ปัญหาญาณวิทยาเกี่ยวกับสาเหตุที่เจ้าชายสิทธัตถะทรงผนวช (ตอน๒)

Epistemological problems regarding reasons why Prince Siddhartha was ordained. (Episode2)

๑.บทนำ

                ชาวพุทธทั่วโลกต่างได้ยินเรื่องราวการเสด็จออกจากพระนครกบิลพัสดุ์ของเจ้าชายสิทธัตถะเพื่อผนวชเป็นพระโพธิสัตว์    หลังจากพระองค์ทรงเห็นนิมิต    ๔   ประการคือ คนชรา  คนเจ็บป่วย   คนตาย       และนักบวช   เป็นต้น  ชาวพุทธส่วนใหญ่่ทราบเรื่องนี้     จากพระธรรมเทศนาของพระภิกษุเถรวาทและมหายานในวัดต่าง ๆ ทั่วโลก พระภิกษุเหล่านี้  ได้อธิบายถึงเหตุผลที่เจ้าชายสิทธัตถะผนวชเป็นพระโพธิสัตว์  ซึ่งเป็นสิ่งที่ได้ยินกันมาตั้งแต่สมัยพุทธกาลจนถึงปัจจุบัน   เมื่อ ๒,๖๐๐ ปีก่อน  เมื่อชาวพุทธได้ทราบความจริงของเรื่องนี้       พวกเขาก็ยอมรับโดยปริยายว่าเป็นจริง        โดยไม่มีสงสัยข้อเท็จจริงในเรื่องนี้อีกต่อไปอาจเป็นเพราะชาวพุทธมีความศรัทธาในพระรัตนตรัยคือ       พระพุทธ  พระธรรมและพระสงฆ์ เป็นที่พึ่งสูงสุด     พวกเขาเชื่อว่าการทำบุญด้วยการให้ทาน    รักษาศีล  และเจริญภาวนานั้น  เพียงพอสำหรับชีวิตแล้ว  เมื่อชีวิตได้สั่งสมบุญไว้ในจิตใจแล้ว   เมื่อตายไปแล้ว วิญญาณจะไปสู่ภพภูมิที่ดี   เมื่อกลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง      ก็สามารถปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘  ได้จนกระทั่งบรรลุธรรม คืออภิญญา  ๖ ประการ   เป็นต้น

                   เมื่อเราศึกษาประวัติศาสตร์ของอาณาจักรสักกะจากหลักฐานในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย      เราจะค้นพบความจริงในเบื้องต้นว่าในสมัยก่อนพุทธกาลแคว้นสักกะหรือประเทศสักกะ  (country) มีอำนาจอธิปไตยของตนเอง  และปกครองด้วยระบอบแบบสามัคคีธรรม   ภายใต้กฎหมายวรรณะ  ขนบธรรม เนียมและจารีตประเพณี     ประเทศสักกะแบ่งประชาชนออกเป็น  ๔ วรรณะ       ได้แก่วรรณะพราหมณ์  วรรณะกษัตริย์  วรรณะแพศย์ และวรรณะศูทร    ในขณะนั้น      ทุกประเทศในอนุทวีปอินเดีย   ล้วนเป็น  "รัฐศาสนาพราหมณ์"  (Brahmanical Religion State )  

                   ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า      ในสมัยนั้นพราหมณ์ ซึ่งเป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญาเป็นที่เคารพและไว้วางใจจากชนทุกวรรณะ        พวกเขาจึงมีอิทธิพลทางการเมืองจนสามารถนำความรู้จากคัมภีร์ในศาสนาพราหมณ์  บัญญติเป็นกฎหมายวรรณะ  ขนบธรรมเนียมและจารีตประเพณี         โดยเฉพาะอย่างยิ่งความรู้เกี่ยวกับการดำรงอยู่ของเทพเจ้า             พราหมณ์สอนว่าพระพรหมผู้ทรงสร้างมนุษย์จากพระวรกายของพระองค์เอง     และสร้างวรรณะให้แก่มนุษย์ที่พระพรหมสร้างขึ้น     เพื่อให้พวกเขาสามารถปฏิบัติหน้าที่ตามวรรณะที่เกิดมาได้ สิ่งนี้จึงทำให้ผู้คนมีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ เนื่องจากศรัทธาในเทพเจ้าหลายองค์        สามารถช่วยให้พวกเขาหลีกหนีจากความทุกข์ทรมานผ่านการบูชายัญของพราหมณ์ในวัดต่าง ๆทั่วทั้งอนุทวีปอินเดีย  

                    อย่างไรก็ตาม   เมื่อคำสอนของพราหมณ์ ถูกบัญญัติเป็นกฎหมายวรรณะ  ประเพณีและขนบธรรมเนียมแล้ว     ประชาชนก็มีหน้าที่ตามกฎหมายที่จะต้องปฏิบัติตาม          โดยมีเงื่อนไขว่าห้ามบุคคลมีเพศสัมพันธ์กับบุคคลต่างวรรณะ   และปฏิบัติหน้าที่ต่างวรรณะ อย่างไรก็ตาม  เมื่อผู้คนมีอายตนะภายในที่จำกัดในการรับรู้  และมีอคติต่อผู้อื่นเนื่องจากความไม่รู้ของตนเอง             ชีวิตของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความมืดมน        พวกเขาจึงขาดปัญญาที่จะเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์         จึงไม่สามารถใช้เหตุผลอธิบายความจริงของชีวิตอย่างถูกต้องได้ 

                 ดังนั้น    เมื่อชาวสักกะขาดความตระหนักรู้ในการนำความรู้ไปใช้ในชีวิตประจำวันได้        ขาดความุ่งมั่นในการทำงานให้บรรลุเป้าหมาย  และขาดปัญญาที่จะเข้าใจในความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์      เมื่อพวกเขายึดติดกับอารมณ์ของโลกจนตกหลุมรักผู้คนต่างวรรณะ  เมื่อชีวิตของพวกเขาเต็มไปด้วยความมืดมน    เมื่อพวกเขาจึงขาดปัญญาเข้าใจหลักศีลธรรมอันดีงามของชาวสักกะ  และกฎหมายวรรณะ   ขนบธรรมเนียมและประเพณี              พวกเขากระทำความผิดต่อคำสอนของศาสนาพราหมณ์ และกฎหมายวรรณะด้วยความไม่รู้ของตนเอง   พวกเขาจะถูกลงโทษโดยสังคม          พวกเขาต้องเสียสิทธิ เสรีภาพและหน้าที่ตามกฎหมายวรรณะไปตลอดชีวิต ไม่อาจกลับคืนสู่สถานะเดิมทางสังคม โดยคนในสังคมอ้างว่าพระพรหมลงโทษ

                    ในสมัยพุทธกาล     พระองค์ทรงเป็นแบบอย่างให้มนุษย์เรียนรู้วิธีพัฒนาศักยภาพชีวิตของตนเอง     เพื่อบรรลุสัจธรรมสูงสุดอันเป็นความรู้ที่เหนือความเข้าใจของมนุษย์     พระพุทธเจ้าทรงค้นพบวิธีพิจารณาความจริงที่สมมติขึ้น และวิธีพิจารณาความจริงขั้นปรมัตถ์ด้วยการปฏิบัติตามหลักอริยมรรคมีองค์ ๘  เพื่อบรรลุถึงความจริงขั้นปรมัตถ์ของชีวิต    ในยุคหลังพุทธกาล  พระเจ้าอโศกมหาราชทรงส่งพระธรรมทูตต่างประเทศจากราชอาณาจักรโมริยะ     ไปเผยแผ่พระพุทธศาสนาไปยังโลกตะวันตก        นักปรัชญาตะวันตกได้บูรณาการหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาเข้ากับปรัชญาตะวันตก        โดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้เหตุผลทางพุทธศาสนา   ซึ่งเป็นเครื่องมือที่พระพุทธเจ้าทรงใช้ในการอธิบายสัจธรรมสูงสุดของชีวิตมนุษย์  พระองค์ทรงตรัสรู้นั้น     ไปใช้ในการอธิบายความจริงของการมีอยู่ของเทพเจ้า  เป็นต้น

      อย่างไรก็ตาม สังคมในโลกตะวันตกยังคงมืดมน  เพราะนักปรัชญาตะวันตกใช้เหตุผลทางพระพุทธศาสนา   เพื่ออธิบายความจริงของชีวิตมนุษย์     และสร้างความเข้าใจในความจริงที่อยู่เหนือความเข้าใจของมนุษย์ นั่นคือ การมีอยู่ของเทพเจ้าจากมุมมองของนักปรัชญาตะวันตก  อย่างไรก็ตาม   เหตุผลดังกล่าวเป็นทฤษฎีแห่งสัจธรรมเท่านั้น      เมื่อชาวตะวันตกไม่ได้ปฏิบัติตามมรรคมีองค์ ๘      เพื่อเข้าถึงความจริงขั้นปรมัตถ์แล้ว         การศึกษาการใช้เหตุผลเชิงปรัชญานั้นเป็นการศึกษาเชิงทฤษฎีเท่านั้น ไม่ใช่การปฏิบัติเพื่อเข้าถึงสัจธรรมของชีวิต  พวกเขาไม่สามารถบรรลุถึงความจริงของชีวิตได้ ดังนั้น ผู้คนในโลกตะวันตกจึงยังคงดำรงชีวิตอยู่ในความมืดมนต่อไป

              ในสมัยอินเดียโบราณ    พราหมณ์บางคนเป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญา     มักอธิบายความคิดเห็นเกี่ยวกับความจริงของตนโดยใช้เหตุผลและคาดคะเนความจริง    การให้เหตุผลของพวกเขาบางครั้งก็ถูกต้องในการอธิบายความจริง บางครั้งก็ไม่ถูกต้อง   บางครั้งพวกเขาก็อธิบายความจริงด้วยวิธีนี้      บางครั้งก็แบบนั้น    เมื่อเหตุผลเกี่ยวกับความจริงของคำตอบของนักตรรกศาสตร์หรือนักปรัชญาคลุมเครือและไม่ชัดเจน         วิญญูชนเช่นเจ้าชายสิทธัตถะแห่งราชวงศ์ศากยะ หรือพระพุทธเจ้าจะทรงไม่เชื่อความคิดเห็นของพราหมณ์  ซึ่งเป็นนักตรรกะหรือนักปรัชญาในเรื่องดังกล่าว และจะไม่ยอมรับความคิดเห็นของพราหมณ์ ว่าเป็นความรู้ที่แท้จริงในเรื่องดังกล่าว          ยกตัวอย่างเช่นเจ้าชายสิทธัตถะทรงได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับ "จัณฑาล"     ถูกพระพรหมลงโทษตามกฎหมายวรรณะและจารีตประเพณีแล้ว      จัณฑาลเหล่านี้ถูกบังคับให้เร่ร่อนไปตามท้องถนนในนครใหญ่ไปตลอดชีวิต   พระองคทรงไม่ได้เชื่อทันทีว่า เรื่องราวนี้เป็นความจริง         พระองค์ทรงสงสัย  ข้อเท็จจริงของเรื่องนี้       พระองค์จึงทรงสืบหาข้อเท็จจริงและรวบรวมหลักฐานต่าง ๆ    เช่นคำให้การของพยานจากพราหมณ์นิกายต่าง ๆ ที่อ้างว่าสื่อสารกับเทพเจ้าเป็นประจำผ่านพิธีบูชายัญ เพื่อขอพรให้ความปรารถนาของมนุษย์       อย่างไรก็ตามเมือพระองค์ทรงซักถามถึงที่มาของพระพรหมก็ไม่มีใครสามารถตอบได้  เป็นต้น       

                  ในยุคหลังพุทธกาล เมื่อวิธีการให้เหตุผลของพระพุทธเจ้าซึ่งเป็นเครื่องมือของนักปรัชญาและนักตรรกะชาวอินเดียโบราณ  ได้ถูกเผยแผ่ไปโลกตะวันตกผ่านพระธรรมทูตต่างประเทศแห่งราชอาณาจักรโมริยะและการเผยแผ่ศาสนาคริสต์ของบาทหลวงชาวตะวันตก    ไปยังตะวันออกไกล     พวกเขาเขียนจดหมายเหตุเล่าถึงอุปสรรคการเผยแผ่คำสอนของศาสนาคริสต์ในดินแดนต่าง ๆ ทั่วโลก         บันทึกเรื่องราวเหล่านั้น   โดยเฉพาะคัมภีร์พระพุทธศาสนาไปยังประเทศของพวกเขา เพื่อพัฒนาความรู้เหล่านั้นไปพัฒนาเป็นความรู้ของพวกเขา      โดยนักปรัชญาตะวันตกนำความรู้ของพระพุทธศาสนาไปประยุกต์ใช้กับปรัชญาตะวันตก    ทำให้การคิดแบบมีเหตุผลในโลกตะวันตกเจริญรุ่งเรืองมาก โดยเฉพาะอังกฤษและฝรั่งเศส    พวกเขามีความคิดแบบมีเหตุผล โดยใช้เหตุผลครอบงำความคิดของผู้คน เพื่อไล่ล่าอาณานิคมต่าง  ๆ  ทั่วโลก    

             อย่างไรก็ตาม การคิดของนักตรรกะและนักปรัชญาที่มีเหตุผล  ในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ก็เป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความจริง ตามหลักเหตุผลและการคาดคะเนความจริงเท่านั้น    อย่างไรก็ตามการใช้เหตุผลของนักปรัชญาและนักตรรกะนั้น  บางครั้งก็ถูกต้องบ้าง   บางครั้งไม่ถูกต้อง  บางครั้งก็ให้เหตุผลแบบนี้  บางครั้งก็ให้เหตุผลแบบนั้นทั้งนี้เนื่องจากนักปรัชญาและนักตรรกะ      ซึ่งเป็นมนุษย์มีลักษณะของอายตนะภายในร่างกายที่มีข้อจำกัดในการรับรู้สิ่งต่าง ๆ    ยิ่งไปกว่านั้น มนุษย์ยังมีอคติต่อผู้อื่นเนื่องจากความไม่รู้ ความกลัว   ความเกลียดชัง  และความรัก  เป็นต้น      พวกเขามักจะยืนกรานข้อเท็จจริงเพื่อเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง  ชีวิตของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความมืดมน ขาดความสามารถในการใช้เหตุผลเพื่ออธิบายความจริงของเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้อย่างสมเหตุสมผล     

                       การสร้างเครื่องมือวิทยาศาสตร์  เมื่อชีวิตมนุษย์เต็มไปด้วยความมืดมน       จึงขาดปัญญาที่จะเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์        มนุษย์ที่เป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญาจึงไม่สามารถคิดอย่างมีเหตุผล เพื่ออธิบายความจริงของเรื่องนั้นได้อย่างสมเหตุสมผล     ยกตัวอย่างเช่น มนุษย์   โลก   จักรวาล  ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ  และดวงดาวที่อยู่ไกลออกไป    นักวิทยาศาสตร์ได้ก้าวข้ามข้อจำกัดของอายตนะภายในการรับรู้ดวงดาวอันไกลโพ้น   ด้วยการสร้างกล้องโทรทรรศน์  เพื่อสำรวจข้อเท็จจริงดวงดาวต่าง ๆ          และรวบรวมหลักฐาน เพื่อพิสูจน์ความจริงของดวงดาวต่าง ๆ       หรือสร้างกล้องจุลทรรศน์ขึ้นเพื่อดูจุลภาคขาดเล็กที่สุด     สิ่งนี้ได้ขยายขอบเขตความรู้ทางวิทยาศาสตร์อย่างไม่สิ้นสุด     และเปิดกว้างทางการศึกษาใหม่สำหรับวิชาเหล่านี้        งานวิจัยหลายชิ้นที่มีคุณค่าต่อการพัฒนาสังคม ยังคงได้รับการอนุรักษ์ไว้         และสามารถสืบสานและต่อยอดความรู้เหล่านั้นให้เกิดประโยชน์มากยิ่งขึ้น  

             ในยุคหลัง ๆ  นักวิทยาศาสตร์ได้พัฒนาวิทยาศาสตร์ประยุกต์เพื่อสร้างเทคโนโลยี่คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ต       เพื่อตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นของผู้คนทั่วโลก  ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม   วิถีชีวิต        และเพิ่มประสิทธิภาพของมนุษย์ด้วยการใช้เทคโนโลยี่คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ต ในการจัดการ   และจัดเก็บข้อมูลต่าง ๆ ยิ่งไปกว่านั้นข้อมูลยังสามารถถูกดึงมาใช้ให้เกิดประโยชน์มากขึ้น  รวดเร็วขึ้นและแม่นยำ      สอดคล้องกับวัตถุประสงค์ของระบบเมื่อความรู้ทางวิชาการทั่วโลกเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก      เราได้เห็นข้อจำกัดในการรับรู้ผ่านอายตนะภายในของมนุษย์ในแต่ละยุคสมัย  ซึ่งจำเป็นต้องได้รับการพัฒนา     และปฏิรูปให้เหมาะสมกับสังคมมนุษย์ที่เปลี่ยนแปลงไป 

             อันเนื่องมาจากความคิดเห็นของมนุษย์ที่เรียกว่า "มโนกรรม"  นำไปสู่การกระทำทางวาจาที่เรียกว่า "วจีกรรม"และการกระทำทางกายที่เรียกว่า "กายกรรม"     ต่อมาเมื่อความรู้ทางวิทยาศาสตร์ก้าวหน้าขึ้นวิศวกรคอมพิวเตอร์ได้คิดค้นนวัตกรรมใหม่  ๆ     โดยการสร้างแอปพลิเคชั่น เพื่อเผยแพร่ความรู้ในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย  และพระไตรปิฎกฉบับหลวง     แอบพริเคชั่นเหล่านี้อำนวยความสะดวกในการศึกษาพระไตรปิฎก    เพียงพิมพ์คำที่ต้องการลงในแอปพลิเคชั่น พระไตรไตรปิฎกราชวิทยาลัย   ผู้ใช้สามารถค้นหาข้อเท็จจริงที่ต้องการศึกษาในพระไตรปิฎกมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัยได้อย่างง่ายดายขึ้น ไม่จำเป็นต้องอ่านพระไตรปิฎกทุกเล่มอีกต่อไป ไม่ว่จะเป็นข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการเมือง เศรษฐกิจ  สังคม ศาสนาพราหมณ์ ความเชื่อเกี่ยวกับการมีอยู่ของเทพเจ้าและพิธีกรรมบูชายัญที่เกิดขึ้นในอินเดียโบราณ ไม่จำเป็นต้องอ่านพระไตรปิฎกทั้ง  ๔๕ เล่ม และอรรถกถา ๙๑ เล่มต่อไป                 

๒.ญาณวิทยาเป็นสาขาหนึ่งของปรัชญา  

                  โดยทั่วไป     มนุษย์ทุกคนมีอายตนะภายในของตนเอง  มีความสามารถในการรับรู้ที่จำกัดและมักมีอคติต่อกัน     ส่งเหล่านี้ทำให้ชีวิตมนุษย์มืดมน    และขาดปัญญาที่จะเข้าใจความจริงที่สมมติขึ้นและความจริงขั้นปรมัตถ์    จึงสามารถใช้เหตุผลในการอธิบายความจริงของความรู้ในเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้อย่างสมเหตุสมผล    ดังนั้น   ตามคำสอนของพระพุทธเจ้าทรงสอนว่าในสมัยพุทธกาล  พราหมณ์บางคนเป็นนักตรรกศาสตร์และนักปรัชญา   มักจะแสดงความเห็นในเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่คนในสังคมสงสัยของตนเองตามหลักเหตุผลและคาดคะเนความจริง  นักตรรกะและนักปรัชญามักใช้เหตุผลในการอธิบายความจริงในเรื่องใดเรื่องหนึ่งนั้น  บางครั้งใช้เหตุผลอย่างถูกบ้าง    บางครั้งใช้เหตุผลอย่างผิด  ๆ  บ้าง   บางครั้งใช้เหตุผลในลักษณะเป็นอย่างนั้น   บางครั้งใช้เหตุในลักษณะเป็นอย่างนี้บ้าง เป็นต้น        เมื่อข้อเท็จจริงของคำตอบไม่ชัดเจนว่ามีความเป็นมาอย่างไร    วิญญูชนเห็นว่าเหตุผลของคำตอบไม่น่าเชื่อถือ  ไม่สามารถยืนยันความจริงได้    คำตอบในเรื่องนั้นไม่สามารถยอมรับว่าเป็นความรู้ที่แท้จริงในเรื่องนั้นได้       

             นักปรัชญามีความสนใจในศึกษาเกี่ยวกับต้นกำเนิดของความรู้ของมนุษย์     โครงสร้างของความรู้ของมนุษย์    วิธีพิจารณาความจริงในการแสวงหาความรู้   ความสมเหตุสมผลของความรู้ที่มนุษย์สร้างขึ้น เป็นต้น           จึงเป็นหน้าที่ของญาณวิทยาสร้างวิธีพิจารณาความจริง  โดยการอนุมานความรู้จากหลักฐานต่าง ๆ      เพื่อหาเหตุผลมาอธิบายคำตอบในปัญหาที่เกิดขึ้นว่า"       เราจะรู้ได้อย่างไรว่าข้อเท็จจริงที่เราได้ยินเป็นเรื่องจริง?"      มีมาตรฐานใดบ้างที่กำหนความรู้ของมนุษย์ว่าข้อเท็จจริงใดเป็นจริงหรือเท็จ ?   ความรู้ของมนุษย์คืออะไร ? ลักษณะเฉพาะของความรู้ของมนุษย์คืออะไร   ?     จำแนกเป็นเชิงอัตนิยมหรือปรนัยนิยม         เราจะสร้างความรู้ได้อย่างไร ?  ปัจจัยใดที่สร้างความรู้ขึ้น?  ในปัญหานี้ นักปรัชญาหลายคนได้ค้นพบวิธีแสวงหาความรู้ที่เป็นสากล        ซึ่งทุกคนสามารถใช้เพื่อแสวงหาความจริงได้ผลลัพท์อย่างเดียวกัน     โดยสร้างองค์ความรู้เกี่ยวกับกระบวนการพิจารณาความจริงในรูปแบบต่าง ๆ    โดยการอนุมานความรู้จากหลักฐาน เพื่อหาเหตุผลอธิบายความจริงในเรื่องนั้นในขอบเขตของญาณวิทยา  เป็นต้น 

๒.๑.ต้นกำเนิดของความรู้ของมนุษย์   

                     โดยทั่วไป   ความรู้เกี่ยวกับปรัชญา      พระพุทธศาสนาและวิทยาศาสตร์ล้วนเป็นความรู้ของมนุษย์     ปัญหาว่าความรู้ดังกล่าวเกิดขึ้นได้อย่าง    เดิมชีวิตของมนุษย์ตามคำสอนของพราหมณ์อารยัน  นั้น         พระะพรหมเป็นผู้สร้างมนุษย์   แม้เราจะยอมรับความจริงโดยปริยายว่า บุคคลนี้คือนักปรัชญา พระพุทธเจ้าและนักวิทยาศาสตร์ มีวิชาความรู้ในสาขานั้นจริง แต่มนุษย์เป็นสิ่งไม่เที่ยง ความรู้สั่งสมอยู่ในจิตใจก็จะสูญหายไปพร้อมความตายของผู้นั้น   เมื่อกลับมาเกิดใหม่พร้อมกับความไม่รู้        เพราะสภาพสังคมที่เกิดมานั้นเปลี่ยนไปจนหมดสิ้นแล้ว ปัญหาว่า "เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นความจริง?"     จุดเริ่มต้นความรู้ของมนุษย์นั้น       เกิดขึ้นเมื่อจิตใจของมนุษย์อาศัยร่างกายของตนเองรับรู้เรื่องต่าง   ๆ ที่เป็นวัตถุต่าง ๆ เช่น ภูเขา แม่น้ำ อาคารบ้านเรือน รถยนต์ และนามธรรมซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่มีรูปร่างเช่นกลิ่นต่าง  ๆ คลื่นวิทยุ เสียงต่าง ๆคลื่นอินเตอร์เน็ต เป็นต้น

                 สิ่งเหล่านี้ผ่านเข้ามาในชีวิตของตนเองแต่ธรรมชาติของจิตมนุษย์เป็นสิ่งที่ไม่มีรูปร่างจึงไม่สามารถเก็บวัตถุที่มีรูปร่างหรือนามธรรมไม่มีรูปร่างไว้ในจิตของตนเองได้    เว้นแต่จะเก็บอารมณ์ของเรื่องราวต่างๆ  ของสิ่งเหล่านั้นสั่งสมอยู่ในจิตใจของตน    แต่ธรรมชาติของจิตมนุษย์         เมื่่่่อรับรู้สิ่งใดมักจะวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้จากอารมณ์ของข้อเท็จจริงที่มีอยู่ในจิตใจของตนนั้น        เพื่อหาเหตุผลมาอธิบายความจริงของคำตอบในเรื่องนั้นแล้ว      หากข้อเท็จจริงใดที่จิตใจของตนเองรับรู้นั้นเป็นเรื่องที่น่ายินดีก็เกิดสุขเวทนา  ถ้าเรื่องที่จิตรับรู้นั้นไม่น่ายินดีก็เกิดทุกขเวทนา  ดังนั้น ต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์มีจุดเริ่มต้นเมื่อจิตมนุษย์รับรู้เรื่องราวต่าง       ๆ ผ่านอวัยวะอินทรีย์ทั้ง ๖ ส่วนมีทั้งสิ่งที่มีรูปร่างและนามธรรม   เมื่อจิตของมนุษย์เป็นสิ่งที่ไม่มีรูปร่างจึงไม่สามารถรับรู้สิ่งที่มีรูปร่างและนามธรรมที่เป็นคลื่นวิทยุ คลื่นไฟฟ้า เป็นต้น  มาเก็บไว้ในจิตใจของตนเองได้ เว้นแต่อารมณ์เรื่องราวต่าง ๆ  ของสิ่งที่ไม่มีรูปร่างและพลังงานต่าง ๆ ไว้เป็นหลักฐานทางอารมณ์ไว้ในจิตของตนเองเท่านั้น     เมื่อจิตวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้จากหลักฐานหรือข้อมูล   เพื่อหาเหตุผลอธิบายความจริงของเรื่องนั้นเหตุผลอธิบายความจริงของคำตอบถือว่า  เป็นความรู้ของมนุษย์คนนั้นดังนั้น    จิตมนุษย์จึงเป็นต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์ทุกสาขาวิชาเป็นต้น 

๒.๒.โครงสร้างความรู้ของมนุษย์    

            โดยทั่วไปเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาเข้าในชีวิตมนุษย์นั้นมีทั้งข้อเท็จจริง ซึ่งเป็นเรื่องจริง   เช่น มนุษย์ทุกคนเกิดมาต้องตายซึ่งเป็นกฎธรรมชาติเกี่ยวกับชีวิตของมนุษย์ทุกคน  และข้อเท็จจริงที่เป็นเท็จนั้น ซึ่งเป็นองค์ความรู้ที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อหลอกลวงผู้อื่นเพื่อให้ได้มาซึ่งชีวิตและทรัพย์สินของผู้อื่นด้วยเจตนาทุจริต เมื่อมนุษย์เกิดมามีความไม่รู้    เนื่องจากมนุษย์มีข้อจำกัดของอายตนะภายในร่างกายในการรับรู้สิ่งต่าง ๆ   ที่เกิดขึ้นในชีวิต      จึงไม่สามารถรับรู้ข้อเท็จจริงในเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นได้ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นบนโลกมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นความรู้ระดับประสาทสัมผัส หรือความรู้ที่อยู่เหนือขอบเขตประสาทสัมผัสของมนุษย์  มนุษย์จำเป็นต้องแสวงหาความรู้มาสั่งสมอยู่ในจิตใจของตนเอง เพื่อให้ติดตามชีวิตไปยังที่ต่าง ๆ เพื่อใช้ความรู้นั้นเป็นหลักพิจารณาความจริงในเรื่องต่างๆเพื่อแก้ไขปัญหาต่าง ๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของตนเอง เป็นต้น มีปัญหาที่ต้องพิจารณาว่าความรู้คืออะไร?ในเรื่องนี้     เมื่อผู้เขียนศึกษาหลักฐานในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน  พ.ศ.๒๕๕๔ ได้ให้ความหมายของคำว่า "ความรู้" ไว้ว่า ความรู้ของมนุษย์คือสิ่งที่สั่งสมอยู่ในจิตใจของมนุษย์ มาจากการศึกษาเล่าเรียน     การค้นคว้าหรือประสบการณ์รวมทั้งความสามารถเชิงปฏิบัติและทักษะเช่นความรู้เรื่องประวัติศาสตร์สิ่งที่ได้รับมาจากการได้ยิน การฟัง การคิดหรือการปฏิบัติเช่นความรู้เรื่องสุขภาพ ความรู้เรื่องนิทานพื้นบ้าน เป็นต้น  

         ดังนั้นโครงสร้างความรู้ของมนุษย์เราสามารถองค์ประกอบเพื่อพิจารณาดังนี้         

๒.๑ มนุษย์                                                                                    ๒.๒ กระบวนการพิจารณาความจริงของความรู้                        ๒.๓ สิ่งที่สั่งสมอยู่ในจิตมนุษย์  

ติดตามปัญหาญาณวิทยาเกี่ยวกับสาเหตุที่เจ้าชายสิทธัตถะทรงผนวช  (ตอน๓)