๒.ต้นกำเนิดแห่งความรู้ของมนุษย์เกี่ยวกับการผนวชของเจ้าชายสิทธัตถะ

The origins of Human Knowledge  regarding Prince Siddhartha was ordained

๑.บทนำ

                ชาวพุทธทั่วโลกต่างได้ยินเรื่องราวการเสด็จออกจากพระนครกบิลพัสดุ์ของเจ้าชายสิทธัตถะเพื่อผนวชเป็นพระโพธิสัตว์    หลังจากพระองค์ทรงเห็นนิมิต    ๔   ประการคือ คนชรา  คนป่วย   คนตาย             และนักบวช   เป็นต้น  ชาวพุทธส่วนใหญ่่ทราบเรื่องนี้     จากพระธรรมเทศนาของพระภิกษุเถรวาทและมหายานในวัดต่าง ๆ ทั่วโลก พระภิกษุเหล่านี้ได้อธิบาย        ถึงเหตุผลในการผนวชของเจ้าชายสิทธัตถะเป็นพระโพธิสัตว์     ซึ่งเป็นเรื่องราวที่ได้ยินกันมาตั้งแต่สมัยพุทธกาลจนถึงปัจจุบันเป็นระยะเวลากว่า ๒,๖๐๐ ปี      เมื่อชาวพุทธได้ทราบความจริงของเรื่องนี้พวกเขาก็ยอมรับโดยปริยายว่าเป็นจริงโดยไม่มีข้อสงสัยข้อเท็จจริงในเรื่องนี้อีกต่อไป      ซึ่งอาจเป็นเพราะชาวพุทธมีความศรัทธาในพระรัตนตรัยอันได้แก่ พระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์       เป็นที่พึ่งสูงสุดพวกเขาเชื่อว่า การทำบุญด้วยการให้ทาน    รักษาศีล   และเจริญภาวนานั้น  ก็เพียงพอสำหรับชีวิตแล้ว      เมื่อสั่งสมบุญไว้ในจิตใจแล้ว  เมื่อตายไปแล้ว วิญญาณจะไปสู่ภพภูมิที่ดี      เมื่อได้เกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง      พวกเขาสามารถปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘  อันประเสริฐได้จนกระทั่งบรรลุธรรมคือ  อภิญญา  ๖ ประการ   เป็นต้น

                   เมื่อเราศึกษาประวัติศาสตร์ของอาณาจักรสักกะ      จากหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย      เราจะค้นพบความจริงในเบื้องต้นว่าในยุคก่อนพุทธกาล           แคว้นสักกะหรือประเทศสักกะ  (country)   มีอำนาจอธิปไตยของตนเอง  และปกครองภายใต้ระบบสามัคคีธรรม        ตามที่ระบุไว้ในกฎหมายวรรณะ  ขนบธรรมเนียม  และจารีตประเพณี  อาณาจักรสักกะแบ่งประชาชนออกเป็น  ๔ วรรณะ ได้แก่   วรรณะพราหมณ์  วรรณะกษัตริย์  วรรณะแพศย์ และวรรณะศูทร    ในขณะนั้น อาณาจักรต่าง ๆ     ในอนุทวีปอินเดีย   ล้วนเป็น  "รัฐศาสนาพราหมณ์"  (Brahmanical Religion State )  

                   ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า ในเวลานั้นพราหมณ์ ซึ่งเป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญาเป็นที่เคารพนับถือและไว้วางใจจากทุกชนชั้นวรรณะ พวกเขาจึงมีอิทธิพลทางการเมือง         ทำให้สามารถนำความรู้จากคัมภีร์พระเวทของศาสนาพราหมณ์     มาประยุกต์ใช้บัญญัติกฎหมายวรรณะ  ขนบธรรมเนียม  และจารีตประเพณี   โดยเฉพาะอย่างยิ่งความรู้เกี่ยวกับการดำรงอยู่ของเทพเจ้า   พราหมณ์สอนว่าพระพรหมทรงสร้างมนุษย์จากพระวรกายของพระองค์เอง  และสร้างวรรณะให้แก่พวกเขาที่พระพรหมสร้างขึ้น     เพื่อปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะของตนได้ สิ่งนี้ทำให้ผู้คนมีความหวังในชีวิตอยู่     เพราะศรัทธาในเทพเจ้าหลายองค์           สามารถช่วยให้พวกเขาหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานได้ด้วยการบูชายัญของพราหมณ์ในวัดต่าง ๆทั่วทั้งอนุทวีปอินเดีย  

                    อย่างไรก็ตาม   เมื่อคำสอนของพราหมณ์ ถูกบัญญัติเป็นกฎหมายวรรณะ  ประเพณีและขนบธรรมเนียมแล้ว     ประชาชนก็มีหน้าที่ตามกฎหมายที่จะต้องปฏิบัติตาม          โดยมีเงื่อนไขว่าห้ามบุคคลมีเพศสัมพันธ์กับบุคคลต่างวรรณะ   และปฏิบัติหน้าที่ต่างวรรณะ อย่างไรก็ตาม  เมื่อผู้คนมีอายตนะภายในที่จำกัดในการรับรู้  และมีอคติต่อผู้อื่นเนื่องจากความไม่รู้ของตนเอง             ชีวิตของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความมืดมน        พวกเขาจึงขาดปัญญาที่จะเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์         จึงไม่สามารถใช้เหตุผลอธิบายความจริงของชีวิตอย่างถูกต้องได้ 

                 ดังนั้น    เมื่อชาวสักกะขาดความตระหนักรู้ในการนำความรู้ไปใช้ในชีวิตประจำวันได้        ขาดความุ่งมั่นในการทำงานให้บรรลุเป้าหมาย  และขาดปัญญาที่จะเข้าใจในความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์      เมื่อพวกเขายึดติดกับอารมณ์ของโลกจนตกหลุมรักผู้คนต่างวรรณะ  เมื่อชีวิตของพวกเขาเต็มไปด้วยความมืดมน    เมื่อพวกเขาจึงขาดปัญญาเข้าใจหลักศีลธรรมอันดีงามของชาวสักกะ  และกฎหมายวรรณะ   ขนบธรรมเนียมและประเพณี              พวกเขากระทำความผิดต่อคำสอนของศาสนาพราหมณ์ และกฎหมายวรรณะด้วยความไม่รู้ของตนเอง   พวกเขาจะถูกลงโทษโดยสังคม          พวกเขาต้องเสียสิทธิ เสรีภาพและหน้าที่ตามกฎหมายวรรณะไปตลอดชีวิต ไม่อาจกลับคืนสู่สถานะเดิมทางสังคม โดยคนในสังคมอ้างว่าพระพรหมลงโทษ

                    ในสมัยพุทธกาล     พระองค์ทรงเป็นแบบอย่างให้มนุษย์เรียนรู้วิธีพัฒนาศักยภาพชีวิตของตนเอง     เพื่อบรรลุสัจธรรมสูงสุดอันเป็นความรู้ที่เหนือความเข้าใจของมนุษย์     พระพุทธเจ้าทรงค้นพบวิธีพิจารณาความจริงที่สมมติขึ้น และวิธีพิจารณาความจริงขั้นปรมัตถ์ด้วยการปฏิบัติตามหลักอริยมรรคมีองค์ ๘  เพื่อบรรลุถึงความจริงขั้นปรมัตถ์ของชีวิต    ในยุคหลังพุทธกาล  พระเจ้าอโศกมหาราชทรงส่งพระธรรมทูตต่างประเทศจากราชอาณาจักรโมริยะ     ไปเผยแผ่พระพุทธศาสนาไปยังโลกตะวันตก        นักปรัชญาตะวันตกได้บูรณาการหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาเข้ากับปรัชญาตะวันตก        โดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้เหตุผลทางพุทธศาสนา   ซึ่งเป็นเครื่องมือที่พระพุทธเจ้าทรงใช้ในการอธิบายสัจธรรมสูงสุดของชีวิตมนุษย์  พระองค์ทรงตรัสรู้นั้น     ไปใช้ในการอธิบายความจริงของการมีอยู่ของเทพเจ้า  เป็นต้น

      อย่างไรก็ตาม สังคมในโลกตะวันตกยังคงมืดมน  เพราะนักปรัชญาตะวันตกใช้เหตุผลทางพระพุทธศาสนา   เพื่ออธิบายความจริงของชีวิตมนุษย์     และสร้างความเข้าใจในความจริงที่อยู่เหนือความเข้าใจของมนุษย์ นั่นคือ การมีอยู่ของเทพเจ้าจากมุมมองของนักปรัชญาตะวันตก  อย่างไรก็ตาม   เหตุผลดังกล่าวเป็นทฤษฎีแห่งสัจธรรมเท่านั้น      เมื่อชาวตะวันตกไม่ได้ปฏิบัติตามมรรคมีองค์ ๘      เพื่อเข้าถึงความจริงขั้นปรมัตถ์แล้ว         การศึกษาการใช้เหตุผลเชิงปรัชญานั้นเป็นการศึกษาเชิงทฤษฎีเท่านั้น ไม่ใช่การปฏิบัติเพื่อเข้าถึงสัจธรรมของชีวิต  พวกเขาไม่สามารถบรรลุถึงความจริงของชีวิตได้ ดังนั้น ผู้คนในโลกตะวันตกจึงยังคงดำรงชีวิตอยู่ในความมืดมนต่อไป

              ในสมัยอินเดียโบราณ    พราหมณ์บางคนเป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญา     มักอธิบายความคิดเห็นเกี่ยวกับความจริงของตนโดยใช้เหตุผลและคาดคะเนความจริง    การให้เหตุผลของพวกเขาบางครั้งก็ถูกต้องในการอธิบายความจริง บางครั้งก็ไม่ถูกต้อง   บางครั้งพวกเขาก็อธิบายความจริงด้วยวิธีนี้      บางครั้งก็แบบนั้น    เมื่อเหตุผลเกี่ยวกับความจริงของคำตอบของนักตรรกศาสตร์หรือนักปรัชญาคลุมเครือและไม่ชัดเจน         วิญญูชนเช่นเจ้าชายสิทธัตถะแห่งราชวงศ์ศากยะ หรือพระพุทธเจ้าจะทรงไม่เชื่อความคิดเห็นของพราหมณ์  ซึ่งเป็นนักตรรกะหรือนักปรัชญาในเรื่องดังกล่าว        และจะไม่ยอมรับความคิดเห็นของพราหมณ์ ว่าเป็นความรู้ที่แท้จริงในเรื่องดังกล่าว          ยกตัวอย่างเช่นเจ้าชายสิทธัตถะทรงได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับ "จัณฑาล"     ถูกพระพรหมลงโทษตามกฎหมายวรรณะและจารีตประเพณีแล้ว      จัณฑาลเหล่านี้ถูกบังคับให้เร่ร่อนไปตามท้องถนนในนครใหญ่ไปตลอดชีวิต   พระองคทรงไม่ได้เชื่อทันทีว่า เรื่องราวนี้เป็นความจริง         พระองค์ทรงสงสัย  ข้อเท็จจริงของเรื่องนี้       พระองค์จึงทรงสืบหาข้อเท็จจริงและรวบรวมหลักฐานต่าง ๆ    เช่นคำให้การของพยานจากพราหมณ์นิกายต่าง ๆ ที่อ้างว่าสื่อสารกับเทพเจ้าเป็นประจำผ่านพิธีบูชายัญ เพื่อขอพรให้ความปรารถนาของมนุษย์       อย่างไรก็ตามเมือพระองค์ทรงซักถามถึงที่มาของพระพรหมก็ไม่มีใครสามารถตอบได้  เป็นต้น       

                  ในยุคหลังพุทธกาล เมื่อวิธีการให้เหตุผลของพระพุทธเจ้าซึ่งเป็นเครื่องมือของนักปรัชญาและนักตรรกะชาวอินเดียโบราณ  ได้ถูกเผยแผ่ไปโลกตะวันตกผ่านพระธรรมทูตต่างประเทศแห่งราชอาณาจักรโมริยะและการเผยแผ่ศาสนาคริสต์ของบาทหลวงชาวตะวันตก    ไปยังตะวันออกไกล     พวกเขาเขียนจดหมายเหตุเล่าถึงอุปสรรคการเผยแผ่คำสอนของศาสนาคริสต์ในดินแดนต่าง ๆ ทั่วโลก         บันทึกเรื่องราวเหล่านั้น   โดยเฉพาะคัมภีร์พระพุทธศาสนาไปยังประเทศของพวกเขา เพื่อพัฒนาความรู้เหล่านั้นไปพัฒนาเป็นความรู้ของพวกเขา      โดยนักปรัชญาตะวันตกนำความรู้ของพระพุทธศาสนาไปประยุกต์ใช้กับปรัชญาตะวันตก    ทำให้การคิดแบบมีเหตุผลในโลกตะวันตกเจริญรุ่งเรืองมาก โดยเฉพาะอังกฤษและฝรั่งเศส    พวกเขามีความคิดแบบมีเหตุผล โดยใช้เหตุผลครอบงำความคิดของผู้คน เพื่อไล่ล่าอาณานิคมต่าง  ๆ  ทั่วโลก    

             อย่างไรก็ตาม       การคิดของนักตรรกะและนักปรัชญาที่มีเหตุผล  ในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ก็เป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความจริงตามหลักเหตุผลและการคาดคะเนความจริงเท่านั้น    อย่างไรก็ตามการใช้เหตุผลของนักปรัชญาและนักตรรกะนั้น  บางครั้งก็ถูกต้องบ้าง  บางครั้งไม่ถูกต้อง  บางครั้งก็ให้เหตุผลแบบนี้บางครั้งก็ให้เหตุผลแบบนั้นทั้งนี้เนื่องจากนักปรัชญาและนักตรรกะ  ซึ่งเป็นมนุษย์มีลักษณะของอายตนะภายในร่างกายที่มีข้อจำกัดในการรับรู้สิ่งต่าง ๆ   ยิ่งไปกว่านั้น มนุษย์ยังมีอคติต่อผู้อื่นเนื่องจากความไม่รู้ ความกลัว  ความเกลียดชังและความรัก  เป็นต้น        พวกเขามักจะยืนกรานข้อเท็จจริงเพื่อเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง    ชีวิตของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความมืดมน ขาดความสามารถในการใช้เหตุผล    เพื่ออธิบายความจริงของเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้อย่างสมเหตุสมผล     

                       การสร้างเครื่องมือวิทยาศาสตร์  เมื่อชีวิตมนุษย์เต็มไปด้วยความมืดมน       จึงขาดปัญญาที่จะเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์        มนุษย์ที่เป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญาจึงไม่สามารถคิดอย่างมีเหตุผล เพื่ออธิบายความจริงของเรื่องนั้นได้อย่างสมเหตุสมผล     ยกตัวอย่างเช่น มนุษย์   โลก   จักรวาล  ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ  และดวงดาวที่อยู่ไกลออกไป     นักวิทยาศาสตร์ได้ก้าวข้ามข้อจำกัดของอายตนะภายในการรับรู้ดวงดาวอันไกลโพ้น   ด้วยการสร้างกล้องโทรทรรศน์           เพื่อสำรวจข้อเท็จจริงดวงดาวต่าง ๆ และรวบรวมหลักฐาน เพื่อพิสูจน์ความจริงของดวงดาวต่าง ๆ        หรือสร้างกล้องจุลทรรศน์ขึ้นเพื่อดูจุลภาคขาดเล็กที่สุด     สิ่งนี้ได้ขยายขอบเขตความรู้ทางวิทยาศาสตร์อย่างไม่สิ้นสุดและเปิดกว้างทางการศึกษาใหม่สำหรับวิชาเหล่านี้   งานวิจัยหลายชิ้นที่มีคุณค่าต่อการพัฒนาสังคม ยังคงได้รับการอนุรักษ์ไว้ และสามารถสืบสานและต่อยอดความรู้เหล่านั้นให้เกิดประโยชน์มากยิ่งขึ้น 

            ในยุคหลัง ๆนักวิทยาศาสตร์ได้พัฒนาวิทยาศาสตร์ประยุกต์เพื่อสร้างเทคโนโลยี่คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ต        เพื่อตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นของผู้คนทั่วโลก   ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม   วิถีชีวิต     และเพิ่มประสิทธิภาพของมนุษย์ด้วยการใช้เทคโนโลยี่คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ต ในการจัดการ       และจัดเก็บข้อมูลต่าง ๆ ยิ่งไปกว่านั้นข้อมูลยังสามารถถูกดึงมาใช้ให้เกิดประโยชน์มากขึ้น        รวดเร็วขึ้นและแม่นยำสอดคล้องกับวัตถุประสงค์ของระบบเมื่อความรู้ทางวิชาการทั่วโลกเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก      เราได้เห็นข้อจำกัดในการรับรู้ผ่านอายตนะภายในของมนุษย์ในแต่ละยุคสมัย  ซึ่งจำเป็นต้องได้รับการพัฒนาและปฏิรูปให้เหมาะสมกับสังคมมนุษย์ที่เปลี่ยนแปลงไป 

             อันเนื่องมาจากความคิดเห็นของมนุษย์ที่เรียกว่า "มโนกรรม"  นำไปสู่การกระทำทางวาจาที่เรียกว่า "วจีกรรม"และการกระทำทางกายที่เรียกว่า "กายกรรม"     ต่อมาเมื่อความรู้ทางวิทยาศาสตร์ก้าวหน้าขึ้นวิศวกรคอมพิวเตอร์ได้คิดค้นนวัตกรรมใหม่  ๆ     โดยการสร้างแอปพลิเคชั่น เพื่อเผยแพร่ความรู้ในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย  และพระไตรปิฎกฉบับหลวง     แอบพริเคชั่นเหล่านี้อำนวยความสะดวกในการศึกษาพระไตรปิฎก    เพียงพิมพ์คำที่ต้องการลงในแอปพลิเคชั่น พระไตรไตรปิฎกราชวิทยาลัย   ผู้ใช้สามารถค้นหาข้อเท็จจริงที่ต้องการศึกษาในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัยได้อย่างง่ายดายขึ้น ไม่จำเป็นต้องอ่านพระไตรปิฎกทุกเล่มอีกต่อไป ไม่ว่จะเป็นข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการเมือง เศรษฐกิจ  สังคม ศาสนาพราหมณ์ ความเชื่อเกี่ยวกับการมีอยู่ของเทพเจ้าและพิธีกรรมบูชายัญที่เกิดขึ้นในอินเดียโบราณ ไม่จำเป็นต้องอ่านพระไตรปิฎกทั้ง  ๔๕ เล่ม และอรรถกถา ๙๑ เล่มต่อไป                 

๒.ญาณวิทยาเป็นสาขาหนึ่งของปรัชญา  

                  โดยทั่วไป     มนุษย์ทุกคนมีอายตนะภายในของตนเอง  มีความสามารถในการรับรู้ที่จำกัดและมักมีความคิดที่อคติเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง       สิ่งเหล่านี้ส่งผลให้ชีวิตมนุษย์เต็มไปด้วยความมืดมนและขาดปัญญาที่จะเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้น     และความจริงขั้นปรมัตถ์  จึงไม่สามารถคิด  โดยใช้เหตุผลในการอธิบายความจริงของคำตอบในเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้อย่างมีเหตุผล   ดังนั้นตามคำสอนของพระพุทธเจ้าทรงสอนว่า           พราหมณ์บางคนเป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญาพวกเขามักจะแสดงความเห็นในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ตามหลักเหตุผลและคาดคะเนความจริงเป็นอย่างนี้    นักตรรกะและนักปรัชญามักใช้เหตุผลในการอธิบายความจริงในเรื่องใดเรื่องหนึ่งนั้น  บางครั้งใช้เหตุผลอย่างถูกต้องหรืออาจใช้เหตุผลไม่ถูกต้อง   บางครั้งใช้เหตุผลในลักษณะนั้น หรือบางครั้งใช้เหตุในลักษณะนั้น    เมื่อการใช้เหตุผลอธิบายความจริงอย่างคลุมเครือและไม่ชัดเจน        วิญญูชนเช่นเจ้าชายสิทธัตถะได้ยินความคิดเห็นแล้วย่อมไม่น่าเชื่อถือและไม่สามารถยอมรับว่าเป็นความรู้ที่แท้จริงในเรื่องนั้นได้       

                 เมื่อนักปรัชญามีความสนใจศึกษาต้นกำเนิดของความรู้ของมนุษย์     โครงสร้างของความรู้ของมนุษย์    วิธีพิจารณาความจริงของความรู้ของมนุษย์  ความสมเหตุสมผลของความรู้ของมนุษย์     เป็นต้น แม้ว่านักปรัชญาและนักตรรกะศาสตร์   จะสามารถอธิบายความจริงของเรื่องใด  ๆ   ได้อย่างมีเหตุผล         แต่ธรรมชาติของชีวิตมนุษย์     คือ  อายตนะภายในมีความสามารถในการรับรู้ที่จำกัด    และมีแนวโน้มที่จะคิดอย่างลำเอียงเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง    สิ่งนี้ทำให้ชีวิตของพวกเขาเต็มไปด้วยความมืดมน         ส่งผลให้พวกเขาขาดปัญญาในการเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์ได้  เมื่อพวกเขาใช้เหตุผลเพื่ออธิบายความจริง    บางครั้งพวกเขาก็ใช้เหตุผลที่ถูกต้อง บางครั้งก็ใช้เหตุผลไม่ถูกต้อง  หรือบางครั้งใช้เหตุผลคลุมเครือในลักษณะนี้หรือในลักษณะนั้น  

              ดังนั้น  จึงเป็นหน้าที่ของญาณวิทยาที่จะสร้างวิธีการพิจารณาความจริงโดยการอนุมานความรู้จากหลักฐานต่าง ๆ       เพื่อหาเหตุผลมาอธิบายคำตอบของปัญหาที่ว่า"     เราจะรู้ได้อย่างไรว่าข้อเท็จจริงที่เราได้ยินเป็นความจริง   ?      อะไรเป็นตัวกำหนดว่าข้อเท็จจริงใดเป็นจริงหรือเท็จ ?       ความรู้ของมนุษย์คืออะไร ?      ลักษณะเฉพาะของความรู้ของมนุษย์คืออะไร   ?         เป็นความรู้เชิงอัตวิสัยหรือวัตถุวิสัย  เราสร้างความรู้ได้อย่างไร ?  ปัจจัยใดบ้างที่เอื้อต่อความรู้ ?  ในการแก้ปัญหานี้ นักปรัชญาหลายท่านได้ค้นพบวิธีแสวงหาความรู้     ซึ่งวิธีการสากลที่ทุกคนสามารถใช้ได้           การแสวงหาความจริงและบรรลุผลเดียวกัน  คือ การสร้างความรู้เกี่ยวกับกระบวนการพิจารณาความจริงในรูปแบบต่าง ๆ    โดยการอนุมานความรู้จากหลักฐาน      โดยใช้เหตุผลเป็นเครื่องมือในการอธิบายความจริงในเรื่องนั้น ๆ   ภายใต้ขอบเขตของความรู้เชิงญาณวิทยา  เป็นต้น 

๒.๑.ต้นกำเนิดแห่งความรู้ของมนุษย์   

                    โดยทั่วไปแล้ว   ความรู้ด้านปรัชญา พระพุทธศาสนาและวิทยาศาสตร์ ถือเป็นความรู้ของมนุษย์ แล้วมนุษย์จะมีความรู้ได้อย่างไร ? เมื่อเราศึกษาประวัติศาสตร์ความรู้ในศาสตร์ต่าง   ๆ  เราได้ยินข้อเท็จจริงทางที่สืบทอดกันมาตั้งแต่ก่อนสมัยพุทธกาลจนถึงปัจจุบันนั้น เกี่ยวกับชีวิตมนุษย์      ชาวแคว้นสักกะและชาวแคว้นโกลิยะเชื่อตามคำสอนของพราหมณ์นิกายต่าง ๆ ว่า          ชีวิตมนุษย์ถูกสร้างขึ้นจากกายของพระพรหม            ดังนั้น ความรู้ในหลักสูตรศิลปศาสตร์   ๑๘ สาขานั้นจึงถูกประทานแก่มนุษยโดยพระพรหมเอง     แม้เราจะยอมรับความจริงข้อนี้โดยปริยายว่าเป็นความจริง    แต่เมื่อพราหมณ์นำความรู้เหล่านี้ไปประยุกต์ใช้ จนนำไปสู่การละเมิดสิทธิมนุษยชน      เสรีภาพและหน้าที่และเลือกปฏิบัติต่อบุคคลในสังคม           เมื่อความรู้เรื่องการมีอยู่ของพระพรหม ถูกนำไปใช้เพื่อบัญญัติกฎหมายวรรณะจารีตประเพณี   โดยอ้างว่าพระพรหมได้สร้างวรรณะขึ้น       เพื่อให้มนุษย์  ซึ่งพระองค์ทรงสร้างขึ้นมาปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่ตนเกิดมา          ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อประกาศบังคับใช้แล้ว  ย่อมมีสภาพบังคับตามกฎหมายที่ประชาชนต้องปฏิบัติตาม   กล่าวคือ  การห้ามมิให้ประชาชนแต่งงานข้ามวรรณะ และการห้ามประชาชนปฏิบัติหน้าที่ที่เป็นของวรรณะอื่น    

                  ปัญหาก็คือว่า "เราจะรู้ได้อย่างไรว่าความรู้นี้เป็นความจริง  ? "           ต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์นั้น มีต้นกำเนิดจากจิตใจมนุษย์ ซึ่งใช้อายตนะภายใน    เพื่อรับรู้สิ่งต่าง ๆ เช่น ภูเขา แม่น้ำ อาคารบ้านเรือน  รถยนต์   และสิ่งที่จับต้องไม่ได้   เช่น กลิ่น คลื่นวิทยุ  เสียง คลื่นอินเตอร์เน็ต        เมื่อสิ่งเหล่านี้เข้ามาในชีวิตเรา แต่จิตใจมนุษย์เป็นสิ่งจับต้องไม่ได้     จึงไม่สามารถเก็บวัตถุที่จับต้องได้หรือไม่มีรูปร่างไว้ในจิตใจของตนเองได้    นอกจากการรวบรวมเรื่องราวต่าง ๆ  ของสิ่งเหล่านั้นไว้เป็นหลักฐานทางอารมณ์       อย่างไรก็ตาม  ธรรมชาติของจิตใจมนุษย์คือเมื่่่่อรับรู้สิ่งใดสิ่งหนึ่ง  มักจะคิดจากสิ่งนั้น  โดยอนุมานความรู้จากหลักฐานทางอารมณ์ภายใน   โดยใช้เหตุผล  เป็นเครื่องมือในการอธิบายความจริงของคำตอบนั้น       หากข้อเท็จจริงใดที่จิตใจรับรู้แล้วเป็นที่น่าพอใจ ก็จะทำให้เกิดความรู้สึกพึงพอใจ          หากข้อเท็จจริงใดที่จิตรับรู้แล้ว  ไม่เป็นที่น่าพอใจ  ก็จะให้เกิดความทุกข์    

              ดังนั้น ต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์       จึงมีจุดเริ่มต้นที่จิตใจมนุษย์รับรู้เหตุการณ์ต่าง       ๆ    ผ่านอายตนะภายใน  ซึ่งมีทั้งสิ่งที่จับต้องได้และนามธรรม   และรวบรวมเหตุการณ์เหล่านั้นไว้เป็นหลักฐานทางอารมณ์อยู่ในจิตใจ        อย่างไรก็ตาม  ธรรมชาติของมนุษย์ มิได้เพียงแค่รับรู้และเก็บหลักฐานทางอารมณ์ไว้ในจิตใจเท่านั้น        แต่มีธรรมชาติของนักคิดอีกด้วย    เมื่อรู้สิ่งไหน  พวกเขาก็จะคิดจากสิ่งนั้นโดยจิตใจมนุษย์จะวิเคราะห์หลักฐานทางอารมณ์   โดยอนุมานความรู้เพื่อพิสูจน์ความจริงของเรื่องนั้น   โดยใช้เหตุผลเป็นเครื่องมือในการอธิบายความจริงของเรื่องนั้นอย่างสมเหตุสมผล    เหตุผลของคำตอบเรื่องนั้น  ถือว่าเป็นความรู้ที่แท้จริงของมนุษย์คนนั้น  กล่าวอีกนัยหนึ่งจิตใจของมนุษย์    ถือเป็นต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์ในทุกสาขาวิชาเป็นต้น 

ติดตามปัญหาญาณวิทยาเกี่ยวกับสาเหตุที่เจ้าชายสิทธัตถะทรงผนวช  (ตอน๓)