ปัญหาความจริงเกี่ยวกับการพัฒนาศักยภาพชีวิตตามหลักปรัชญาแดนพุทธภูมิ

 The Truth problems concerning the development of Life Potential Development in Buddhaphumi's  Philosophy

บทนำ          

         ในการศึกษาปัญหาความจริงเรื่อง   การพัฒนาศักยภาพชีวิต   ตามหลักปรัชญาแดนพุทธภูมินั้นถือเป็นปัญหาอภิปรัชญาที่น่าสนใจที่ควรศึกษาอย่างยิ่งเพราะมีความเกี่ยวพันโดยตรงกับมนุษย์ ตามแนวคิดญาณวิทยาเกี่ยวกับต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์ตามทฤษฎีประจักษ์นิยม ได้กำหนดเกณฑ์ตัดสินความรู้ที่แท้จริง   คือ "ต้นกำเนิดความรู้ของมนุษย์   ต้องรับรู้ผ่านอายตนะภายในและสั่งสมอยู่ในจิตใจของมนุษย์เท่านั้น"  จึงจะถือว่าบุคคลนั้นมีความรู้ที่แท้จริงและสามารถยืนยันข้อเท็จจริงในเรื่องนั้นได้   และตามคำสอนของพระพุทธเจ้า       เมื่อมนุษย์มีจิตวิญญาณอาศัยอยู่ในร่างกายและใช้อายตนะภายในร่างกาย เชื่อมโยงกับอารมณ์ของโลกเกี่ยวกับเรื่องราวต่าง ๆ       และวิญญาณเก็บอารมณ์ของความรู้ต่าง ๆ สั่งสมไว้ในจิตใจ  อย่างไรก็ตาม ธรรมชาติของจิตวิญญาณ นอกจากรับรู้ เก็บอารมณ์ต่าง ๆ แล้ว  ยังมีธรรมชาติเป็นผู้คิดอีกด้วย  เมื่อมนุษย์รู้สิ่งใดก็จะคิดจากสิ่งนั้นด้วย        แต่เนื่องจิตของมนุษย์มีอายตนะภายในของร่างกายมีข้อจำกัดในการรับรู้เรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นและมักมีอคติต่อผู้อื่น     เพราะขาดกำลังของสมาธิจึงให้ความสนใจสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ แตกต่างกันเพราะมัวแต่สนใจสิ่งที่ตนชื่นชอบหรือหลงใหลมากกว่า จะสนใจสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อการทำงาน ชีวิตของตนเอง  ทำให้เกิดปัญหาของชีวิตเพราะไม่มีความรู้ช่วยเหลือตนเองในการแก้ปัญหาที่ผ่านเข้ามาในชีวิต 

          คำว่า "มีอินทรีย์แก่กล้า มีอินทรีย์อ่อน"  อธิบายว่าบุคคลผู้มีศรัทธาเป็นผู้มีอินทรีย์แก่กล้าหรือผู้มีชีวิตที่เข้มแข็ง คำว่า"ศรัทธา"  ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานพ.ศ. ๒๕๕๔ ได้นิยามว่าคำนามแปลว่า ความเชื่อ,ความเลื่อมใส  ส่วนคำกิริยาแปลว่าเชื่อ, เลื่อมใส เป็นต้นกล่าวคือ มนุษย์ทุกคนมีชีวิตประกอบด้วยร่างกายและจิตใจเช่นเดียวกันทุกคนหากเรามีศรัทธาในตัวเองว่า เรามีความสามารถที่จะกระทำได้เหมือนที่คนอื่นทำได้แล้ว  เราก็จะเกิดแรงบันดาลใจที่จะสู้ชีวิตต่อไป   ถ้าเราเอาสิ่งที่ไม่มีเหมือนคนอื่นมาเป็นข้อจำกัดในชีวิตให้ท้อถอยและปล่อยชีวิตไปตามยถากรรม เพราะเขาชอบฟังความคิดที่มีเหตุผลของคนอื่นที่ยังไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตที่ฟัง  เพราะชอบตามอารมณ์ของคนอื่นที่กล้าแต่ขาดสติปัญญายากที่เราจะประสบความสำเร็จในการใช้ชีวิตได้     ตัวอย่างเช่นเจ้าชายสิทธัตถะทรงเกิดในวรรณะกษัตริย์มีสิทธิและหน้าที่ในการปกครองประเทศตามวรรณะที่พระองค์ทรงประสูติมา     ทรงสำเร็จการศึกษาด้านศิลปศาสตร์ถึง ๑๘ สาขาวิชาด้วยกัน  ทรงใช้อย่างมีความสุขกับบริวารถึง ๔๐,๐๐๐ คนและมีปราสาทอันเป็นที่ประทับส่วนพระองค์ถึง ๓ หลังด้วยกัน แต่ในที่สุดของความสุขของมนุษย์คือความเบื่อหน่ายในความสุขระดับประสาทสัมผัสเท่านั้นและตัดสินพระทัยเสด็จเยี่ยมเยือนประชาชนในพระนครกบิลพัสดุ์ทรงพบปัญหาของประชาชนที่เกิดจากการบัญญัติกฎหมายจารีตประเพณีแบ่งวรรณะทำให้ประชาชนหลายล้านคนออกมาใช้ชีวิตข้างถนนแม้ในวัยชรา    ยามเจ็บป่วยและในยามตายเป็นวาระสุดท้ายของชีวิตเพราะถูกพรหมทัณฑ์จากสังคมด้วยการขับไล่ออกจากถิ่นที่อยู่อาศัยของตน  เมื่อเห็นปัญหาของประเทศทรงตั้งสติระลึกปัญหาของประชาชนเกิดจาการแบ่งวรรณะ เจ้าชายสิทธัตถะทรงตัดสินพระทัยปฏิรูปสังคมด้วยการบัญญัติกฎหมายผ่านรัฐสภาแต่ระบบรัฐสภาไม่อนุมัติ  ตามที่พระองค์เสนอร่างกฎหมาย แต่พระองค์ไม่ท้อถอยที่จะช่วยเหลือผู้อื่นตามหลักเมตตาธรรมด้วยความเลื่อมใสในพระองค์เองว่ามีสติปัญญา (ชีวิตที่มีความเข้มแข็ง)      ดังนั้นระบอบการปกครองแบบสามัคคีธรรมของรัฐศาสนาพราหมณ์เป็นอุปสรรคต่อการปฏิรูปสังคม    ในโลกปัจจุบันเราเป็นคนไทยต้องเลื่อมใสในชาติ ศาสนา และสถาบันพระมหากษัตริย์ของตนเอง     ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตนเองในการแสดงถึงความเมตตาถึงความเป็นมิตรช่วยเหลือผู้อื่นในยามเดือดร้อนร่วมกันแสดงความสามัคคีที่เราสามารถตัวตนเราชัดเจนในการรับประทานอาหาร การแสดงออกทางวัฒนธรรม ความน้อมนอมถ่อมตนต่อผู้อื่นโดยการเคารพกราบไหว้         

          บุคคลผู้ไม่มีศรัทธาเป็นผู้มีอินทรีย์อ่อน บุคคลผู้มีความเพียรเป็นผู้มีอินทรีย์แก่กล้าบุคคลผู้มีความเกียจคร้านเป็นผู้มีอินทรีย์อ่อน  บุคคลผู้มีสติตั้งมั่นเป็นผู้มีอินทรีย์แก่กล้า   บุคคลผู้มีสติหลงลืมเป็นผู้มีอินทรีย์อ่อน บุคคลผู้มีจิตตั้งมั่นเป็นผู้มีอินทรีย์แก่กล้า บุคคลผู้มีจิตไม่ตั้งมั่นเป็นผู้มีอินทรีย์อ่อน บุคคลผู้มีปัญญาดีเป็นผู้มีอินทรีย์แก่กล้า  บุคคลผู้มีปัญญาทรามเป็นผู้มีอินทรีย์อ่อน  (ยังมีต่อ)