิธีบูชาเทพเจ้า เพื่อขอให้พระพรหมทรงยกเลิกวรรณะของพระองค์ได้ โดยไม่ละเมิดคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายว่าด้วยวรรณะอีกต่อไป เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะทรงเป็นพระโพธิสัตว์และตรัสรู้ (ค้นพบ) กฎธรรมชาติแห่งความจริงของชีวิตมนุษย์ด้วยญาณทิพย์ของพระองค์เหนือมนุษย์ทั้งปวง ชีวิตมนุษย์ทุกคนมีความเป็นไปอย่างเท่าเทียมกัน ใครทำกุศลด้วยการสุจริต วจีสุจริตและมโนสุจริต ก็จะไปเกิดในสุคติภูมิ และผู้ใดทำอกุศลด้วยกายทุจริต  วจีทุจริต พระองค์ทรงได้ค้นพบความจริงของมนุษย์ที่ว่า มนุษย์มีจิตวิญญาณเป็นตัวตนที่แท้จริง  เมื่อชีวิตมนุษย์ดับสูญ  ร่างกายจะสลายไปตามธรรมชาติ  แต่จิตวิญญาณจะเวียนว่ายเกิดใหม่ในโลกหน้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด 

       ชีวิตมนุษย์จึงเกิดขึ้นจากปัจจัยทางร่างกายและจิตใจก่อให้เกิดชีวิตใหม่ขึ้น มันเป็นกฎธรรมชาติแห่งชีวิตมนุษย์ที่ไม่มีใครหลีกหนีได้ เพราะฉะนั้น      มนุษย์จึงไม่ได้เกิดมาจากร่างของพระพรหมตามคำสอนของพราหมณ์อารยัน เมื่อจิตวิญญาณของมนุษย์เข้ามาเกี่ยวข้องในกระบวนการเวียนว่ายเกิดใหม่ในวัฏสงสาร พระองค์ก็ทรงพบว่าสาเหตุแห่งกรรมของมนุษย์คือเจตนาแห่งกรรมดีและกรรมชั่วมีหนทางเดียว ที่จะหยุดวัฏจักรแห่งความตายและการเกิดใหม่ของวิญญาณได้ มนุษย์ต้องพัฒนาศักยภาพในชีวิต เพื่อชำระล้างกรรมชั่วที่สั่งสมอยู่ในจิตใจทั้งหมดโดยการปฏิบัติธรรมตามอริยมรรคมีองค์๘ อันประเสริฐ ซึ่งจะนำไปสู่อุดมคติสูงสุดของชีวิตคือ นิพพาน ได้เมื่อพระโพธิสัตว์สิทธัตถะทรงปฏิบัติธรรมตามอริยมรรคมีองค์ ๘  พระองค์ทรงตรัสรู้ (enlightened) กฎธรรมชาติของชีวิตมนุษย์ว่า ชีวิตมนุษย์เกิดจากปัจจัยทางร่างกาย และจิตใจในครรภ์มารดาที่รวมกันเป็นมนุษย์ เมื่อเกิดมาจากครรภ์มารดาและดำรงอยู่เป็นมนุษย์ใหม่ ก็มีชื่อตามนี้และนามสุกลของเชื้อสายนั้น การเกิดขึ้นของมนุษย์นั้น ดำรงชีวิตอยู่ได้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง  แล้วก้ดับไปเอง  

            ดังนั้นมนุษย์จึงเป็นเพียงความจริงที่สมมติขึ้นมา  พระพุทธเจ้าทรงมีญาณทิพย์อันสูงส่งกว่ามนุษย์ธรรมดา และทรงเห็นว่ามนุษย์มีวิญญาณซึ่งเป็นตัวตนที่แท้จริงอยู่ในร่างกาย เมื่อชีวิตมนุษย์ดับสูญ วิญญาณจะออกจากร่างไปเกิดในสังสารวัฏ แล้วมาเกิดเป็นมนุษย์ใหญ่อีกครั้ง    เพราะฉะนั้น เมื่อมนุษย์ไม่ได้เกิดมาจากร่างของพระพรหม และพระอิศวรตามคำสอนของนิกายพราหมณ์ต่าง ๆ เมื่อพระพุทธองค์ทรงทดสอบผลการปฏิบัติอริยมรรคมีองค์ ๘ เป็นเวลา ๗ สัปดาห์หรือ ๔๙ วัน  พระองค์ก็ทรงได้รับผลการปฏิบัติตามอริยมรรคมีองค์ ๘  คือความรู้ในระดับ"อภิญญา ๖" ทั้ง ๗ ครั้ง 

            ด้วยเหตุผลของคำตอบที่วิเคราะห์โดยอนุมานความจากพยานหลักฐานต่าง ๆ  มูลเหตุที่ประชาชนในดินแดนปัจจันตชนบท     ชีวิตมีแต่ความมืดมน      เพราะความเชื่อการมีอยู่เทพเจ้าหลายองค์ที่พวกเขายอมรับความจริงโดยปริยายที่ได้สั่งสมกันมายาวนาน    จนพวกเขาคิดว่าไม่มีพึ่งพาอันประเสริฐกว่านี้อีกแล้ว           ในยามที่พวกเขามีความทุกข์ทรมานก็พากันเข้าสำนักพราหมณ์เพื่อทำพิธีบูชาพระพรหมเป็นเทพเจ้ามีอยู่จริง ทรงมีคุณต่อมนุษย์       เพราะทรงสร้างมนุษย์ขึ้นจากพระวรกายของพระองค์ และทรงกำหนดโชคชะตาของมนุษย์    ที่พระองค์สร้างขึ้นมานั้น ด้วยการกำหนดสิทธิ       เสรีภาพและหน้าที่ในการประกอบอาชีพแก่คน ๔ วรรณะเท่านั้น ในยามที่มนุษย์มีความทุกข์เพราะปรารถนาสิ่งใดมิได้สิ่งนั้น     ก็จะเดินทางไปสู่สำนักของเจ้าลัทธิต่าง ๆ   เพื่อประกอบพิธีบูชายัญด้วยการฆ่าโคให้เทพเจ้าดลบันดาลให้สิ่งที่ตนปรารถนา    นำมาซึ่งความร่ำรวย แก้วแหวน เงินทอง ทรัพย์สิน และพืชพันธ์ุธัญญาหารเป็นจำนวนมากแก่ของเจ้าลัทธิ      ซึ่งเป็นพวกพราหมณ์ประกอบพิธีบูชายัญนั้น เป็นต้น       การแบ่งวรรณะทำให้เกิดปัญหาสังคมของการฆ่าคนครอบครัว   เพื่อรักษาเกียรติยศ การเกิดการเหยียดสีผิว       ชนชั้นวรรณะในสังคม และปัญหาของการแต่งงานข้ามวรรณะ       ทำให้เกิดประชาชนไร้วรรณะที่เรียกว่า "พวกจัณฑาล"  เป็นพวกขาดสิทธิหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเกิดมา   จึงมีฐานะยากจนไม่มีสิทธิในที่ดินทำกินได้            ไม่มีสิทธิได้รับการศึกษาจากรัฐและไม่มีสิทธิสาธยายมนต์พระเวทและถูกลงพรหมทัณฑ์จากสังคมด้วยการถูกขับไล่ออกจากคามหมู่บ้านที่ตนเคยบำพักอาศัยมา           ใช้ชีวิตข้างถนนในพระนครใหญ่ เช่น พระนครกบิลพัสดุ์  พระนครราชคฤห์ พระนครเวสาลี และพระนครสาวัตถี เป็นต้น 

        การที่เจ้าชายสิทธัตถะทรงพบปัญหาสังคมเรื่องชนชั้นวรรณะนั้น ทรงต้องการปฏิรูปสังคมให้มนุษย์มีสิทธิหน้าที่เท่าเทียมกัน แต่พระองค์ไม่อาจปฏิรูปสังคมได้      เพราะมนุษย์มีความเชื่อเพราะถูกสอนกันอย่างผิด ๆ ว่าชีวิตของมนุษย์ตายแล้วสูญ ทุกชีวิตถูกกำหนดโชคชะตาไว้แล้วด้วยอำนาจของพระพรหม ซึ่งเป็นเทพสูงสุดมนุษย์ไม่อาจเปลี่ยนแปลงแก้ไขชีวิตตนเองได้และขัดต่อธรรมของกษัตริย์   อันเป็นหลักนิติศาสตร์ในการปกครองประเทศในยุคนั้น  เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะรับรู้ข้อมูลจากประสาทสัมผัสของพระองค์ ปัญหาทางสังคมในแคว้นสักกะแล้ว  เมื่อทรงศึกษาข้อมูลว่า ระบบการเมืองการปกครองแบบสามัคคีธรรมให้สมาชิกรัฐสภาศากยวงศ์มาจากวรรณะกษัตริย์ เป็นผู้ใช้อำนาจอธิปไตยทั้งนิติบัญญัติออกกฎหมาย อำนาจบริหารปกครองประเทศและอำนาจตุลาการและหลักอปริหานิยธรรม ล้วนแต่เป็นปัญหาอุปสรรคต่อการแก้ไขปัญหาวรรณะในชมพูทวีปให้สำเร็จได้ พระองค์ตัดสินพระทัยออกแสวงหาความรู้และความจริงของชีวิตที่เรียกว่า "กฎธรรมชาติ"ของชีวิตมนุษย์ด้วยวิธีการทรงออกผนวช เพื่อสละวรรณะกษัตริย์ เดินทางออกสู่โลกกว้างผ่านแคว้นมัลละ แคว้นกาสี และแคว้นมคธเพื่อเรียนรู้วิธีการค้นหาความจริงแห่งมนุษย์ที่สร้างความมืดมน ให้กับการเดินทางของจิตวิญญาณมาแล้วไม่รู้กี่อสงไขยและกี่แสนกัปป์

บรรณานุกรม