ปัญหาญาณวิทยาเกี่ยวกับสาเหตุที่เจ้าชายสิทธัตถะทรงผนวช (ตอน๒)

Epistemological problems regarding reasons why Prince Siddhartha was ordained. (Episode2)

๑.บทนำ

               ชาวพุทธทั่วโลกเคยได้ยินเรื่องเล่าว่าเจ้าชายสิทธัตถะเสด็จออกจากพระนครกบิลพัสดุ์        เพื่อไปผนวชเป็นพระโพธิสัตว์ เพราะพระองค์ทรงเห็นนิมิต    ๔  ประการคือ ทรงเห็นคนแก่ คนเจ็บ คนตาย       และนักบวช เป็นต้น ซึ่งชาวพุทธส่วนใหญ่่ได้ยินเรื่องนี้          มาจากพระธรรมเทศนาของพระภิกษุนิกายเถรวาทและมหายานตามวัดต่าง  ๆ  ทั่วโลก        ซึ่งพระภิกษุเหล่านี้ได้อธิบายถึงสาเหตุที่เจ้าชายสิทธัตถะผนวชเป็นพระโพธิสัตว์    ซึ่งเป็นเรื่องเล่าที่ชาวพุทธได้ยินกันมาตั้งแต่สมัยพุทธกาลจวบจนปัจจุบัน เป็นเวลากว่า ๒,๖๐๐ ปี   เมื่อชาวพุทธได้ฟังความจริงของเรื่องนี้แล้ว      ต่างก็ยอมรับโดยปริยายไม่สงสัยอีกต่อไป    อาจเป็นเพราะชาวพุทธมีความศรัทธาในพระรัตนตรัยคือพระพุทธ พระธรรมและพระสงฆ์ เป็นที่พึ่งอันประเสริฐ   เชื่อว่าการทำบุญด้วยการให้ทาน รักษาศีลและเจริญภาวนานั้น เพียงพอแก่ชีวิต    เมื่อทำความดี แล้วได้รับผลดีตอบแทน       เมื่อตายไปแล้ว ดวงวิญญาณจะไปสวรรค์ เมื่อเกิดเป็นมนุษย์  ก็จะสามารถปฏิบัติธรรมตามอริยมรรคมีองค์ ๘  ได้บรรลุธรรม คือ ปัญญาญาณระดับอภิญญา  ๖  เป็นต้น

               ในยุคทองของศาสนาพราหมณ์    ทุกแคว้น  (country)ในอนุทวีปอินเดีย  มีอำนาจอธิปไตยเป็นของตนเอง   มีระบบการปกครองแบบสามัคคีธรรม โดยทุกประเทศแบ่งประชาชนออกเป็น    ๔ วรรณะ  คือวรรณะพราหมณ์  วรรณะกษัตริย์  วรรณะแพศย์    และวรรณะศูทร              เรียกอีกอย่างหนึ่งว่ารัฐศาสนาพราหมณ์  (Brahmanic Religion State )  โดยการนำความรู้จากศาสนาพราหมณ์บัญญัติเป็นกฎหมายวรรณะโดยเฉพาะความรู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของเทพเจ้า เช่น   พระพรหมที่สร้างมนุษย์จากร่างกายของพระองค์เอง และสร้างวรรณะให้มนุษย์ที่พระพรหมสร้างขึ้น เพื่อปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเกิดมา      สิ่งนี้จะช่วยให้ผู้คนดำเนินชีวิตด้วยความหวัง เพราะศรัทธาในเทพเจ้าหลายองค์  สามารถช่วยให้ผู้คนหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานได้   โดยการบูชายัญของพราหมณ์ในวัดต่าง ๆ ทั่วอนุทวีปอินเดีย  

                อย่างไรก็ตาม      เมื่อคำสอนของพราหมณ์จึงถูกบัญญัติขึ้นทั้งคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะ     ก็ทำให้เกิดการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างร้ายแรง    เมื่อมีการบัญญัติกฎหมายวรรณะ  ประชาชนต้องปฏิบัติตามกฎหมายอย่างเคร่งครัด     กล่าวคือห้ามมีเพศสัมพันธ์กับผู้คนวรรณะอื่นและการทำหน้าที่ของวรรณะอื่น        อย่างไรก็ตาม พวกเขาเป็นปุถุชนที่ขาดการศึกษา       จึงไม่มีศรัทธาต่อตนเองว่าทักษะความสามารถในการเรียนเท่าเทียมคนอื่นได้          ไม่มีความพากเพียรในการศึกษาหาความรู้ต่าง    ๆ   ไว้เป็นความรู้ติดตัวไปใช้ในการดำเนินชีวิต   จึงไม่มีสติระลึกถึงความรู้ไปใช้ในชีวิตประจำวัน  ไม่มีสมาธิแน่วแน่ในการทำงานให้บรรลุเป้าหมายของชีวิต และขาดปัญญาหยั่งรู้ความจริงของชีวิตที่ว่า     หากพวกเขากระทำความผิดต่อคำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะ     พวกเขาจะถูกลงโทษโดยสังคม  พวกเขาถูกตัดขาดจากสถานะทางสังคมดั้งเดิมของพวกเขา   ที่เคยมีตามสิทธิและหน้าที่ของกฎหมายวรรณะ      โดยอ้างว่าพระพรหมลงโทษพวกเขาซึ่งเรียกว่า "พรหมทัณฑ์" พวกเขาถูกขับออกจากสังคมเดิมตลอดชีวิต 

            ในสมัยพระพุทธเจ้า     พระองค์ทรงเป็นตัวอย่างให้มนุษย์รู้จักพัฒนาศักยภาพชีวิตของตนเอง     เพื่อบรรลุถึงความจริงขั้นปรมัตถ์ซึ่งเป็นความรู้ที่อยู่นอกเหนือขอบเขตการรับรู้ของมนุษย์ พระพุทธเจ้าทรงค้นพบวิธีพิจารณาความจริงของความจริงที่สมมติขึ้น     และการปฏิบัติอริยมรรคมีองค์ ๘  เพื่อบรรลุถึงความจริงขั้นปรมัตถ์ของชีวิตในยุคหลังพุทธกาล           เมื่อพระเจ้าอโศกมหาราชทรงส่งพระธรรมทูตจากราชอาณาจักรโมริยะ  ไปเผยแผ่พระพุทธศาสนาในโลกตะวันตกนักปรัชญาตะวันตก ได้นำความรู้ทางพระพุทธศาสนาไปบูรณการ (Integrate) กับปรัชญาตะวันตกโดยเฉพาะการใช้เหตุผลทางพุทธศาสนา  เพื่ออธิบายความรู้อยู่เหนือการรับรู้ของมนุษย์ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า     เพื่ออธิบายความจริงที่อยู่เหนือการมีอยู่ของเทพเจ้า  อย่างไรก็ตาม สังคมในโลกตะวันตกยังคงมืดมนอยู่   เพราะนักปรัชญาตะวันตกใช้หลักการใช้เหตุผลในพระพุทธศาสนา       เพื่ออธิบายความจริงของชีวิตมนุษย์และสร้างความเข้าใจที่สมเหตุสมผลเกี่ยวกับปรัชญาตะวันตก    แต่การใช้เหตุผลนั้นเป็นเพียงทฤษฎีความจริงเท่านั้น     เมื่อชาวตะวันตกไม่มีการปฏิบัติตามมรรคมีองค์ ๘  เพื่อเข้าถึงความจริงขั้นปรมัตถ์การศึกษาหลักการใช้เหตุผลทางปรัชญา              เป็นการศึกษาภาคทฤษฎีมิใช่หลักปฏิบัติเพื่อเข้าถึงความจริง     พวกเขาก็ไม่สามารถบรรลุความจริงแห่งชีวิตได้          ผู้คนในโลกตะวันตกจึงยังคงดำเนินชีวิตอยู่ในความมืดมนต่อไป            

             ในยุคของวิทยาศาสตร์บริสุทธิ์   เมื่อการใช้เหตุผลในปรัชญาตะวันตกนำไปสู่ความเจริญรุ่งเรืองของการคิดแบบมีเหตุผล  แต่การคิดแบบมีเหตุผลของนักปรัชญาและนักตรรกะในเรื่องใดเรื่องหนึ่งก็ตาม ก็คือการแสดงแนวคิดเกี่ยวกับความจริง           โดยปฏิภาณของตนตามหลักเหตุผลและการคาดคะเนความจริงเท่านั้น    แต่การใช้เหตุผลของนักปรัชญาและนักตรรกะนั้น    บางครั้งอาจใช้เหตุผลถูกบ้าง   บางครั้งอาจใช้เหตุผลผิดบ้าง   บางครั้งอาจใช้เหตุผลเป็นอย่างนั้น     บางครั้งอาจใช้เหตุผลเป็นอย่างนี้ เป็นต้น            ทั้งนี้เนื่องจากนักปรัชญาและนักตรรกะซึ่งเป็นมนุษย์มีธรรมชาติของอายตนะภายในร่างกาย  ซึ่งมีข้อจำกัดในการรับรู้สิ่งต่าง ๆ   นอกจากนี้ มนุษย์ยังมีอคติต่อผู้อื่นเนื่องจากความไม่รู้   ความกลัว  ความเกลียดชัง  และความรัก   เป็นต้น พวกเขามักจะยืนยันในข้อเท็จจริงเพื่อเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ชีวิตของพวกเขาจึงมืดมน    ขาดความสามารถในการใช้เหตุผลเพื่ออธิบายความจริงในเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้    

             เมื่อนักปรัชญาอินเดียโบราณ       มักจะอธิบายความจริงตามปฏิภาณของตนเอง การใช้เหตุผลของพวกเขาอาจผิดบ้าง  อาจถูกบ้างก็ได้ เป็นต้น   เมื่อยุคทองของศาสนาพราหมณ์เป็นยุคความเชื่อในการมีอยู่ของเทพเจ้าและผู้คนยอมรับความจริงโดยปริยาย  โดยไม่มีเหตุที่พวกเขาจะสงสัยข้อเท็จจริงในเรื่องนี้ต่อไป        แต่คำสอนของศาสนาพราหมณ์และกฎหมายวรรณะ        ซึ่งห้ามการแต่งงานข้ามวรรณะและปฏิบัติหน้าที่ของวรรณะอื่นได้กำหนดมีบทลงโทษตามกฎหมายวรรณะเรียกว่า "พรหมทัณฑ์" แก่ผู้กระทำความผิดตลอดชีวิต พวกเขาต้องเสียสิทธิและหน้าที่ตามวรรณะเดิมของตน      พวกเขาไม่สามารถกลับคืนสู่สถานะเดิมในสังคมได้        ที่สำคัญกฎหมายวรรณะให้อำนาจแก่คนในสังคมตรวจสอบซึ่งกันและกัน     ส่งผลให้เกิดการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างร้ายแรง        ส่งผลให้เกิดการลงโทษผู้กระทำผิดและมีคนไร้บ้่านจำนวนมากคนเหล่านี้ถูกเรียกว่า "จัณฑาล"    เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะทรงเห็นปัญหาของพวกจัณฑาลที่ต้องเผชิญกับวิบากกรรมของชีวิต    ต้องอยู่บนท้องถนน  แม้จะอยู่ในวัยชรา เจ็บป่วย ตายข้างถนน  เพราะความเชื่อทางศาสนา และกฎหมายวรรณะ     

                       การสร้างเครื่องมือวิทยาศาสตร์  เมื่อมนุษย์บางคนเป็นนักปรัชญา,  นักตรรกะมีอายตนะภายในร่างกายมีข้อจำกัดในการรับรู้สิ่งต่าง ๆ  และมีคติต่อผู้อื่น   ทำให้ชีวิตมนุษย์เต็มไปด้วยความมืดมน   จึงขาดปัญญาหยั่งรู้ความจริงของสิ่งต่าง ๆ       จึงไม่สามารถคิดในการใช้เหตุผลเพื่ออธิบายความจริงของสิ่งต่างๆ     ได้อย่างสมเหตุสมผล เช่น ดวงดาวที่อยู่ไกลออกไป       นักวิทยาศาสตร์สามารถเอาชนะข้อจำกัดของอายตนะภายในร่างกายของตนเองในการรับรู้ความจริงของดวงดาวที่อยู่ห่างไกลออกได้      โดยการสร้างกล้องโทรทรรศน์ขึ้นมาใช้ในการตรวจสอบข้อเท็จจริงและรวบรวมหลักฐาน  เพื่อพิสูจน์ความจริงในเรื่องนั้น  ๆ ต่อไป      หรือสร้างกล้องจุลทรรศน์ขึ้นเพื่อดูเชื้อโรคที่เล็กที่สุด  ทำให้ขอบเขตความรู้ทางวิทยาศาสตร์กว้างขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด    และแยกเนื้อหาเหล่านั้น            ออกเพื่อสร้างสาขาการศึกษาใหม่   ๆ  มากมาย ผลงานวิจัยจำนวนมากที่ได้รับการวิจัยมาก่อน และมีคุณค่าต่อการพัฒนาสังคม ยังคงได้รับการอนุรักษ์ไว้   แต่ไม่สามารถสืบสานและต่อยอดความรู้ให้เป็นประโยชน์มากขึ้นได้  

             ในยุคต่อ ๆ มานักวิทยาศาสตร์ได้พัฒนาวิทยาศาสตร์ประยุกต์เพื่อสร้างเทคโนโลยี่คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ต       เพื่อสนองความอยากรู้ของคนทั่วโลก  ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในวัฒนธรรมของการใช้ชีวิต       และเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานของมนุษย์ด้วยการใช้เทคโนโลยี่คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ต เข้ามาช่วยจัดการและจัดเก็บข้อมูลต่าง ๆ   อีกทั้งสามารถดึงข้อมูลมาใช้ให้เกิดประโยชน์ได้มากขึ้น  รวดเร็วและแม่นยำตามวัตถุประสงค์ของการทำงานที่ตั้งไว้ในระบบ เมื่อความรู้ทางวิชาการของโลกเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก          เราได้เห็นข้อจำกัดของความรู้ของมนุษย์ในแต่ละยุคสมัยซึ่งจะต้องพัฒนาปฏิรูปให้เหมาะสมกับสังคมมนุษย์ที่เปลี่ยนไป เกิดจากความเห็นของมนุษย์ที่เรียกว่า "มโนกรรม"     ทำให้เกิดการกระทำโดยใช้คำพูดที่เรียกว่า "วจีกรรม"และการกระทำโดยใช้ร่างกายที่เรียกว่า "กายกรรม"     ต่อมาเมื่อความรู้ทางวิทยาศาสตร์ก้าวหน้าไปมาก วิศวกรคอมพิวเตอร์ก็ได้คิดค้นนวัตกรรมใหม่  ๆ   โดยสร้างแอปพลิเคชั่นขึ้นเพื่อเผยแพร่ความรู้ในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณและพระไตรปิฎกฉบับหลวง         เพื่อช่วยให้ผู้ศึกษาพระไตรปิฎกได้ง่ายขึ้น            เพียงพิมพ์คำศัพท์บางคำลงในแอปพลิเคชั่นของพระไตรไตรปิฎกเท่านั้น     สามารถค้นหาข้อเท็จจริงที่เราต้องการศึกษาในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณ์หลายเล่มได้อย่างง่ายดายขึ้น    โดยไม่จำเป็นที่เราต้องอ่านพระไตรปิฎกทุกเล่มอีกต่อไป ไม่ว่า จะเป็นข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการเมือง เศรษฐกิจ  สังคม      ศาสนาพราหมณ์       ความเชื่อเกี่ยวกับการมีอยู่ของเทพเจ้าและพิธีบูชายัญที่เกิดขึ้นในสมัยอินเดียโบราณนั้นอย่างชัดเจน      ไม่จำเป็นต้องอ่านพระไตรปิฎกทั้ง  ๔๕ เล่ม และอรรถกถา ๙๑ เล่มอีกต่อไป                 

๒.ญาณวิทยาเป็นสาขาหนึ่งของปรัชญา  

                  โดยทั่วไป     มนุษย์ทุกคนมีอายตนะภายในร่างกายของตนเองมีข้อจำกัดในการรับรู้และมนุษย์มักมีอคติต่อกัน       ทำให้ชีวิตมนุษย์มืดมน ขาดปัญญาหยั่งรู้ความจริงในการคิดโดยใช้เหตุผลในการอธิบายความจริงของความรู้ในเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้  อย่างสมเหตุสมผล เมื่อมนุษย์บางคนเป็นนักตรรกะ  เป็นนักปรัชญา มักจะแสดงความเห็นในเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่คนในสังคมสงสัย     ตามปฏิภาณของตนเองตามหลักเหตุผล และคาดคะเนความจริง   นักตรรกะและนักปรัชญามักใช้เหตุผลในการอธิบายความจริงในเรื่องใดเรื่องหนึ่งนั้น บางครั้งถูกบ้าง  บางครั้งผิดบ้าง   บางครั้งอาจเป็นอย่างนั้น   บางครั้งเป็นอาจเป็นอย่างนี้บ้าง เป็นต้น    เมื่อข้อเท็จจริงของคำตอบไม่ชัดเจนว่ามีความเป็นมาอย่างไร   วิญญูชนเห็นว่าเหตุผลของคำตอบไม่น่าเชื่อถือ  ไม่สามารถยืนยันความจริงได้  คำตอบในเรื่องนั้นไม่สามารถยอมรับว่าเป็นความรู้ที่แท้จริงในเรื่องนั้นได้       

             นักปรัชญามีความสนใจในศึกษาเกี่ยวกับต้นกำเนิดของความรู้ของมนุษย์     โครงสร้างของความรู้ของมนุษย์    วิธีพิจารณาความจริงในการแสวงหาความรู้   ความสมเหตุสมผลของความรู้ที่มนุษย์สร้างขึ้น เป็นต้น           จึงเป็นหน้าที่ของญาณวิทยาสร้างวิธีพิจารณาความจริง  โดยการอนุมานความรู้จากหลักฐานต่าง ๆ      เพื่อหาเหตุผลมาอธิบายคำตอบในปัญหาที่เกิดขึ้นว่า"       เราจะรู้ได้อย่างไรว่าข้อเท็จจริงที่เราได้ยินเป็นเรื่องจริง?"    มีมาตรฐานใดบ้างที่กำหนความรู้ของมนุษย์ว่าข้อเท็จจริงใดเป็นจริงหรือเท็จ ?   ความรู้ของมนุษย์คืออะไร ? ลักษณะเฉพาะของความรู้ของมนุษย์คืออะไร   ?     จำแนกเป็นเชิงอัตนิยมหรือปรนัยนิยม         เราจะสร้างความรู้ได้อย่างไร ?  ปัจจัยใดที่สร้างความรู้ขึ้น?  ในปัญหานี้ นักปรัชญาหลายคนได้ค้นพบวิธีแสวงหาความรู้ที่เป็นสากล        ซึ่งทุกคนสามารถใช้เพื่อแสวงหาความจริงได้ผลลัพท์อย่างเดียวกัน     โดยสร้างองค์ความรู้เกี่ยวกับกระบวนการพิจารณาความจริงในรูปแบบต่าง ๆ    โดยการอนุมานความรู้จากหลักฐาน เพื่อหาเหตุผลอธิบายความจริงในเรื่องนั้นในขอบเขตของญาณวิทยา  เป็นต้น 

๒.๑.ต้นกำเนิดของความรู้ของมนุษย์   

                     โดยทั่วไป   ความรู้เกี่ยวกับปรัชญา      พระพุทธศาสนาและวิทยาศาสตร์เป็นของมนุษย์   แม้เราจะยอมรับความจริงโดยปริยายว่า บุคคลนี้คือนักปรัชญา พระพุทธเจ้าและนักวิทยาศาสตร์ มีวิชาความรู้ในสาขานั้นจริง       แต่มนุษย์เป็นสิ่งไม่เที่ยง ความรู้สั่งสมอยู่ในจิตใจก็จะสูญหายไปพร้อมความตายของผู้นั้น   เมื่อกลับมาเกิดใหม่พร้อมกับความไม่รู้        เพราะสภาพสังคมที่เกิดมานั้นเปลี่ยนไปจนหมดสิ้นแล้ว ปัญหาว่า "เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นความจริง?"     จุดเริ่มต้นความรู้ของมนุษย์นั้น       เกิดขึ้นเมื่อจิตใจของมนุษย์อาศัยร่างกายของตนเองรับรู้เรื่องต่าง   ๆ ที่เป็นวัตถุต่าง ๆ เช่น ภูเขา แม่น้ำ อาคารบ้านเรือน รถยนต์ และนามธรรมซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่มีรูปร่างเช่นกลิ่นต่าง  ๆ คลื่นวิทยุ เสียงต่าง ๆคลื่นอินเตอร์เน็ต เป็นต้น

                 สิ่งเหล่านี้ผ่านเข้ามาในชีวิตของตนเองแต่ธรรมชาติของจิตมนุษย์เป็นสิ่งที่ไม่มีรูปร่างจึงไม่สามารถเก็บวัตถุที่มีรูปร่างหรือนามธรรมไม่มีรูปร่างไว้ในจิตของตนเองได้    เว้นแต่จะเก็บอารมณ์ของเรื่องราวต่างๆ  ของสิ่งเหล่านั้นสั่งสมอยู่ในจิตใจของตน    แต่ธรรมชาติของจิตมนุษย์         เมื่่่่อรับรู้สิ่งใดมักจะวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้จากอารมณ์ของข้อเท็จจริงที่มีอยู่ในจิตใจของตนนั้น        เพื่อหาเหตุผลมาอธิบายความจริงของคำตอบในเรื่องนั้นแล้ว      หากข้อเท็จจริงใดที่จิตใจของตนเองรับรู้นั้นเป็นเรื่องที่น่ายินดีก็เกิดสุขเวทนา  ถ้าเรื่องที่จิตรับรู้นั้นไม่น่ายินดีก็เกิดทุกขเวทนา  ดังนั้น ต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์มีจุดเริ่มต้นเมื่อจิตมนุษย์รับรู้เรื่องราวต่าง       ๆ ผ่านอวัยวะอินทรีย์ทั้ง ๖ ส่วนมีทั้งสิ่งที่มีรูปร่างและนามธรรม   เมื่อจิตของมนุษย์เป็นสิ่งที่ไม่มีรูปร่างจึงไม่สามารถรับรู้สิ่งที่มีรูปร่างและนามธรรมที่เป็นคลื่นวิทยุ คลื่นไฟฟ้า เป็นต้น  มาเก็บไว้ในจิตใจของตนเองได้ เว้นแต่อารมณ์เรื่องราวต่าง ๆ       ของสิ่งที่ไม่มีรูปร่างและพลังงานต่าง ๆ ไว้เป็นหลักฐานทางอารมณ์ไว้ในจิตของตนเองเท่านั้น     เมื่อจิตวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้จากหลักฐานหรือข้อมูล   เพื่อหาเหตุผลอธิบายความจริงของเรื่องนั้นเหตุผลอธิบายความจริงของคำตอบถือว่า  เป็นความรู้ของมนุษย์คนนั้นดังนั้น           จิตมนุษย์จึงเป็นต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์ทุกสาขาวิชาเป็นต้น 

๒.๒.โครงสร้างความรู้ของมนุษย์    

            โดยทั่วไปเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาเข้าในชีวิตมนุษย์นั้นมีทั้งข้อเท็จจริง ซึ่งเป็นเรื่องจริง   เช่น มนุษย์ทุกคนเกิดมาต้องตายซึ่งเป็นกฎธรรมชาติเกี่ยวกับชีวิตของมนุษย์ทุกคน  และข้อเท็จจริงที่เป็นเท็จนั้น ซึ่งเป็นองค์ความรู้ที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อหลอกลวงผู้อื่นเพื่อให้ได้มาซึ่งชีวิตและทรัพย์สินของผู้อื่นด้วยเจตนาทุจริต เมื่อมนุษย์เกิดมามีความไม่รู้    เนื่องจากมนุษย์มีข้อจำกัดของอายตนะภายในร่างกายในการรับรู้สิ่งต่าง ๆ   ที่เกิดขึ้นในชีวิต      จึงไม่สามารถรับรู้ข้อเท็จจริงในเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นได้ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นบนโลกมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นความรู้ระดับประสาทสัมผัส หรือความรู้ที่อยู่เหนือขอบเขตประสาทสัมผัสของมนุษย์  มนุษย์จำเป็นต้องแสวงหาความรู้มาสั่งสมอยู่ในจิตใจของตนเอง เพื่อให้ติดตามชีวิตไปยังที่ต่าง ๆ เพื่อใช้ความรู้นั้นเป็นหลักพิจารณาความจริงในเรื่องต่างๆเพื่อแก้ไขปัญหาต่าง ๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของตนเอง เป็นต้น มีปัญหาที่ต้องพิจารณาว่าความรู้คืออะไร?ในเรื่องนี้เมื่อผู้เขียนศึกษาหลักฐานในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานพ.ศ.๒๕๕๔ ได้ให้ความหมายของคำว่า "ความรู้"ไว้ว่า ความรู้ของมนุษย์คือสิ่งที่สั่งสมอยู่ในจิตใจของมนุษย์ มาจากการศึกษาเล่าเรียน การค้นคว้าหรือประสบการณ์รวมทั้งความสามารถเชิงปฏิบัติและทักษะเช่นความรู้เรื่องประวัติศาสตร์สิ่งที่ได้รับมาจากการได้ยิน การฟัง การคิดหรืือการปฏิบัติเช่นความรู้เรื่องสุขภาพ ความรู้เรื่องนิทานพื้นบ้าน เป็นต้น  ดังนั้นโครงสร้างความรู้ของมนุษย์เราสามารถองค์ประกอบเพื่อพิจารณาดังนี้         

๒.๑ มนุษย์                                                                                    ๒.๒ กระบวนการพิจารณาความจริงของความรู้                        ๒.๓ สิ่งที่สั่งสมอยู่ในจิตมนุษย์  

ติดตามปัญหาญาณวิทยาเกี่ยวกับสาเหตุที่เจ้าชายสิทธัตถะทรงผนวช  (ตอน๓)