บทนำ ศาสนาพราหมณ์ในพระไตรปิฎกตามหลักปรัชญาพุทธภูมิ

 Introduction to Brahmanism in Tipitaka according to Buddhaphumi's philosophy

๑.บทนำ                                                    

             บทความนี้มุ่งเน้นการศึกษาข้อเท็จจริงของศาสนาพราหมณ์         จากหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลกรณ     เพื่อให้เห็นขอบเขตของความรู้ที่แท้จริงของศาสนาพราหมณ์    ซึ่งเป็นสาเหตุ ที่ทำให้เจ้าชายสิทธัตถะทรงผนวชเพื่อศึกษาค้นคว้าความจริงของชีวิต          เป็นเหตุการณ์ทางสังคมที่เกิดขึ้นในยุคก่อน     ที่เจ้าชายสิทธัตถะเสด็จหนีออกจากพระราชวังกบิลพัสดุ์ เพื่อออกผนวชเป็นพระโพธิสัตว์       และพระองค์ทรงใช้เวลาหลายปีในการศึกษาค้นคว้าความจริงของชีวิต        ก่อนที่พระองค์จะตรัสรู้ความจริงของชีวิตมนุษย์ตามกฎธรรมชาติ     ซึ่งสะท้อนให้เห็นความจริงที่เกิดขึ้นในสังคมมนุษย์ในยุคนั้น ที่ผู้คนมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความมืดมน  จึงไม่มีปัญญาหยั่งรู้ความจริงของชีวิต 

                 เมื่อชีวิตของพวกเขา     ก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวภัยในวัฏสงสาร   จำเป็นต้องหาที่พึ่งพาของชีวิต  อาศัยเทพเจ้า ช่วยเหลือให้มนุษย์หลุดพ้นจากความทุกข์ของชีวิตได้           เมื่อข้อเท็จจริงเหล่านี้เกี่ยวกับพฤติกรรมของผู้คนในอนุทวีปอินเดีย  ที่เกิดจากปัจจัยภายนอกที่เกิดขึ้นกับชีวิตมนุษย์            ทำให้เกิดความทุกข์แก่ชีวิตมนุษย์ จากสถานการณ์ทางการเมืองที่เกี่ยวข้องกับศาสนาพราหมณ์         และผลประโยชน์เกิดขึ้นจากการบูชายัญในสมัยนั้น   ก่อให้เกิดการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างร้ายแรงที่เกิดขึ้นในยุคนั้น              

             ศาสนาพราหมณ์ถือเป็นศาสนาที่เก่าแก่ที่สุดในโลก    ซึ่งมีอิทธิพลต่อการศึกษาปรัชญา  ศาสนา วัฒนธรรม      และประวัติศาสตร์ของอินเดียมาอย่างยาวนาน          ศาสนาพราหมณ์มีต้นกำเนิดมาจากแนวคิดอันซับซ้อนของ  "พราหมณ์อารยันและพราหมณ์ดราวิเดียน" ได้กระบวนการทางสังคม    ความเชื่อที่หลากหลายเกี่ยวกับเทพเจ้าหลายองค์และผลประโยชน์ทางการเมือง           ซึ่งกำหนดไว้ในนโยบายการปกครองและการใช้อำนาจอธิปไตยในการตรากฎหมาย    เพื่อรักษาผลประโยชน์ในด้านการเมือง   การศึกษา  การประกอบอาชีพและพิธีกรรมตามความเชื่อของศาสนาพราหมณ์ของตนอย่างซับซ้อน      โดยอาศัยอายตนะภายในร่างกายมนุษย์           ซึ่งมีข้อจำกัดในการรับรู้สิ่งต่าง ๆ  และอคติต่อผู้อื่น  ทำให้ชีวิตมืดมนจนถึงขั้นขาดศรัทธาในตนเอง  ขาดความเพียรในการศึกษาหาความรู้              เพื่อพึ่งพาตนเองขาดความสติสัมปชัญญะจนขั้นคิดสิ่งใด เพื่อหาทางเอาตัวรอดได้ จึงขาดปัญญาในการเข้าใจความจริงของชีวิตและผลการกระทำของตนเอง    เมื่อต้องใช้เหตุผลในการตัดสินใจในการกระทำดีหรือชั่ว     พวกเขามักจะตัดสินใจในการใช้เหตุผลบางครั้งถูกบ้าง  บางครั้งผิดบ้าง   บางครั้งเป็นอย่างนั้นบ้าง  เป็นอย่างนี้บ้าง   จนนำไปสู่การละเมิดสิทธิมนุษย์ชนอย่างร้ายแรง  

             บทความนี้  ผู้เขียนจะพาผู้อ่านไปสำรวจประวัติศาสตร์    และความสำคัญของศาสนาพราหมณ์ในสมัยอินเดียโบราณ        เพื่อดูการพัฒนาของความรู้ของมนุษย์ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน         เพื่อให้ชีวิตมนุษย์หลีกหนีจากมืดมนของชีวิต          และแสวงหาปัญญาเพื่อบรรลุความจริงของชีวิต         สามารถคิดโดยใช้เหตุผลซึ่งเป็นเครื่องมือของนักปรัชญาในการอธิบายความจริงของคำตอบของเรื่องราวต่าง ๆ  ที่เกิดขึ้นในชีวิต  เพื่อนำความรู้เหล่านั้นไปแก้ไขปัญหาของตนเอง    

๒.ความเป็นมาของศาสนาพราหมณ์

        เมื่อศึกษาประวัติศาสตร์ศาสนาพราหมณ์นั้นย้อนกลับไปถึงยุคอินเดียโบราณที่เรียกว่า "ยุคเวท (Vedic Period)  ประมาณ ๑,๕๐๐-๕๐๐ ปีก่อนก่อนคริสกาล   ในยุคนั้น ชาวอารยัน  (Aryans)  ซึ่งเป็นกลุ่มชนที่อพยพเข้าในอนุทวีปอินเดีย  ได้นำความเชื่อและพิธีกรรมทางศาสนาของตนเข้ามาโดยความเชื่อในเทพเจ้าหลายองค์ เป็นต้น   หลักฐานสำคัญคือคัมภีร์พระเวทซึ่งเป็นกลุ่มคัมภีร์ที่บันทึกการทำพิธีกรรม      บทสวดที่ใช้ในพิธีกรรมและตำนานต่าง ๆ  คัมภีร์พระเวทประกอบด้วย ๔ ส่วนคือฤคเวท (Rigveda)  ยะชุรเวท (Yajurveda)  สามเวท (Samaveda)  อถรรพเวท (Atharveda)  คัมภีร์พระเวทไม่ได้เป็นเพียงแค่คัมภีร์ทางศาสนาเท่านั้น   แต่ยังเป็นแหล่งข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับวิถีชีวิต สังคม  และความเชื่อของชาวอารยัน ในยุคนั้นจากคัมภีร์พระเวท  เราสามารถเรียนรู้เกี่ยวกับเทพเจ้าต่าง  ๆ  เช่น พระอินทร์  พระอัคนีและพระสุริยะ  รวมทั้งพิธีกรรมต่าง ๆ   เช่นโยชนาซึ่งเป็นพิธีกรรมที่สำคัญ  ในช่วเวลาต่อมาศาสนาพราหมณ์ได้พัฒนาแนวคิดและเปลี่ยนแปลงไป  เกิดคัมภีร์อุปนิษัทซึ่งเป็นคัมภีร์เน้นปรัชญาและการไตร่ตรองทางจิตวิญญาณ  อุปนิษัทได้กล่าวถึงแนวคิดสำคัญต่าง ๆ   เช่น อาตมัน ซึ่งหมายถึงจิตวิญญาณภายในและพรหมมันซึ่งหมายถึงจิตวิญญาณสูงสุด   แนวคิดเหล่านี้มีอิทธิพลต่อการพัฒนาปรัชญาและศาสนาในอินเดียอย่างมาก 

๓.ความสำคัญของศาสนาพราหมณ์   

        ศาสนาพราหมณ์มีอิทธิพลต่อสังคมและวัฒนธรรมของอินเดียอย่างลึกซึ้ง เมื่อดินแดนอนุทวีปอินเดียสร้างระบบวรรณะขึ้นมาเพื่อแบ่งสังคมออกเป็น ๔  วรรณะคือพราหมณ์  กษัตริย์   ไวศยะ และศูทร นั้นเป็นระบบที่เกี่ยวข้องกับศาสนาพราหมณ์ ระบบวรรณะนี้กำหนดบทบาทและหน้าที่ของคนในสังคม แม้ว่าระบบวรรณะจะถูกวิพากษ์วิจารณ์ในปัจจุบัน  แต่ก็เป็นส่วนสำคัญของประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมอินเดีย  นอกจากระบบวรรณะแล้ว ศาสนาพราหมณ์ยังมีอิทธิพลต่อศิลปะ สถาปัตยกรรมและวรรณะกรรมของอินเดีย  วัด  ปราสาท และงานศิลปะต่าง  ๆ   สะท้อนถึงความเชื่อและศรัทธาในศาสนาพราหมณ์  ศาสนาพราหมณ์ไม่ได้เป็นเพียงแค่ศาสนา แต่ยังเป็นระบบความเชื่อ ปรัชญา และวิถีชีวิตที่ครอบคลุมทุกด้านของสังคมอินเดีย ความสำคัญของศาสนาพราหมณ์นั้น  เราสามารถมองเห็นได้จากอิทธิพลต่อวัฒนธรรมการบูชาตามวัดพราหมณ์ต่าง ๆ ทั่วโลกแม้กระทั่งในราชอาณาจักรไทยประเพณีการบูชาเทพเจ้า และสังคมอินเดีย ซึ่งดำรงอยู่ในปัจจุบัน    

           ข้อเท็จจริงในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณ์ ก่อนที่เจ้าชายสิทธัตถะจะทรงออกผนวชเป็นพระโพธิสัตว์ เพื่อแสวงหาความจริงของชีวิตมนุษย์ เมื่อพระองค์ทรงสงสัยในข้อเท็จจริงที่ว่าพระพรหมสร้างมนุษย์จากร่างของพระองค์เอง และสร้างวรรณะให้มนุษย์ที่พระพรหมสร้างขึ้นมาเพื่อปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเกิดมา เรื่องนี้เป็นความจริงตามคำสอนของพราหมณ์อารยันหรือไม่ ? แม้ว่าพวกพราหมณ์อารยันจะสอนชาวอนุทวีปอินเดียว่า สามารถสื่อสารกับเทพเจ้าได้โดยผ่านพิธีบูชายัญก็ตาม 

           อย่างไรก็ตาม   แม้เจ้าชายสิทธัตถะจะทรงเป็นพระโอรสของพระเจ้าสุทโธทนะ พระองค์ทรงมีหน้าที่ปกครองแคว้นสักกะตามวรรณะกษัตริย์ที่พระองค์ประสูติมา แต่พระองค์ก็ทรงไม่มีสิทธิและหน้าที่ที่จะบูชายัญต่อเทพเจ้าเพื่อติดต่อกับพระพรหม โดยขอให้พระองค์ทรงยกเลิกระบบวรรณะในอาณาจักรสักกะ  หากเจ้าชายสิทธัตถะทรงทำพิธีบูชายัญด้วยพระองค์ ถือว่าพระองค์ทรงกระทำผิดร้ายแรงต่อคำสอนของศาสนาพราหมณ์ และกฎหมายวรรณะพระองค์จะถูกสังคมลงโทษจากคนในสังคม และต้องใช้ชีวิตเร่ร่อนไปตลอดชีวิต  

         ดังนั้น เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะทรงสงสัยข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการมีอยู่เทพเจ้า   พระองค์ทรงตัดสินพระทัยออกผนวชเป็นพระโพธิสัตว์สิทธัตถะเพื่อแสวงหาความจริงของชีวิตเป็นเวลา ๖ ปี  พระโพธฺสัตว์สิทธัตถะทรงพัฒนาศักยภาพชีวิตของพระองค์ในหลายๆ ทาง  พระองค์ทรงค้นพบการปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘ เมื่อพระองค์ทรงปฏิบัติธรรมแล้ว พระองค์ก็ทรงตรัสรู้กฎธรรมชาติของชีวิตด้วยปัญญาญาณซึ่งเหนือกว่ามนุษย์ทั้ปวง  ชีวิตของมนุษย์ขึ้นอยู่กับกรรมของตนเอง ดังนั้น พระองค์จึงทรงเผยแผ่คำสอนและแนวทางปฏิบัติของอริยมรรคมีองค์ ๘ เพื่อพัฒนาศักยภาพชีวิตของผู้คนในภูมิภาคต่าง ๆ ของอนุทวีปอินเดียให้มองเห็นความจริงของชีวิต

            หลังจากที่พระพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว พระเจ้าอโศกมหาราชทรงเผยแผ่พระพุทธศาสนาไปยังภูมิภาคต่าง ๆ ของโลก เพื่อให้ผู้คนทั่วโลกได้เรียนรู้คำสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า มนุษย์มีวิญญาณเป็นตัวตนที่แท้จริง และดำเนินชีวิตตามกรรมที่สั่งสมไว้ในใจ   มนุษย์เกิดมาจากปัจจัยทางร่างกาย  และจิตใจที่มารวมกันในครรภ์มารดาเป็นเวลา ๙ เดือน จึงได้เกิดเป็นมนุษย์  คำสอนของพระพุทธเจ้าจึงขัดแย้งและหักล้างคำสอนของพราหมณ์ที่ว่า พระพรหมสร้างมนุษย์และวรรณะเพื่อให้มนุษย์ปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเกิดมา  พระพุทธเจ้าทรงปฏิญาณที่จะเผยแผ่คำสอนพัฒนาศักยภาพของมนุษย์ทั่วโลกโดยการปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘ เพื่อให้ผู้คนทั่วโลกมีศรัทธาในตัวเองว่าสามารถพัฒนาชีวิตให้เป็นเป็นที่พึ่งของตนเอง มีความขยันหมั่นเพียรในการปฏิบัติธรรม มีสติระลึกถึงความรู้ที่สั่งสมอยู่ในจิตของตนเอง มีความแน่แน่ในการปฏิบัติธรรมอย่างเข้มแข็งด้วยการทำสมาธิ   จนจิตใจบริสุทธิ์ ปราศจากอคติต่อผู้อื่นและความโศกเศร้า มีบุคลิกสุภาพ อ่อนโยนเหมาะแก่การอยู่ร่วมกับผู้อื่นอย่างสงบ มีความมั่นคงในอุดมคติของชีวิต และตั้งมั่นปฏิบัติหน้าที่ต่อผู้อื่นด้วยความบริสุทธิ์ ยุติธรรม จนถึงที่สุดแห่งความจริงของชีวิตที่เรียกว่า "อภิญญา ๖"  

           ความเป็นมาของศาสนาพราหมณ์ เมื่อผู้เขียนได้ศึกษาข้อเท็จจริงจากหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณ  ๔๕ เล่ม  ก็ได้ยินข้อเท็จจริงเบื้องต้นว่ามนุษย์ทุกคนกลัวบาป กลัวความตายจากภัยธรรมชาติ  อัคคีภัย และภัยจากสงคราม จึงจำเป็นต้องสร้างชุมชนทางการเมืองขึ้นมา เพื่อใช้อำนาจอธิปไตยในการปกครองตนเอง ปกป้องสิทธิและหน้าที่ของตน ให้สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติสุข ยึดมั่นในหลักศีลธรรมอันดีของประชาชนและกฎหมาย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมนุษย์มีข้อจำกัดในการรับรู้ผ่านอายตนะภายในร่างกาย  และมักมีอคติต่อผู้อื่น ชีวิตจึงมืดมน เมื่อเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นในชีวิต  พวกเขาขาดปัญญาหยั่งรู้ความจริงและแยกแยะไม่ออกว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตของตนนั้น  เป็นเรื่องจริงหรือเท็จ 

            การจัดตั้งชุมชนทางการเมือง     แม้ว่าหน่วยงานของรัฐมีหน้าที่คุ้มครองและปกป้องสิทธิและหน้าที่ของประชาชน แต่จิตใจของมนุษย์ก็เกิดมาพร้อมกับความไม่รู้    ต้องหาที่พึ่งเพื่อดำรงชีวิตต่อไปอย่างมั่นคงและไม่หวั่นไหวกับการอยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคม ในรัชสมัยพระเจ้าโอกกากราช ผู้ทรงปกครองอาณาจักรโกลิยะ  พระองค์ทรงศรัทธาในศาสนาพราหมณ์ และเชื่อว่าเทพเจ้าหลายองค์สามารถช่วยเหลือมนุษย์ได้ พระองค์ทรงปกครองอาณาจักรโกลิยะเป็นรัฐศาสนาพราหมณ์ โดยรับเอาแนวคิดตามคำสอนของพราหมณ์อารยันนั้น มาบัญญัติเป็นคำสอนในศาสนาพราหมณ์ และกฎหมายจารีตประเพณีว่าด้วยวรรณะ     โดยแบ่งประชาชนในแคว้นโกลิยะออกเป็น ๔ วรรณะ คือ วรรณะพราหมณ์  วรรณะกษัตริย์  วรรณะแพศย์และวรรณะศูทร  เป็นต้น 

             ทั้งนี้เนื่องจากชาวโกลิยะมีความศรัทธาในเทพเจ้าหลายองค์ที่จะช่วยให้พวกเขาบรรลุความปรารถนา โดยการบูชายัญเทพเจ้าผ่านพิธีกรรมของพราหมณ์ อย่างไรก็ตาม การบูชาเทพเจ้าด้วยของมีค่าเหล่านี้ยังให้พราหมณ์นิกายต่าง ๆ  มีฐานะมั่งคั่งและมีชื่อเสียงในสังคม  พราหมณ์อารยันมีความโลภและต้องการรักษาผลประโยชน์ขตนในการบูชาเทพเจ้า  เมื่อพวกเขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นปุโรหิตที่ทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาให้กับวรรณะกษัตริย์ในเรื่องกฎหมาย ประเพณีและ ขนบธรรมเนียม  เป็นต้น    เมื่อปุโรหิตมีอิทธิพลทางการเมืองและต้องการผูกขาดการบูชาเทพเจ้า พวกเขาจึงเสนอกฎหมายวรรณะเพื่อความมั่นคงของประเทศต่อรัฐสภาของอาณาจักรโกลิยะ เมื่อสมาชิกประชุมและพิจารณาแล้ว พวกเขาอนุมัติกฎหมายวรรณะตามที่ปุโรหิตเสนอเพื่อกำหนดสิทธิ และหน้าที่ให้ชาวโกลิยะปฏิบัติหน้าที่ตามกฎหมายวรรณะที่พวกเขาเกิดมา เป็นต้น 

         เมื่อการบูชายัญเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของพวกเขา นอกเหนือจาก พราหมณ์อารยันที่บูชายัญต่อพระพรหมและพระอิศวรโดยการฆ่าสัตว์ มนุษย์   อัญมณีและพืชผลแล้ว  ยังมีพราหมณ์ดราวิเดียน ซึ่งบูชายัญต่อเทวดา (Deva) โดยการฆ่าสัตว์ด้วย     การแบ่งชนชั้นวรรณะในอนุทวีปอินเดีย ตามหลักฐานในพระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬาลงกรณ ผู้เขียนได้เรียนรู้ข้อเท็จจริงเบื้องต้นว่าการแบ่งชนชั้นวรรณะเริ่มขึ้นในรัชสมัยของพระเจ้าโอกกากราช เป็นบรรพบุรุษแห่งราชวงศ์ศากยะ ชีวิตของเจ้าชายสิทธัตถะทรงศรัทธาในศาสนาพราหมณ์และมีพิธีกรรมต่าง ๆ  ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของพระองค์ มีหลักฐานในพระไตรปิฎกได้แก่ พิธีอ่านดวงชะตาชีวิต พิธีตั้งชื่อตามวันประสูติ   คำว่า "สิทธัตถะ"แปลว่าผู้บรรลุความสำเร็จ  ผู้บรรลุจุดมุ่งหมายตามหลักฐานในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔ เป็นต้น   

                ใครเป็นศาสดาของศาสนาพราหมณ์ ?   ในสมัยนั้น  มีนิกายต่าง  ๆ มากมายในศาสนาพราหมณ์       เปิดวัดเพื่อบูชาเทพเจ้าและตั้งตนเป็นครู    เช่น พราหมณ์อาฬารดาบสกาลามโคตร    และอุทกดาบส รามบุตร       ซึ่งเป็นครูของพระโพธิสัตว์สิทธัตถะ พราหมณ์สนใจศึกษาปัญหาที่แท้จริงของชีวิตมนุษย์    เชื่อว่าแก่นแท้ของชีวิตมนุษย์เกิดจากพระพรหมสร้างมนุษย์จากพระวรกายของพระองค์เอง  และกำหนดชีวิตมนุษย์โดยสร้างวรรณะให้มนุษย์ปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเกิดมา  

             เมื่อมหาราชาของรัฐต่าง ๆ     ทรงเชื่อในคำสอนของพราหมณ์อารยันว่า หากปล่อยให้พราหมณ์มิลักขะบูชาเทวดาต่อไป ชาวมิลักขะก็จะรวมตัวเป็นชุมชนการเมืองที่เข้มแข็งได้   เมื่อผลประโยชน์ของการบูชามีมูลค่าทางการตลาดมหาศาล   จึงกลายเป็นประเด็นทางการเมือง เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของพวกพราหมณ์บางกลุ่ม       ส่งผลให้มีการบัญญัติคำสอนของพราหมณ์ขึ้น     เป็นทั้งคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายจารีตประเพณีว่าด้วยวรรณะ       ที่บังคับให้ประชาชนต้องปฏิบัติตามกฎหมาย คือ ห้ามมิให้ประชาชนแต่งงานข้ามวรรณะและห้ามผู้ใดปฏิบัติหน้าที่ของวรรณะอื่น    และมีบทลงโทษดังนี้ ผู้ใดฝ่าฝืนคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายจารีตประเพณีว่าด้วยวรรณะอย่างร้ายแรง   จะถูกพระพรหมลงโทษที่เรียกว่า "พรหมทัณฑ์" โดยถูกคนในสังคมลงโทษให้ไล่ออกจากบ้านตลอดชีวิต  เป็นต้น    

               บุคคลในศาสนาพราหมณ์นั้น   พวกพราหมณ์ถือเป็นหนึ่งใน   ๔  วรรณะของอนุทวีปอินเดีย       พวกเขาจึงเป็นนักบวชตามกฎหมายวรรณะ  มหาราชาแห่งรัฐต่าง ๆ ทรงแต่งตั้งพวกเขาเป็นปุโรหิตที่มีหน้าที่ให้คำแนะนำด้านกฎหมาย    ประเพณีและขนบธรรมเนียมแก่ราชวงศ์ศากยะ       พวกเขามีอิทธิพลอย่างมากต่อนโยบายการบริหารประเทศสักกะของราชวงศ์ศากยะ     ดังจะได้เห็นจากหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณ     เช่น  เมื่อพระเจ้าเสนทิโกศลทรงฝันร้าย  พระองค์ทรงปรึกษาหารือกับปุโรหิตเพื่อทำการบูชายัญต่อเทพเจ้า       แต่การบูชายัญนั้นต้องฆ่าสัตว์จำนวนมาก   ใช้ทรัพย์สิน   แก้วแหวน  เงินทอง พืชและเมล็ดพืชเพื่อบูชายัญต่อเทพเจ้า เป็นต้น     การบูชานี้ทำให้ทั้งพราหมณ์มิลักขะและอารยันร่ำรวยและมั่งคั่ง    เป็นต้น     

           เมื่อศาสนาพราหมณ์มีอิทธิพลต่อการเมือง การปกครอง สังคม  เศรษฐกิจ  ศาสนาและวัฒนธรรมในแคว้นสักกะ    พวกพราหมณ์อารยันก็ได้ยึดอำนาจอธิปไตยในการปกครองทั้งหมด        พวกเขาไม่ยอมให้ชาวดราวิเดียนมีอิทธิพลต่อการเมืองในแคว้นสักกะอีกต่อไป     ปุโรหิตได้ถวายคำแนะนำให้วรรณะกษัตริย์หาวิธีจำกัดสิทธิโดย      และหน้าที่ของชาวมิลักขะมิในด้านของเศรษฐกิจ  สังคม การปกครอง วัฒนธรรมทางศาสนา   เพื่อความั่นคงของประเทศ     เป็นต้น      ปุโรหิตเสนอต่อรัฐสภาแห่งแคว้นโกลิยะให้บัญญัติคำสอนของพราหมณ์       ให้เป็นทั้งคำสอนในศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะโดยอ้างว่า       เมื่อพระพรหมสร้างมนุษย์จากร่างกายของพระองค์เอง      พระองค์จึงทรงสร้างวรรณะให้มนุษย์ปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่พวกเขาเกิดมา โดยแบ่งผู้คนออกเป็น ๔ วรรณะคือ วรรณะพราหมณ์  วรรณะกษัตริย์    วรรณะแพศย์และให้ชาวมิลักขะอยู่ในวรรณะศูทร  โดยมีสิทธิและหน้าที่ในฐานะผู้รับใช้ของวรรณะที่สูงกว่าเท่านั้น   

               นอกจากนี้ชาวอารยันยังบัญญัติ "พระธรรมของกษัตริย์"  ซึ่งเป็นรัฐธรรมนูญสูงสุดที่ใช้ในการปกครองประเทศ          หรือที่เรียกว่า "หลักอปริหานิยธรรม"         เมื่อชีวิตถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าตามคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะ       พวกเขาต้องทำงานตามวรรณะที่ตนเกิดมา       การแต่งงานข้ามวรรณะเป็นสิ่งต้องห้ามในสังคม เพราะจะทำให้บุคคลนั่นสูญเสียสิทธิ   และหน้าที่ในการประกอบอาชีพตามวรรณะที่ตนเกิดมา          และจะถูกคนในสังคมลงพรหมทัณฑ์ด้วยการถูกขับไล่ออกจากสังคม หรือถูกฆ่าโดยสมาชิกในครอบครัว      เพื่อรักษาเกียรติยศของสมาชิกในครอบครัว      พวกเขาต้องออกไปใช้ชีวิตบนท้องถนนในเมืองใหญ่     เช่น     พระนครกบิลพัสดุ์ พระนครโกลิยะ พวกเขาต้องหาเลี้ยงชีพโดยทำงานสกปรก เช่น ทิ้งขยะทำความสะอาดห้องน้ำ   ท่อระบายน้ำเพื่อแลกกับค่าจ้างที่ต่ำ    และไม่มีสิทธิเป็นของเจ้าของที่ดินเพราะผืนดินเหล่านี้สงวนไว้สำหรับคนวรรณะสูงเท่านั้น 

       เมื่อข้อเท็จจริงของชาวอนุทวีปอินเดียเป็นเช่นนี้  ชีวิตของพวกจัณฑาลดูเหมือนว่าพระพรหมได้กำหนดชะตากรรมของพวกเขาไว้แล้ว เช่น นางปฏาจาราซึ่งเป็นหญิงวรรณะพราหมณ์ ได้แอบมีสัมพันธ์กับชายวรรณะศูทร ซึ่งเขาเป็นคนรับใช้ในปราสาทของนาง เมื่อพ่อแม่หาคู่ครองกับชายวรรณะเดียวกัน พวกเขาจึงตัดสินใจหนีไปอยู่ห่างบ้านเกิดของนางปฏาจารา ๑๐๐ กิโลเมตร แม้จะประสบความสำเร็จในความรัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะมีความสุขตลอดไป ยังมีปัญหาอื่น ๆ ในชีวิตของพวกเขา ก่อให้เกิดความทุกข์ ซึ่งอยู่เหนือการควบคุมของพวกเขา  เป็นต้น

ริมฝั่งแม่น้ำคงคาเมืองพาราณสี ๒๕๖๓ 

            ในรัชสมัยของพระเจ้าโอกกากราชแห่งแคว้นโกลิยะ      พระราชโอรสและพระธิดาของพระองค์ทรงอพยพผู้คนจากแคว้นโกลิยะ   เพื่อสร้างแคว้นใหม่ ในบริเวณป่าเรียกว่า "เมืองกบิลพัสดุ์"     และประกาศอาณาเขตของตนให้เป็นประเทศเอกราช   ไม่ขึ้นตรงอยู่กับแคว้นโกลิยโดยจัดตั้งเป็นแคว้นใหม่ เรียกว่า  "แคว้นสักกะ"  โดยมีพรหมแดนเชื่อมต่อกับแคว้นโกลิยะด้านทิศตะวันออก    ด้านทิศเหนือพรมแดนจดเทือกเขาหิมาลัย  ทิศตะวันตกจดแคว้นโกศล   เป็นต้น         เมื่อสถานการณ์ทางการเมืองของแคว้นสักกะ           ตั้งอยู่บนพื้นฐานการปกครองแบบรัฐศาสนาพราหมณ์          ผู้คนเชื่อเรื่องการมีอยู่ของเทพเจ้าหลายองค์ จึงมีการบูชาเทพเจ้าตลอดทั้งปี  สร้างรายได้มหาศาลสำหรับพราหมณ์อารยันและพราหมณ์มิลักขะ        

                 เมื่อพวกพราหมณ์อารยันเห็นว่าการบูชายัญสัตว์ต่อเทพเจ้าและเทวดา     เป็นความมั่งคั่งอันยิ่งใหญ่สำหรับพราหมณ์ทั้งสองนิกาย  พวกเขาก็มีความรู้ด้านนิติศาสตร์      ขนบธรรมเนียม และจารีตประเพณีอีกด้วย       เมื่อพวกพราหมณ์ทั้งสองนิกาย สามารถทำพิธีบูชายัญและสวดพระเวทได้    เมื่อพวกพราหมณ์อารยันตระหนักถึงปัญหาในอนาคต เมื่อพวกมิลักขะยังมีอำนาจทางเศรษฐกิจจากการบูชาเทวดา           ในอนาคต          พวกเขาอาจได้รับแต่งตั้งเป็นปุโรหิตเพื่อให้คำปรึกษาแก่มหาราชแห่งแคว้นโกลิยะ ก็คงจะเป็นเรื่องยากที่พวกอารยันจะปกครองประเทศให้เจริญรุ่งเรือง     เพื่อประชาชนเชื้อสายอารยันเพียงฝ่ายเดียวเพื่อความมั่นคงของประเทศ          สมาชิกรัฐสภามาจากวรรณะกษัตริย์ได้บัญญัติกฎหมายให้คำสอนของพวกพราหมณ์อารยัน เป็นทั้งคำสอนในศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะ  เพื่อจำกัดสิทธิและหน้าที่ของพราหมณ์มิลักขะในการศึกษาปรัชญาของพราหมณ์และทำพิธีบูชายัญได้ และเพื่อจำกัดอำนาจทางเศรษฐกิจในการครอบครองที่ดินเป็นของตนเองและเพื่อให้พวกเขาเป็นเพียงผู้รับใช้ของชาวอารยันเท่านั้น  

              เมื่อสมาชิกรัฐสภาของวรรณะกษัตริย์ในภูมิภาคต่าง ๆมีหน้าที่ปกครอง   คำสอนของพราหมณ์ถือเป็นทั้งคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะ โดยอ้างว่าพระพรหมทรงสร้างมนุษย์ขึ้นมา จึงทรงสร้างวรรณะให้มนุษย์ที่พระองค์ทรงสร้างนั้นให้ปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่พวกเขาเกิดมา โดยวรรณะกษัตริย์ทรงใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการตรากฎหมายโดยแบ่งชาวสักกะออกเป็น ๔ วรรณะให้สิทธิและหน้าที่ในการประกอบอาชีพตามวรรณะของพวกเขา โดยอ้างว่าพระพรหมสร้างไว้ให้มนุษย์ทุกคนต้องปฏิบัติตามกฎหมาย    และมีบทลงโทษโดยการขับไล่ออกจากสังคมนั้น        เมื่อกฏหมายวรรณะนั้นประกาศบังคับใช้แล้วต่อมาภายหลัง          สมาชิกรัฐสภาแห่งชาตินั้นจะยกเลิกกฎหมายนั้นมิได้ เพราะขัดต่อธรรมของกษัตริย์ในการปกครองประเทศ     ซึ่งเทียบได้กับรัฐธรรมนูญของประเทศทั่วโลกได้ประกาศบังคับใช้ในปัจจุบัน       เมื่อประกาศบังคับใช้กฎหมายวรรณะแล้ว           ผู้คนในสังคมเกิดมาพร้อมกับความไม่รู้และมีอคติต่อผู้อื่น ชีวิตจึงตกอยู่ในความมืดมน ไม่สามารถคิดในการใช้เหตุผล      เพื่ออธิบายผลของกรรมโดยเจตนาของตนเองได้  จึงใช้ชีวิตตามอารมณ์ของตัณหาของตนเอง เกิดความสมัครรักใคร่และสมสู่กับคนต่างวรรณะ   ทำให้สังคมสงสัยในพฤติกรรมของพวกเขา เมื่อตรวจสอบข้อเท็จจริงจากพยานหลักฐานต่าง ๆ        คนในสังคมใช้หลักฐานเหล่านั้น      เป็นข้อมูลในการวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้หรือคาดคะเนความจริง    เชื่อว่าพวกเขากระทำผิดตามข้อกล่าวหาด้วยการสมสู่กับคนต่างวรรณะ     ก็จะถูกลงพรหมทัณฑ์จากสังคมถูกขับไล่ออกจากสังคมหมู่บ้าน     ที่เคยพำนักอาศัยไปใช้ชีวิตอยู่บนถนนในพระนครกบิลพัสดุ์  พระนครเทวทหะ  และพระนครสาวัตถี เป็นต้น 

                 เมื่อถึงยุคสมัยของพระเจ้าสุทโธทนะ  เป็นกษัตริย์ปกครองแคว้นสักกะตามสิทธิหน้าที่ของชนวรรณะกษัตริย์       เจ้าชายสิทธัตถะทรงเสด็จเยี่ยมประชาชน    ทรงพบปัญหาความทุกข์ยากของประชาชนแคว้นสักกะโดยเฉพาะพวกจัณฑาล      หมดสิทธิหน้าที่ในการประกอบอาชีพตามวรรณะที่ตนเกิดมา         เพราะเป็นชนไร้วรรณะ เกิดจากการแต่งงานข้ามวรรณะ     ทรงตัดสินพระทัยใช้ระบบการเมืองแก้ไขปัญหาสังคมผ่านรัฐสภาศากยวงศ์ เพื่อปฏิรูปสังคมให้ประชาชนมีสิทธิเสรีภาพในการประกอบอาชีพอย่างเท่าเทียมกัน         แต่รัฐสภาไม่อนุมัติเพราะขัดต่อธรรมกษัตริย์       เป็นหลักนิติศาสตร์สูงสุดในการบริหารปกครองที่เรียกว่า "ราชอปริหานิยธรรม"   เมื่อทรงศึกษาข้อมูลของสภาพปัญหาในสังคมในยุคนั้น    ทรงเห็นว่าปัญหาเรื่องวรรณะนั้น เกิดจากความเชื่อเรื่องเทพเจ้ามีอยู่จริง และเชื่อว่าเทพเจ้าได้กำหนดโชคชะตาตนไว้แล้วด้วยการสร้างวรรณะ          ประชาชนต้องยอมรับสภาพโดยไม่สามารถยกเหตุผลขึ้นมาหักล้างโต้แย้งความเชื่อนั้น  เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะทรงเห็นว่าปัญหาของวรรณะไม่อาจแก้ไขได้ด้วยระะบบ    รัฐสภาศากยวงศ์จึงตัดสินใจออกผนวช       ,เป็นพระโพธิสัตว์สิทธัตถะทรงพัฒนาศักยภาพของชีวิตจนตรัสรู้ (ค้นพบ)       กฎธรรมชาติของความเป็นจริงของชีวิตมนุษย์นั้นเป็นไปตามการกระทำของตนเองที่สั่งสมไว้ในจิตตนเองหาใช่พระพรหมลิขิตโชคชะตามนุษย์ไว้ไม่ 

ริมฝั่งแม่น้ำคงคา ๒๕๖๓

            ในยุคปัจจุบัน  แม้ว่าโลกจะก้าวหน้าด้วยเทคโนโลยี่คอมพิวเตอร์    และอินเตอร์เน็ตแต่นักวิศวกรคอมพิวเตอร์ก็ได้ สร้างแพลตฟอร์มอินเตอร์เน็ตขึ้น เพื่อเป็นแหล่งถ่ายทอดความรู้จากประสบการณ์ชีวิต ผ่านอายตนะภายในร่างกายและสั่งสมไว้ในจิตใจของมนุษย์ ส่งข้อมูลผ่านอินเตอร์เน็ตให้ผู้คนทั่วโลกได้ศึกษา ค้นคว้า และรับความรู้จากเว็บไซต์บนอินเตอร์เน็ต ซึ่งเป็นเครื่องมือของมนุษย์ ที่สามารถได้รับรู้เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น นอกเหนือขอบเขตของอายตนะภายในร่างกายของมนุษย์ 

           ในปัจจุบัน แม้ว่าคนเราจะมีความสุขสบาย มีครอบครัวที่อบอุ่น มีงานที่ดี  แต่จิตใจกลับเต็มไปด้วยกิเลสตัณหาที่แอบแฝงอยู่ในจิตใจ จิตใจของมนุษย์กลับมัวเมาใน "กิเลสตัณหา" จนสูญเสียศรัทธาในตัวเอง ขาดความเพียรศึกษาหาความรู้  ขาดสติในการระลึกถึงความรู้จากประสบการณ์ชีวิตและสั่งสมอยู่ไว้ในจิตใจ จึงไม่กำลังสมาธิที่จะปฏิบัติหน้าที่ให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี จึงไม่มีปัญญาหยั่งรู้ว่าเมื่อกระทำอันใดแล้ว ย่อมต้องรับผลของกรรมนั้น    เป็นต้น  ทั้งนี้เพราะชีวิตของมนุษย์มีความอ่อนแอ  จิตใจท้อแท้ ไม่สนใจที่จะพัฒนาศักยภาพชีวิตด้วยการปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘   ให้ชีวิตเข้มแข็งในการดำเนินชีวิตด้วยการทำสมาธิ จนจิตใจบริสุทธิ์    ปราศจากความฟุ้งซ่านหรือความขุ่นมัว  อ่อนโยนเหมาะสมกับการอยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคม มั่นคงในอุดมการณ์ชีวิตไม่หวั่นไหวในการปฏิบัติหน้าที่ต่อผู้อื่นด้วยความซื่อสัตย์ ยุติธรรม เป็นต้น      เมื่อชีวิตอ่อนแอ ไม่กล้าเผชิญกับปัญหาที่เกิดขึ้น  จนกลายเป็นทุกข์เพราะติดอยู่กับปัญหานั้น ขาดปัญญาหยั่งรู้ความจริงในเรื่องนั้น จึงคิดวิธีแก้ไขปัญหาของตนเองไม่ได้ 

               ดังนั้น วัดซึ่งเป็นสถานที่บูชาเทพเจ้าในศาสนาพราหมณ์  จึงเต็มไปด้วยเครื่องเซ่นไหว้ เรียกว่า "อามิสบูชา"  เพื่อบูชาพระพรหม  และขอให้ช่วยทำให้ความปรารถนาเป็นจริง การศึกษาศาสนาพราหมณ์ จึงเป็นหัวข้อที่น่าสนใจ  เพราะแม้จะผ่านมากว่า ๒,๕๐๐ ปีแล้ว  แต่ศรัทธาในศาสนาพรหมณ์ของคนในดินแดนต่าง ๆ ก็ไม่เคยเลือนหายไปตามกาลเวลา ยังคงเป็นกิจกรรมทางสังคมที่เกิดขึ้นตลอดเวลา 

         เมื่อ  พราหมณ์บางคนเป็นนักปรัชญา  เป็นนักตรรกะได้ยินข้อเท็จจริงเกี่ยวกับศาสนาพราหมณ์ในพระไตรปิฎกแล้ว    พวกเขามักแสดงความเห็นตามปฏิภาณของตนตามหลักเหตุผลและคาคะเนความจริงในเรื่องนี้ หรือ พราหมณ์บางคนเป็นศาสดาในศาสนามักแสดงธรรมะตามปฏิภาณของตนและคาดคะเนความจริง โดยการใช้เหตุผลในการอธิบายความจริงของเรื่องศาสนาพราหมณ์ถูกบ้าง บางครั้งอาจใช้เหตุผลผิดบ้าง  บางครั้งอาจใจเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้  เป็นต้น

          เมื่อผู้เขียนได้ยินข้อเท็จจริงเกี่ยวกับความเป็นมาและความสำคัญของเรื่องศาสนาพราหมณ์ในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณแล้ว ข้อเท็จจริงก็ยังไม่ชัดเจนว่าใครเป็นศาสดาของศาสนาพราหมณ์ ?  ศาสนาพราหมณ์สอนความจริงอะไร  ?   สาวกของศาสนาพราหมณ์เป็นใคร    ?   พิธีกรรมของศาสนาพราหมณ์คืออะไร ? ศาสนาพราหมณ์ในยุคก่อนพุทธกาลมีความสอดคล้องกับศาสนาฮินดูและแตกต่างจากศาสนาพราหมณ์อย่างไร ?  ฯลฯ ดังนั้น เมื่อต้นกำเนิดของศาสนาพราหมณ์ยังไม่ชัด ทำให้ผู้เขียนเกิดความสงสัยในความมีอยู่ของศาสนาพราหมณ์ ผู้เขียนชอบศึกษาค้นคว้าหาความรู้เกี่ยวกับความจริงของศาสนาพราหมณ์ ด้วยการตรวจสอบข้อเท็จจริงและรวบรวมหลักฐาน เช่น พระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณ  อรรถกถา ฏีกา และคัมภีร์ต่าง ๆ  เป็นต้น  เมื่อมีหลักฐานเพียงพอแล้ว ผู้เขียนก็จะใช้หลักฐานนั้น เป็นข้อมูลในการวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้ หรือคาดคะเนความจริงตามหลักฐาน เพื่อพิสูจน์ความจริงในเรื่องนั้น   โดยการใช้เหตุผล ซึ่งเป็นเครื่องมือของนักปรัชญาในการอธิบายความจริงของคำตอบเกี่ยวกับศาสนาพราหมณ์ในพระไตรปิฎก 

           คำตอบของเรื่องนี้      ผู้เขียนจะเขียนเป็นบทความวิเคราะห์นี้จะเป็นประโยชน์ต่อพระธรรมทูตสายต่างประเทศในการเทศนาสั่งสอนผู้แสวงบุญที่สังเวชนียสถานทั้ง ๔ แห่ง เพื่อให้เนื้อหาทางพระพุทธศาสนาเป็นไปในทิศทางเดียวกัน ส่วนกระบวนการพิจารณาความจริงของพระพุทธศาสนา จะเป็นประโยชน์ต่อนิสิตปริญญาเอกสาขาปรัชญาและพระพุทธศาสนา ใช้เป็นแนวทางการวิเคราะห์ข้อมูล โดยอนุมานความรู้   เพื่อใช้เหตุผลในการอธิบายความจริงของคำตอบ และเป็นความรู้ที่ผ่านเกณฑ์การตัดสินที่สมเหตุสมผล ไม่มีข้อสงสัยในความจริง เป็นที่ยอมรับของนักวิชาการทุกฝ่าย  และเป็นความรู้ที่สากลที่ทุกคนสามารถนำไปปฏิบัติ  และได้ผลคำตอบเดียวกัน เป็นต้น