๓.องค์ประกอบความรู้เกี่ยวกับสาเหตุการผนวชของเจ้าชายสิทธัตถะ

3.Knowledge components  regarding the reasons for Prince Siddhartha's ordination 

๒.๒.องค์ประกอบความรู้เกี่ยวกับการอุปสมบทของเจ้าชายสิทธัตถะ   

            โดยทั่วไปแล้ว  ความรู้ที่ศึกษาในโรงเรียนและมหาวิทยาลัยนั้น คือความรู้ของครูบาอาจารย์ ซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็นนักปรัชญา นักตรรกะศาสตร์  ครูวิศวามิตร    นักปรัชญาตะวันตกและนักวิทยาศาสตร์ เป็นต้น ตามคำสอนของพราหมณ์ในสมัยพุทธกาล  ซึ่งเป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญา มักแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความจริงของมนุษย์   นักปรัชญาตะวันตกและนักปรัชญาพุทธแบ่งความจริงเป็น ๒  ระดับคือความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์ โดยใช้เหตุผลซึ่งเป็นเครื่องมือที่นักปรัชญา และนักตรรกศาสตร์ใช้เพื่ออธิบายความจริงของเรื่องใดเรื่องหนึ่ง    

            ยกตัวอย่างเช่น มนุษย์ทุกคนเกิดมาต้องตาย ซึ่งเป็นกฎธรรมชาติที่ควบคุมชีวิตมนุษย์ได้  ส่วนความจริงที่สมมติขึ้นคือความรู้เกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ  ที่มนุษย์สามารถรับรู้ได้ผ่านอายตนะภายในของตนเองและสั่งสมเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ นั้นไว้เป็นหลักฐานทางอารมณ์ในจิตใจ   แต่ชีวิตมนุษย์มิได้มีลักษณะเพียงแค่รับรู้และสั่งสมเรื่องราวเป็นหลักฐานทางอารมณ์เท่านั้น ชีวิตมนุษย์มีลักษณะของการเป็นนักคิดอีกด้วย   เมื่อพวกเขารู้สิ่งไหนก็จะคิดจากสิ่งนั้น  โดยการจินตนาการไร้ขอบเขตจำกัดจากหลักฐานทางอารมณ์ในจิตใจ   เมื่อใช้เหตุผลอธิบายความจริงเป็นภาพขึ้นในใจของตนเอง จากจินตนาการของตนเองแล้ว  สร้างขึ้นเพื่อหลอกลวงผู้อื่นด้วยเจตนาร้าย และเพื่อให้ได้มาซึ่งชีวิตและทรัพย์สิน   เมื่อเกิดมาแล้ว มนุษย์มีอายตนะภายในร่างกายมีข้อจำกัดในการรับรู้เหตุการณ์ในชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นจิตใจมนุษย์ยังมีแนวโน้มที่จะอคติเข้าข้างผู้อื่นเนื่องจากความไม่รู้  ความกลัว ความเกลียดชังและความรักของตนเอง  ดังนั้น ชีวิตของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความมืดมน     มนุษย์จึงขาดปัญญาที่จะเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์ได้  แม้ว่าโดยธรรมชาติแล้ว มนุษย์จะเป็นนักคิดที่สามารถใช้เหตุผลและอธิบายความจริงได้ อย่างไรก็ตาม เหตุผลของพวกเขามักจะคลุมเครือและไม่ชัดเจน เนื่องจากมนุษย์ขาดความเชื่อมั่นในตนเอง ขาดความเพียรในการศึกษา  วิจัย และแสวงหาความรู้   ขาดสติในการควบคุมคิดเห็นของตนเอง          ขาดสมาธิที่จะปฏิบัติหน้าที่หรือกิจกรรมต่าง ๆ ให้สำเร็จลุล่วงตามที่ต้องการ พวกเขาจึงมีจินตนาการอันไร้ขีดจำกัดเกี่ยวกับความจริงในเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นผ่านอายตนะภายในชีวิต    ดังนั้นมนุษย์จำเป็นต้องกำหนดขอบเขตความรู้ที่ต้องการศึกษาเพื่อที่จะเข้าใจความจริงอย่างแจ่มแจ้ง  เป็นต้น 

มีปัญหาหนึ่งที่ต้องพิจารณาว่า ความรู้คืออะไร ?     

           เมื่อมนุษย์เป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญามีธรรมชาติของการเป็นนักคิดที่มีจินตนาการที่ไร้ขอบเขต และมีความสนใจแสวงหาความจริงเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ  ผ่านอายตนะภายในที่มีความสามารถในการรับรู้ได้จำกัดและมักอคติต่อผู้อื่น       ชีวิตมนุษย์จึงเต็มไปด้วยความมืดมน      พวกเขาจึงขาดปัญญาที่จะเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์   เมื่อพวกเขาแสดงความคิดเห็นตามทัศนะของตนเองและคาดคะเนความจริงโดยใช้เหตุผลอธิบายความจริง การใช้เหตุผลอธิบายความจริงของคำตอบ บางครั้งอาจใช้เหตุผลอย่างถูกต้องหรือบางครั้งอาจใช้เหตุผลอย่างไม่ถูกต้อง บางครั้งอาจใช้เหตุผลในลักษณะนี้หรือในลักษณะนั้น ทำให้สงสัยว่าความรู้ของมนุษย์คืออะไร ?       

         ในการศึกษาหลักฐานในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน  พ.ศ. ๒๕๕๔ ได้ ให้นิยามคำว่า "ความรู้" ไว้ว่า ความรู้ของมนุษย์หมายถึงสิ่งที่สั่งสมอยู่ในจิตใจของมนุษย์มาจากการศึกษาเล่าเรียน  การค้นคว้า  หรือประสบการณ์รวมทั้งความสามารถเชิงปฏิบัติและทักษะเช่น     ความรู้เรื่องประวัติศาสตร์สิ่งที่ได้รับมาจากการได้ยิน การฟัง การคิด หรือการปฏิบัติ เช่น     ความรู้เรื่องสุขภาพ ความรู้เรื่องนิทานพื้นบ้าน เป็นต้น    ดังนั้น ความรู้ของมนุษย์ตามคำนิยามของพจนานุกรมราชบัณฑิตยสถานพ.ศ.๒๕๕๔ ดังกล่าวนั้น เราสามารถแยกองค์ประกอบของความรู้ได้ดังนี้  

๒.๑ มนุษย์                                                                                    ๒.๒ สิ่งที่สั่งสมอยู่ในจิตมนุษย์                                                          ๒.๓ กระบวนการพิจารณาความจริง                                                  ๒.๔. ความคิดเห็นของมนุษย์                        

       ๒.๑.มนุษย์  เมื่อความรู้ในสาขาปรัชญา  พระพุทธศาสนา   ปรัชญาตะวันตกและวิทยาศาสตร์ รวมทั้งสาขาวิชาอื่นๆ เป็นความรู้ของมนุษย์ ที่พัฒนามาจากประสบการณ์ชีวิตของมนุษย์ การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าเกี่ยวกับกฎธรรมชาติของชีวิตมนุษย์ด้วยญาณทิพย์ ซึ่งเหนือกว่ามนุษย์ธรรมดาทั่วไป         พระองค์ทรงเห็นดวงวิญญาณออกจากร่างของผู้ตาย ไปเกิดในภพภูมิอื่น       พระองค์เห็นดวงวิญญาณที่ปฏิสนธิในครรภ์มารดา  เจริญเติบโตเป็นทารกในครรภ์เป็นเวลา ๙ เดือนแล้ว  จึงเกิดเป็นมนุษย์ฺ มีสิทธิตามกฎหมายแพ่งและพาณิชย์แห่งราชอาณาจักรไทย สิ่งนี้ทำให้เราตระหนักรู้ว่าชีวิตของเราประกอบด้วยร่างกายและจิตใจ  และทั้งสองไม่อาจขาดได้          จิตใจของมนุษย์อาศัยร่างกายในการรับรู้เหตุการณ์และจัดเก็บเหตุการณ์เหล่านั้น             เป็นข้อมูลทางอารมณ์ไว้ในจิตใจ อย่างไรก็ตาม        ชีวิตมนุษย์ไม่ได้มีลักษณะเป็นเพียงการรับรู้และเก็บเหตุการณ์ต่าง ๆ  ไว้เป็นข้อมูลทางอารมณ์เท่านั้น    แต่ยังเป็นธรรมชาติชีวิตของนักคิดด้วย เมื่อมนุษย์รับรู้สิ่งใด           พวกเขาก็จะพิจารณาถึงสิ่งนั้น    โดยอนุมานความรู้หรือคาดคะเนความจริงจากสิ่งที่ได้ยิน   โดยใช้เหตุผล         ซึ่งเป็นเครื่องมือที่นักปรัชญาใช้เพื่ออธิบายความจริงในเรื่องนั้น  

              เมื่อธรรมชาติของชีวิตมนุษย์มีอาตนะภายในมีข้อจำกัดในการรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิต และมนุษย์มักมีอคติต่อผู้อื่นเรื่องจากความไม่รู้ของตนเอง   ทำให้ชีวิตพวกเขาตกอยู่ในความมืดมน  ส่งผลให้ชีวิตมนุษย์ขาดปัญญาเข้าใจความจริงที่สมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์ ดังนั้น ในสมัยพุทธกาล  พราหมณ์ในอนุทวีปอินเดีย ซึ่งเป็น "นักตรรกะ และนักปรัชญา"   มักแสดงความคิดเห็นตามหลักเหตุผล และคาดคะเนความจริงเกี่ยวกับความจริงของเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในสังคม  แต่การใช้เหตุผลของ  นักตรรกศาสตร์และนักปรัชญา อธิบายความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์     บางครั้งอาจใช้เหตุผลอย่างถูกต้องบางครั้งอาจใช้เหตุผลไม่ถูกต้อง  บางครั้งอาจใช้เหตุผลในลักษณะนี้บ้าง หรือบางครั้งอาจใช้เหตุผลในลักษณะนั้น  เมื่อการใช้เหตุผล เพื่ออธิบายความจริงอย่างคลุมเครือและไม่ชัดเจน วิญญูชนเช่นเจ้าชายสิทธัตถะหรือพระพุทธเจ้า ได้ยินความคิดเห็นของนักตรรกะและนักปรัชญาอธิบายความจริงอย่างคลุมเครือและไม่ชัดเจน  ย่อมไม่เชื่อเหตุผลของคำตอบของเรื่องนั้นว่าเป็นความจริง  

            ดังนั้น เมื่อมนุษย์ซึ่งเป็นนักตรรกะและนักปรัชญา และเป็นสัตว์ที่มีเหตุผลในการอธิบายความจริงของเรื่องราวต่าง ๆ    เช่น ชีวิตมนุษย์  โลก  จักรวาล  ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ และข้อพิสูจน์การมีอยู่ของเทพเจ้า เป็นต้น   อย่างไรก็ตาม เมื่อนักตรรกะและนักปรัชญา มีลักษณะของอายตนะภายในที่มีข้อจำกัดในการรับรู้และมักมีอคติต่อผู้อื่น ส่งผลให้ชีวิตของพวกเขาเต็มไปด้วยความมืดมน  ส่งผลให้พวกเขาขาดปัญญาที่เข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์  พวกเขาจึงไม่รู้เหตุผลของคำตอบของใครถูกต้อง   หรือเหตุผลของคำตอบใครอธิบายอย่างไม่ถูกต้อง   หรือมีเหตุผลคลุมเครือและไม่ขัดเจนเนื่องจากอธิบายความจริงในลักษณะนี้บ้าง หรืออธิบายความจริงในลักษณะนั้นบ้าง     

          เมื่อข้อเท็จจริงของคำตอบให้กับสังคมมนุษย์ไม่ชัดเจนโดยเฉพาะเรื่องพระพรหมลงโทษที่เรียกว่า "พระพรหมลงพรหมทัณฑ์แก่มนุษย์" ตามคำสั่งสอนพราหมณ์อารยัน    เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะทรงได้รับการศึกษาศิลปศาสตร์ ๑๘ สาขาวิชา  พระองค์ทรงได้ยินเรื่องราวของพระพรหมลงโทษชาวสักกะในข้อหาร่วมประเวณีกับคนต่างวรรณะและปฏิบัติหน้าที่ในวรรณะอื่น  ๆ    แล้ว     พระองค์ทรงไม่ถือทันทีว่าเป็นความจริง  พระองค์ทรงสงสัยความจริงในเรื่องนี้ ไว้ก่อน    พระองค์ทรงสร้างวิธีพิจารณาความจริงของในเรื่องนี้     โดยเริ่มต้นศึกษาที่มาความรู้ของเรื่องพระพรหมลงโทษชาวสักกะ     องค์ประกอบของความรู้ของเรื่องการลงพรหหมทัณ์     วิธีพิจารณาความจริงเรื่องพระพรหมลงโทษชาวสักกะ    และความสมเหตุสมผลของความรู้เรื่องพระพรหมลงพรหมทัณฑ์ชาวสักกะ เป็นต้น     

๒.กระบวนการพิจารณาความจริง    

                  โดยทั่วไปในสมัยพุทธกาลพราหมณ์ในอนุทวีปอินเดียเป็นนักตรรกศาสตร์          และนักปรัชญา  พวกเขาได้เรียนรู้ความจริงจากเรื่องราวที่สืบทอดกันมาตั้งแต่ก่อนสมัยพุทธกาลจนถึงปัจจุบัน  เช่น แนวคิดเกี่ยวกับ  มนุษย์  โลกเที่ยง      ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติและการมีอยู่ของเทพเจ้า   พวกเขามักแสดงความคิดเห็นโดยใช้เหตุผลของตนเอง เพื่ออธิบายความจริงหรือคาดคะเนความจริง  อย่างไรก็ตาม        นักตรรกศาสตร์และนักปรัชญามักใช้เหตุผล ซึ่งเป็นเครื่องมือของนักปรัชญา        ในการอธิบายความจริงของเรื่องเหล่านั้น บางครั้งพวกเขาก็ใช้เหตุผลอย่างถูกต้อง บางครั้งไม่ถูกต้อง     บางครั้งพวกเขาให้เหตุผลในลักษณะนี้ บางครั้งเป็นเช่นนั้น   เมื่อการใช้เหตุผลของนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญาอธิบายความจริงอย่างคลุมเครือและไม่ชัดเจน       วิญญูชนเช่นเจ้าชายสิทธัตถะเมื่อได้ยินความคิดเห็นของนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญาแล้ว             จะไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นความจริง           ดังนั้นเมื่อความคิดเห็นของมนุษย์ เป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญาดังกล่าว       ขาดความน่าเชื่อเจ้าชายสิทธัตถะทรงสร้างกระบวนการพิจารณาความจริงขึ้นมา      เพื่อเป็นเกณฑ์ตัดสินความจริงในประเด็นที่น่าสงสัย           เช่น ประเด็นเรื่องพระพรหมลง โทษมนุษย์    สาเหตุการผนวชของเจ้าชายสิทธัตถะ    เป็นต้น     

          ๒.๑. การสั่งสมความรู้ของมนุษย์   ความรู้ถูกสั่งสมไว้ในจิตใจของมนุษย์โดยธรรมชาติผ่านการศึกษา  การวิจัย  ประสบการณ์ชีวิต และทักษะการปฏิบัติที่ได้มาจากการฟัง  การคิดหรือการกระทำ จะได้เห็นว่า ความรู้ดั้งเดิมของมนุษจำกัดการรับรู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของเทพเจ้า มีเพียงพราหมณ์เท่านั้นที่สามารถประกอบพิธีกรรมบูชายัญ  เพื่อสื่อสารกับเทพเจ้าผ่านพิธีกรรมบูชายัญได้    เนื่องจากกฎหมายวรรณะตามจารีตประเพณีได้กำหนดสภาพบังคับไว้ กล่าวคือ ห้ามมิให้ประชาชนทุกวรรณะสมสู่กับคนต่างวรรณะ หรือปฏิบัติหน้าที่ของวรรณะอื่น    

         แม้ว่าเจ้าชายสิทธัตถะจะประสูติในวรรณะกษัตริย์และมีสิทธิและหน้าที่ปกครองอาณาจักรสักกะภายใต้กฎหมายวรรณะ แต่พระองค์ก็ทรงไม่สามารถประกอบพิธีกรรมบูชายัญได้ หากพระองค์ทรงตัดสินพระทัยที่จะบูชายัญเทพเจ้าพร้อมกับของมีค่าด้วยพระองค์เอง พระองค์ก็จะทรงกระทำผิดฐานละเมิดคำสอนของศาสนา  และกฎหมายวรรณะตามจารีตประเพณีอย่างร้ายแรง ในข้อหาฐานปฏิบัติหน้าที่ของวรรณะอื่นโดยมิชอบ  ดังนั้น พระองค์ก็จะทรงถูกพระพรหมลงโทษด้วยโดยให้สังคมขับไล่พระองค์ออกจากชุมชนตลอดชีวิต กลายเป็นจัณฑาลต้องใช้ชีวิตเร่ร่อนไปตลอดชีวิต   

           ด้วยเหตุนี้     พระองค์จึงทรงผนวชเป็นพระโพธิสัตว์สิทธัตถะเพื่อแสวงหาความรู้ในเรื่องนี้  พระองค์ทรงได้ศึกษา และปฏิบัติธรรมหลายรูปแบบมาเป็นเวลาหลายปี        จนกระทั่ง พระองค์ทรงค้นพบอริยมรรคมีองค์ ๘ และปฏิบัติธรรมจนตรัสรู้ความจริงขั้นปรมัตถ์ ซึ่งเป็นความรู้ในระดับอภิญญาทั้ง ๖  และพระองค์ทรงเห็นความจริงของชีวิตมนุษย์ มนุษย์ทุกคนมีดวงวิญญาณเป็นของตนเอง เมื่อทุกคนเกิดมาก็ต้องตาย  ดวงวิญญาณก็จะออกจากร่างไปเกิดในภพภูมิอื่น  เช่น สวรรค์  นรก   กลับมาเกิดในโลกมนุษย์  เป็นต้น  เมื่อกลับมาเกิดในภพภูมิมนุษย์  วิญญาณก็จะปฏิสนธิในครรภ์มารดา  หลังจากตั้งครรภ์ได้ ๙ เดือน มารดาก็ให้กำเนิดทารก มีสภาพบุคคลตามกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  เป็นต้น

                ๒.๒.วิธีการแสวงหาความรู้ของนักปรัชญา  

                    โดยทั่วไปแล้ว  มนุษย์ตามคำสอนเรื่อง "ขันธ์ห้า" ของพระพุทธเจ้านั้น  ชีวิตมนุษย์ประกอบด้วยร่างกายและจิตใจ  จิตใจของมนุษย์ใช้อายตนะภายในรับรู้สิ่งต่าง ๆ รอบตัวมนุษย์ในขอบเขตที่จำกัด  ยิ่งไปกว่านั้น  จิตใจมนุษย์ยังมีแนวโน้มที่จะอคติต่อผู้อื่นโดยแสดงความคิดเห็นเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง    เมื่อมีข้อสงสัยกี่ยวกับเรื่องใดเรื่องหนึ่ง มักจะยืนยันข้อเท็จจริงด้วยความเท็จแม้ว่าตนเองจะไม่มีความรู้จากประสบการณ์ชีวิตผ่านประสาทสัมผัส และสั่งสมไว้ในจิตใจของตนเองก็ตาม เช่น  การฆาตกรรม  ความผิดเกี่ยวกับทรัพย์ ความผิดฐานละเมิดต่อชีวิตและทรัพย์สินของผู้อื่น   เป็นต้น  

                 แม้ว่าอภิปรัชญาจะเป็นสาขาหนึ่งปรัชญา  แต่หน้าที่ของปรัชญาคือศึกษาปัญหาเกี่ยวกับความจริงของชีวิต   โลก ธรรมชาติและการดำรงอยู่ของเทพเจ้า โดยการอนุมานความรู้หรือคาดคะเนความจริงจากประสบการณ์ชีวิตของตนเอง   โดยใช้เหตุผล ซึ่งเป็นเครื่องมือของนักปรัชญาใช้ เพื่ออธิบายความจริงเกี่ยวกับความจริงของคำตอบของเรื่องใดเรื่องหนึ่ง          จนกระทั่งเชื่ออย่างมั่นใจว่าเป็นความจริง  แต่ข้อเท็จจริงที่ได้ยินมาเกี่ยวกับเทพเจ้านั้นป็นความรู้ที่อยู่เหนือการรับรู้ของมนุษย์    การค้นพบนี้เกิดขึ้นได้จากการตรวจสอบข้อเท็จจริงและรวบรวมหลักฐานจากคำให้การของพราหมณ์นิกายต่าง ๆ เป็นข้อมูลสำหรับวิเคราะห์โดยการอนุมานหรือคาดคะเนความจริง เพื่อพิสูจน์ความจริง   โดยใช้เหตุผลอธิบายความจริงของคำตอบในเรื่องมนุษย์และเทพเจ้าก็ตาม แต่เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะตรัสถามพราหมณ์ปุโรหิตถึงประวัติความเป็นมาของเทพเจ้านั้น ไม่มีใครตอบพระองค์ได้แสดงว่าพยานบุคคลเหล่านี้ ไม่มีความรู้เหนือขอบเขตประสาทสัมผัสเกี่ยวกับการมีอยู่ของเทพจริง จึงไม่สามารถใช้เหตุผลอธิบายความจริงของคำตอบประวัติความเป็นมาของเทพเจ้าได้ ทำให้เจ้าชายสิทธัตถะทรงสงสัยการมีอยู่ของเทพเจ้า จึงเป็นหน้าที่ของญาณวิทยาที่จะต้องหาคำตอบในเรื่องนี้โดยธรรมชาติแล้ว  

         ญาณวิทยาจะต้องศึกษาและตรวจสอบต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์ โครงสร้างความรู้ของมนุษย์   วิธิการของมนุษย์ในการแสวงหาความรู้  ความรู้ที่สมเหตุสมผลของมนุษย์     ดังนั้นญาณวิทยาจึงมีหน้าที่ตอบคำถามที่มนุษย์สงสัยว่า"เราจะรู้ความจริงได้อย่างไร?" ในปัญหาดังกล่าวนักปรัชญาเช่น  เจ้าชายสิทธัตถะ,   พระโคตมะพุทธเจ้า, เรอเน เดการ์ตส์  ได้ศึกษาการมาของความรู้ที่ถูกต้องคืออะไร? โดยการสร้างกระบวนการพิจารณาความจริง ขึ้นมาอยู่ในขอบเขตของญาณวิทยาทั้งหมด ๔  วิธีด้วยกันคือ   

           ๓.๑  วิธีแสวงหาความรู้จากความเชื่อของพราหมณ์      เมื่อผู้เขียนพิจารณาข้อเท็จริงจากหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬา ฯ  ได้ยินข้อเท็จจริงเบื้องต้นว่า  เมื่อชาวอนุทวีปเชื่อตามคำสอนของพราหมณ์อารยันในเรื่องการมีอยู่ของเทพเจ้าอย่างมั่นใจ มีพราหมณ์บางพวกสร้างทฤษฎีกำเนิดของโลกตามลัทธิอาจารย์ของตน เป็นการเชื่้อข้อเท็จจริงเรื่องการมีอยู่ของเทพเจ้าโดยปริยายว่าเป็นความจริง