บทนำ: BHU, มหาวิทยาลัยแห่งปรัชญาอินเดีย

Introduction: BHU, University of Indian Philosophy

๑.บทนำการศึกษาเป็นสิ่งสำคัญ 

     ความทรงจำในวัยเด็กของผู้เขียน เมื่อ ๕๐ กว่าปีที่แล้ว    จิตวิญญาณของผู้เขียนใฝ่ฝันที่จะเป็นทหาร  และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในจินตนาการของตัวเองที่ผุดขึ้นมาในจิตใจของผู้เขียน การหมกมุ่นอยู่กับจินตนาการอยู่เสมอ ทำให้ผู้เขียนมีโลกส่วนตัวสูง ความหลงใหลในอุดมคติของชีวิต    วิสัยทัศน์และความทะเยอทะยานอันไร้ขอบเขตของผู้เขียน  การมีชีวิตอยู่ต่อไปเป็นสิ่งที่ดี แต่ก็ไม่ได้เกิดประโยชน์จากความคิดนั้นเพราะเรายังไม่ได้ลงมือทำ เพื่อให้ความทะเยอทะยานในชีวิตของเราเป็นจริงแต่มีข้อดีมากกว่าการไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้ชีวิตดีขึ้นแต่มีอีกความฝันหนึ่งที่ผู้เขียนหลงใหลมาตั้งแต่เด็กมันเป็นความใฝ่ฝันที่จะไปศึกษาต่อต่างประเทศโดยเฉพาะในประเทศญี่ปุ่น  ส่วนอินเดียเป็นประเทศเดียวที่ผู้เขียนไม่เคยคิดที่จะไปศึกษาต่อประเทศนี้  อาจเป็นเพราะในอดีตนักข่าวหรือหนังสือพิมพ์มักเขียนข่าวว่าอินเดียเป็นประเทศที่มีประชากรจำนวนมากซึ่งส่วนใหญ่มีฐานะยากจนและสกปรกในส่วนผู้เขียนก็ทำงานหนักมาหลายปีในงานที่ไม่เหมาะกับบุคลิกของตัวเอง ทำให้การทำงานมีความเครียดมาเป็นเวลานานแต่เมื่อผู้เขียนในการใช้ชีวิตกับสิ่งเราที่ไม่ชอบก็จบลง  เมื่อผู้เขียนได้บวชเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนา และตั้งใจที่จะบวชตามประเพณี   ซึ่งเป็นวัฒนธรรมดั้งเดิมของราชอาณาจักรไทยในช่วงเข้าพรรษา ๓ เดือน  เมื่อผู้เขียนได้เรียนรู้หลักพระพุทธศาสนา และนำคำสอนของพระพุทธเจ้ามาพัฒนาศักยภาพในชีวิต เปลี่ยนตัวเองให้มีความสุขมากขึ้นเพราะอยู่กับสิ่งที่เหมาะกับบุคลิกของตัวเอง  คือการสอนหนังสือ   หลังจากใช้ชีวิตอย่างคนหลงทางมานานกว่า ๓๔ ปี  เมื่อผู้เขียนบวชครบ ๖ พรรษา      ผู้เขียนตัดสินใจไปศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตขอนแก่น  คณะพุทธศาสตร์บัณฑิตสาขาปรัชญาเมื่อสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรี  ผู้เขียนได้ศึกษาต่อปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยบานารัสฮินดูเขตพาราณสี สาธารณรัฐอินเดีย ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยเน้นการศึกษาปรัชญาฮินดู  ผู้เขียนใช้ชีวิตเวลาหลายปีในมหาวิทยาลัยแห่งนี้   ในช่วงชีวิตที่ภาคภูมิใจอุทิศตนเพื่อรับใช้พระพุทธเจ้า  และผู้เขียนไม่ต้องการให้ความรู้เกี่ยวกับเรื่องราวต่าง ๆ   ของชีวิตตัวเองให้สูญหายไปพร้อมกับตายของตัวเอง  ผู้เขียนจึงได้เขียนปรัชญาพุทธภูมิขึ้นมา เพื่อให้ผู้คนได้ศึกษาเรื่องการจาริกแสวงบุญในแดนพุทธภูมิ ผ่านประวัติศาสตร์ความคิดของมนุษย์น่าจะเป็นประโยชน์ต่อคนรุ่นต่อ ๆ ไป   

   แม้ผู้เขียนได้ยินข้อเท็จจริงเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยบานารัสฮินดูแล้วแต่ไม่มีหลักฐานเพียงพอที่จะเข้าใจประวัติความเป็นมาของมหาวิทยาลัยแห่งนี้  ผู้เขียนชอบแสวงหาความรู้ในเรื่องBHUซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยแห่งปรัชญาอินเดียนี้ต่อไป โดยตรวจสอบข้อเท็จจริงและรวบรวมหลักฐานต่าง ๆ เพื่อเป็นข้อมูลสำหรับวิเคราะห์โดยอนุมานความรู้  เพื่อหาเหตุผลอธิบายความจริงของคำตอบในเรื่อง BHU มหาวิทยาลัยปรัชญาอินเดีย ในรูปแบบบทความเชิงวิเคราะห์จะเขียนขึ้นในรูปแบบของการวิเคราะห์ข้อมูลโดยการอนุมานความรู้เพื่อหาเหตุผลมาอธิบายความจริงของคำตอบในเรื่องนี้อย่างสมเหตุสมผล  โดยอาศัยข้อมูลจากประสบการณ์ชีวิตผ่านประสาทสัมผัสของผู้เขียน   กับความทรงจำของชีวิตในมหาวิทยาลัย การทำงานรับใช้พระพุทธศาสนา  เป็นพระวิทยากรในสังเวชนียสถานทั้ง ๔ เมือง และความทรงจำในบางส่วนที่พอนึกถึงได้  จุดประสงค์ของการเขียนบทความนี้ คือเพื่ออ่านเพื่อระลึกถึงสิ่งที่งดงามที่ผ่านเข้ามาสู่ชีวิตและศึกษาวิถีชีวิตของคนอินเดียไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ  เพราะต้องอาศัยความเพียร และความอดทนในการทำและอะไรไที่ได้มาโดยง่าย ๆ ย่อมขาดเสน่ห์แห่งความพากเพียร เป็นแรงบันดาลใจของชีวิตเสมอ 

๒.ที่มาของความรู้ของมหาวิทยาลัย BHU 

      

๒.๑ ในความฝันของผู้เขียน ฝันหนึ่งที่ไม่เคยลืมคิดอยากจะไปคือการเดินทางมาศึกษาในต่างประเทศ กาลเวลาผ่านไปอายุเลยกลางคนมาแล้วหลายปี แต่การเอาความหมายมาไว้ในชีวิตนั้นไม่เคยหยุดที่จะทำเมื่อผู้เขียนต้องการมาศึกษาต่อในต่างประเทศ ผู้เขียนได้ปรึกษาอาจารย์ที่ปรึกษาในระดับปริญญาตรีช่วยหาข้อมูลอัตราค่าเล่าเรียนในมหาวิทยาลัยในประเทศอินเดีย ให้ผู้เขียนตัดสินใจเลือกตัดสินใจเลือกมหาวิทยาลัยเมืองพาราณสีที่มีค่าเล่าเรียนถูกที่สุดนี่คือความรู้เกี่ยวกับมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ส่วนนอกนี้ข้าพเจ้าไม่รู้อะไรเลยไม่ว่าจะเป็นข้อมูลเกี่ยวมหาวิทยาลัยการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยควรทำอย่างไรเป็นเรื่องไม่เคยนึกถึงแต่อย่างใดเพียงให้ได้เดินทางมาศึกษาต่อเพียงอย่างเดียว เหตุผลที่ควรเรียนต่อในต่างประเทศโดยเฉพาะอินเดีย เนื่องจากมีค่าเล่าเรียนที่ถูกที่สุดในโลกเพราะค่าเทอมศึกษาต่อปริญญาโทที่ประเทศไทยแพงมากในบางหลักสูตรผู้เขียนได้ขอข้อมูลจากบุคคลที่เรียนต้องเสียค่าใช้จ่ายในการศึกษาถึง ๔๕๐,๐๐๐ บาทต้องกู้ยืมเงินจากแหล่งทุนเพื่อศึกษาอีกด้วย แล้วผู้เขียนจะเอาเงินมากไหน มาเป็นค่าเล่าเรียน ผู้เขียนไม่เคยคิดเอาค่าเรียนเป็นภาระของคนอื่นโดยเฉพาะคนในครอบครัว ๆ เพราะเมื่อผู้เขียนเลือกทางชีวิตของตัวเองผู้เขียนขอความช่วยเหลือจากอาจารย์หัวหน้าภาควิชาปรัชญาของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตขอนแก่น วัดธาตุเมืองเก่าเพื่อช่วยหาข้อมูลเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยในประเทศอินเดีย ผู้เขียนตัดสินใจมาศึกษาที่มหาวิทยาลัยบันนารัสฮินดูเพราะค่าเรียนถูกที่สุด และที่สำคัญรัฐบาลไทยรับรองคุณภาพของการศึกษาเนื่องจากมีข้อจำกัดเรื่องทุนการศึกษาเพราะพ่อส่งให้ค่าใช้จ่ายเพียงเดือนละ๓,๐๐๐ บาท เมื่อศึกษาจบปริญญาโทแล้วก็คิดว่าจะไปสอนในโรงเรียนปริยัติธรรมแผนกสามัญสักแห่งหนึ่งก็พอแล้วใช้ชีวิตอย่างสงบ และเรียบง่ายการเดินทางมาเรียนที่อินเดียผู้เขียนอยู่ที่ประเทศนี้เป็นเวลาถึง ๙ ปี โดยผู้เขียนส่งเอกสารผ่านฝ่ายวิเทศสัมพันธ์ของมจร วัดมหาธาตุเป็นผู้ดำเนินงานให้ เพราะผู้เขียนติดอบรมโครงการพระธรรมทูตสายต่างประเทศรุ่นที่๘ อยู่ ผู้เขียนเริ่มต้นการศึกษาปริญญาโทที่นี้สิ้นสุดลงด้วยการศึกษาจบปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยที่ประตูแห่งนี้ด้วยการเดินทางกลับประเทศไทยวันที่ ๒๘ พฤษภาคม ๒๕๕๔ 

        ๒.๒ การใช้ชีวิตในต่างแดนต่างครั้งแรกเมื่อวันที่ ๒๒ กรกฎาคม ๒๕๔๕ผู้เขียนเดินทางมาเรียนต่อที่ประเทศอินเดียโดยเครื่องบินสายการบินไทยเที่ยว ๑๐ โมงเช้าออกจากสนามบินดอนเมืองมาถึงสนามบินกัลกาตาร์ สาธารณรัฐอินเดีย เวลาในอินเดียประมาณบ่ายสี่โมงเย็น วันนั้นผู้เขียนจำได้ว่ามองผ่านหน้าต่างเครื่องบินของสายการบินไทย ที่สนามบินโกลกาตาร์มีฝนตกมีน้ำเจิ่งนองขังทั่วไป สนามบินแห่งนี้เป็นสนามบินนานาชาติมีขนาดไม่ใหญ่โตมากนักและไม่สวยงามที่ผู้เขียนคิด แต่โชคดีที่มากับรุ่นพี่ของมหาวิทยาลัยหลายคนที่สนามบินวุ่นวายเพราะการตรวจตรากระเป๋าหลายใบ นับแต่บัดนี้ชีวิตผู้เขียนต้องเริ่มต้นใหม่นับหนึ่งใหม่อีกครั้งหนึ่ง คณะของเราเป็นพระเกือบทั้งหมดมาจากประเทศไทย ออกจากสนามบินตอนแรก ผู้เขียนคิดว่าเมืองโกลกัลต้าเป็นเมืองที่ตั้งของมหาวิทยาลัยบันนารัสฮินดูแล้วที่มาเรียนต่อแล้วแต่รถแทกซี่พาเราไปที่วัด Buddhist Bengal เพื่อพักผ่อนรอเวลาขึ้นรถไฟเดินทางต่อไปจากนั้นประมาณ ๑ ทุ่มคณะเราก็ขึ้นรถไฟที่สถานี Howrah Station เพื่อเดินทางไปอีก ๖๖๓ กิโลเมตรสู่เมืองพาราณสี อันเป็นจุดหมายปลายทางของพวกเรา คณะเราไปถึงที่สถานีรถไฟมงคลส่าหร่ายใช้เวลาเดินทาง ๑๑ ชั่วโมงกว่า เมื่อเดินทางมาถึงเวลา ๐๘.๐๐ น. มีรุ่นพี่มารับเราที่สถานีรถไฟมงคลสาหร่าย

          ๒.๓  เสน่ห์ของอินเดีย  การมีประชาชนหนาแน่นชีวิตต้องต่อสู้เพื่อให้ได้สิ่งใดสิ่งหนึ่งล้วนแต่เป็นเสน่ห์ของชีวิตที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ในโลกแห่งความลำบากต้องอาศัยความเพียรของการดำเนินอยู่ของชีวิตก็ตาม ทุกคนไม่อยากลำบากในการดำเนินชีวิต ฉันใช้ชีวิตอยู่ในหอพักของมหาวิทยาลัยเกือบ ๑ เดือน ก็ถึงวันนัดตรวจเอกสาร เพื่อพิจารณาการขอ admission  มหาวิทยาลัยแห่งนี้ มีอายุเกือบ ๙๐ ปี เป็นอาคารแบบอังกฤษโบราณ เป็นหอพักนักศึกษาของชาวอินเดียเป็นส่วนใหญ่  มหาวิทยาลัยแห่งนี้ นิยมใช้จักรยานมากกว่ายานพาหนะอื่นๆ  (ยังมีต่อ)